بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در البرز کنترل شد

مجید درگی روز سه شنبه در گفت و گو با ایرنا افزود: بر اساس بررسی ها ، بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک طی سال های اخیر در زیستگاه های سه استان قزوین، مازندران و البرز  تلفات قابل توجهی در بخش کل و بز کوهی داشته است.
وی بیان داشت: طبق بررسی ها  طی  ۲۰ روز گذشته این بیماری نیز تلفاتی  در شهرستان چالوس  استان مازندران  که هم مرز با البرز است ، وارد کرده است.

درگی بیان داشت: همچنین بر اساس آزمایشات شیوع  این بیماری در زیستگاه های در ارتفاعات شهرستان  چالوس تایید شده که با توجه به فاصله کم  بین کانون آلوده به این بیماری با زیستگاه امن و اصلی استان البرز در منطقه سوتک  نشست مدیریت بحران استانداری البرز با حضور مدیران امور عشایری ،منابع طبیعی، جهاد کشاورزی و دامپزشکی  استان تشکیل و تمهیدات لازم پیش بینی شد.
وی افزود: مقرر شد  دام های اهلی  در مجاورت زیستگاه های البرز جنوبی واکسیناسیون شوند ضمن آنکه خروج این احشام از ارتفاعات به مناطق دیگر در دستور کار قرار گرفته است.

وی گفت: فعال نگه داشتن پست محیط بانی سوتک  در ارتفاعات البرز که سال های گذشته  مهرماه تعطیل می شد با هدف پایش  وحوش منطقه از دیگر اقدامات  است.

بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک  سال ۹۴ حدود ۲۰۷ تلفات راس وحوش ، سال ۱۴۰۰ حدود ۱۸۷ راس و  در سال  جاری حدود ۲۷۰ راس کل و بز وحشی  در زیستگاه های البرز تلفات برجای گذاشته است .

طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) که با عنوان "طاعون بزی" نیز شناخته می شود، یک بیماری کشنده حاد با واگیر بسیار بالا می باشد که نشخوار کنندگان کوچک و شترها را درگیر می کند. علائم این بیماری تب، ترشحات چشم و بینی، تورم دهان، اسهال، ذات الریه همراه با سختی تنفس بوده که گاهی منجر به مرگ نیز می گردد.

عامل بیماری موربیلی ویروس از خانواده پارامیکسوویریده می باشد. بیماری PPR جزء فهرست بیماری های مهم در سازمان جهانی دام (OIE) می باشد و کشورها موظف هستند که در صورت وقوع، بیماری را به این سازمان گزارش نمایند.

ترشحات مختلف بدن دام مانند ترشحات چشم، بینی، دهان و مدفوع آبکی حاوی مقدار زیادی موربیلی ویروس هستند. انتقال ویروس به شکل ریزقطره های عفونی در هنگام عطسه، سرفه و استنشناق هوای آلوده توسط دام های سالم و همچنین تماس بین دام بیمار و سالم مهمترین راه انتقال این بیماری است.

وجود ترشحات و تراوشات عفونی در محل زندگی دام مانند آبشخورها، آخورها و بستر نیز میتواند یکی از راههای انتقال بیماری باشد اما موربیلی ویروس ها به مدت طولانی نمی تواند در بیرون از بدن میزبان زنده بمانند.

همه گیری  PPR بر اساس کنترل جابه جایی حیوانات، دفع صحیح لاشه و استفاده از واکسن قابل کنترل می باشد. موثرترین روش برای کنترل بیماری واکسیناسیون می باشد که باید در مناطق اندمیک قبل از شروع فصول بارانی به صورت سالانه تکرار شود.