او درآخرین دیدارش از کاظمین، بغداد، نجف، کربلا تا اهواز تهران را در نهایت عزت در میان عشق و اندوه مردمان آزاده آمد اما چون همیشه می‌باید این آخرین سفر و عروج اش را نیز به پابوسی امام مهربانی ها متبرک سازد و ساخت.
آنجا که همیشه دلش جا می ماند، دلی که در پنجره فولاد گره می خورد و کوله باری که از امید به اصلاح امور مردمان و توسل و توکل به رضای رضا که رضای حضرت دوست است را با خود به تحفه می برد.
او که وقتی نشان خادمی امام مهربانی را هدیه اش دادند بدان افتخار می کرد اما همه می دانستند که او سالهاست نشان شده خدمت امام خوبی‌ها و اهل بیت عصمت و طهارت است و برای این خدمت همه داشته‌هایش را در طبق اخلاص نهاده است. او که میدان های بسیاری به خود دید و بر دشمنان خدا و رسولش سلاحی برنده بود که وحشت را برایشان به ارمغان می آورد و بر دوستان خدا و مردمان سرزمینش و مظلومان عالم نمادی از مهر و رافت و مردانگی بود.
او هر چند با بدنی پاره پاره چون مقتدایش اباعبدالله(ع) آمد اما با احترام و افتخار بر دستان نه فقط ملت ایران که به چنین فرزند رشیدی مفتخرند بلکه با نگاه قدردان تمامی انسان های آزاده دنیا به مامن امن میهن و بعد هم تا خانه ابدی بدرقه شد. او که نمادی از امنیت مقتدرانه ایران زمین است امنیتی که از کفایت، رشادت و دلاوری های او و امثال اوست.
رقص و جولان بر سر میدان کنند رقص اندر خون خود مردان کنند
به راستی میدان را مرد می‌باید چو او که اسطوره و یل ایران زمین بود مردی از تبار نیکانامان و اسطوره های دلاوری سرزمین نامداران و آزادگان.
او را به حق سردار دلها لقب دادند از آن رو که در دلها جای داشت و دارد بعد از شهادت سردار، روزهای سختی بود، اتفاقات بسیار افتاد، کرونا آمد و جهانی به قرنطینه افتاد، زندگی‌ها دشوارتر شد و در آن روزگاران کرونایی حتی نامش هم مددبخش بود.
روزهایی که اگر حاج قاسم این مرد میدان زنده بود چون همیشه اینبارهم با همه وجود به میدان می‌آمد تا زندگی را برای انسان‌ها بهتر، سهل‌تر و ایمن‌تر کند.
گویند اساس خلقت، محبت است که انسان را به سمت کمال سوق می‌دهد و او نمونه‌ای از انسان های والایی بود که همه وجوه زندگی و هستی اش را بر این اصل نهاد و تا آخرین لحظه حیات برای زندگانی بهتر مردمانش و سایر انسان ها در فضایی امن‌تر تلاش کرد.
مردی که با همه وجود بیرق اسلام و اسلامیت را در برابر دشمنان افراطی انسان و اسلام برافراشت او که مرامش محبت، دوستی، دستگیری از مظلوم بود همچنان که در برابر ظالم و دشمنان افراطی دین و انسانیت پرچمدار ظلم ستیزی و ایستادگی بود.
از آنرو محبتی که امروز از او در جانها مانده و در دلها نفوذ کرده انکار ناشدنی است، بعد او ماییم و هزار آه و اندوه و بیش از همه ای کاش هاو ای کاش همچنان هم در میان ما می بود. او که ساکن و عزیز دل انسان های آزاده و عاشق و بیش و پیش از آن مام میهن است.
حاج قاسم سلیمانی با ایمانی محکم و صداقتی تام همان که او را محبوب قلوب کرد از عنفوان نوجوانی برای ایرانی آباد و سربلندتر همراه با ملت قدم به میدان مبارزه نهاد و بعد از انقلاب هم در حراست از جان، مال و ناموس سرزمین از جان گذشت و تا پایان جنگ با همه جراحت ها و زخمها در میدان ماند.
روزگارانی هم که جنگ تمام شد او محور امنیت شرق کشور شد و بعد از آن در جایگاه فرمانده سپاه قدس در عین حراست از امنیت این آب و خاک در کنار ملت های مظلوم و گرفتار خصم و افراطی گری قرار گرفت.
سردار سلیمانی حول محور ولایت حرکت می کرد و هرگز وارد بازی های سیاسی، جناحی و گروهی نشد. بزرگ مردی که در مکتب ولایت، ایثار، شهادت درس عرفان گرفت و همین عرفان و شناخت و صراحت و صداقت؛ حرف و کلام و عملش را از نفوذ و تاثیری ویژه برخوردار کرد و نام و یادش را برای همیشه بر دلها مانا ساخت.
اما نه این پایان پهلوان خطه ایران این سرزمین نام آوران بی همتا نیست که همیشه زنان و مردان نامدار این خاک زرخیز ققنوس وار از خاک خود برخاسته اند و اینک شهادت سردار سلیمانی این رستم معاصر ایران زمین آغاز پهلوانان و یلان این خطه پرآوازه است.
نظر شما