به گزارش ایرنا، یکی از معضلات دوومیدانی ایران، ورزشکارسالاری است. در چند سال گذشته ملیپوشانی بودند که هزینههای زیادی برای آنها شد؛ اما با این حال آنها همیشه نقش ناراضی را بازی کردند و مدام به شکوه از مسئولان ورزش و دوومیدانی کشور پرداختند.
احسان حدادی که دارنده تنها مدال المپیک دوومیدانی کشور است عملکرد ناموفقی در المپیک توکیو و پس از آن بازیهای کشورهای اسلامی داشت. او روز گذشته در گفتوگویی که با یکی از رسانهها داشت عنوان کرد که اگر مسئولان پول ندهند مدال نمیگیرد.
او مرداد امسال در بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی و در ماده پرتاب دیسک حد نصاب۵۹.۸۱ متر را ثبت کرد و در جایگاه پنجم ایستاد. حدادی با ثبت چنین رکوردی و عدم کسب مدال در این بازیها بذر ناامیدی را بار دیگر در جامعه ورزش ایران کاشت. از ورزشکاری که روزگاری در المپیک لندن به مدال رسید، انتظار میرفت تا حداقل در بازیهای اسلامی به مدال برسد.
۲ سال پیش بود که حدادی برای جراحی خار پاشنه با هزینه کمیته ملی المپیک راهی آلمان شد. در حالی که او میتوانست در ایران هم این جراحی را انجام دهد اما در شرایط بد اقتصادی این هزینه را به ورزش کشور تحمیل کرد. او سالها با هزینه هنگفت در آمریکا با مربیان خارجی تمرین کرد و فیشهای اردوهای گرانقیمت را برای مسئولان ایران میفرستاد تا از وی برای کسب مدال در المپیک توکیو حمایت کنند.
اما این ملیپوش دوومیدانی ایران در بازیهای المپیک توکیو هم نتوانست به مدال برسد و با ثبت رکورد ۵۸ متر و ۹۸ سانتیمتر در رده چهاردهم گروه خود ایستاد و حذف شد. هر چند حدادی پس از المپیک عنوان کرد که فعلا از دنیای قهرمانی خداحافظی نمیکند و باز هم به دنبال رسیدن به رویاهایی است که به مدال ختم نمیشوند.
ورزشکاری که با این شرایط دیگر حتی در قاره کهن هم مدعی نیست؛ اما همچنان توقع دارد در این شرایط اقتصادی به او پول پرداخت شود. اگر عملکرد حدادی در یکی دو سال اخیر امیدوارکننده بود باز هم میشد از او حمایت کرد؛ اما رکوردهایش در المپیک توکیو و همینطور بازیهای کشورهای اسلامی نشان می دهد که حدادی به روزهای پایانی دوران قهرمانیاش رسیده است.
در حال حاضر در رشتههای مختلف ورزشی، ملیپوشانی هستند که اگر توجه بیشتری به آنها شود میتوانند در بازیهای آسیایی مدالآور باشند و انتظار میرود به جای کوتاه آمدن مقابل زیادهخواهیهای یک ورزشکار، رسیدگی به سایر ملیپوشان در اولویت قرار بگیرد.
نظر شما