زنده یاد «امینی» که بیشتر با نام کوچکش، «مفتون» شناخته می شد، تحصیلات ابتدایی را در«مدرسه تمدن» تبریز، مقطع اول متوسطه را در «مدرسه رشدیه» و مقطع دوم متوسطه را در «دبیرستان فردوسی» تبریز طی کرد؛ بدون شک تحصیل او در دبیرستان فردوسی تبریز که روح بنیانگذاران شاعرش از قبیل میرزا علی خان ادیب خلوت آشتیانی، میرزا تقی خان رفعت و ... در انجا دمیده شده بود، تاثیر شگرف و بسزایی در زندگی آتی ادبی وی داشت.
«مفتون» پس از پایان تحصیلات متوسطه در نخستین دبیرستان بنیان گذاشته دشه به دست ایرانی ها در تبریز، برای گذراندن تحصیلات عالی در رشته حقوق به دانشگاه تهران رفت و در سال ۱۳۲۸ شمسی از آنجا فارغ التحصیل شد.
هر چند مفتون تحصیلات حقوقی داشت و در دادگستری تبریز نیز به عنوان قاضی مشغول خدمت بود، اما این کار، روح لطیف و طبع روان وی را راضی نمی کرد و او روی در وادی شعر و ادبیات گذاشت و دوری از سبک های رایج کلاسیک او را به قالب نیمایی علاقمند کرد.
دکتر عزیز آذین‌فر، استاد دانشگاه و پژوهشگر ادبیات مفتون امینی را یک شاعر طبیعت‌گرا ، عینی‌گرا و محتوی‌ساز معرفی می‌کند که اشعارش محصول تجربه است.
نخستین شعر زنده یاد «مفتون امینی، به گفته خودش، یک چهارپاره برای دریاچه ارومیه با این مضمون بود:
دریاچه هر زمان که تو را ببینم
بر عمر و آرزوی خود اندیشم
گاهی برای آن‌چه که خواهد شد
گاهی به یاد آن‌چه شد اندیشم
مفتون با شاعران و نویسندگانی چون شهریار، سایه، فریدون مشیری، منوچهر آتشی، غلامحسین ساعدی، احمد شاملو، محمدعلی سپانلو. اسماعیل شاهرودی و نصرت رحمانی حشر و نشر داشت.
او پس از اتمام تحصیلات در دانشگاه تهران در اواخر دهه ۱۳۲۰ شمسی، به تبریز بازگشت و در محافل ادبی و دانشگاهی این شهر حضور می‌یافت و به فارسی و ترکی شعر می‌سرود.
مجموعه اشعار «دریاچه»، «کولاک»،«عاشیقلی کروان»، «انارستان»، «فصل پنهان»، «یک تاکستان احتمال»، «گزینه اشعار»، «آجی چای»، «مستقیم تا نرسیده به صبح» از جمله آثار اوست.
مفتون امینی دهم آذرماه ۱۴۰۱ در سن ۹۶ سالگی در تهران چشم از دنیا فروبست و در قطعه نام‌آوران بهشت زهرا به خاک سپرده شد.
نظر شما