مقدم دوست بعد از سر به مهر انتظار می رفت که این بار با قصه تازه ای که می خواهد روایت کند، با همان جنس نگاه همیشگی اش به سراغ موضوع تازه ای رفته باشد اما انگار در "عطرآلود" این اتفاق همیشگی؛ به جدی ترین شکلش نمی افتد.
پراکنده گویی و مخدوش بودن فیلمنامه اش مهم ترین ضعف آن است و یک موقعیت جذاب است که هدر می رود. مخاطب زور می زند تا خود را به جهان فیلمساز نزدیک کند اما کاشت و برداشت های غلط، روایت قصه را از منطق روایی اصولی خارج می کند و به یک موقعیت هدر رفته تبدیل می شود.
دیر شکل گرفتن قصه، شخصیت پردازی غیر قابل باور کاراکتر زن که بازی به اندازه هدی زین العابدین هم نجات دهنده نیست، فیلم تازه هادی مقدم دوست را به یک اثر غیرقابل باور بدل می کند که از واقعیت جامعه تبعیت نمی کند و شخصیت ها به کاریکاتور تبدیل می شوند.
مهمترین اتفاق مثبت این فیلمنامه آشفته؛ بازی جدی و متفاوت مصطفی زمانی است که با جدیت می توان گفت، از کلیشه های همیشگی خارج شده است و فراز و فرود شخصیت شکل نگرفته اش در فیلمنامه را تلاش می کند با بازی متفاوت تر نسبت به گذشته تطهیر کند.
زمانی شاید یکی از شانس های جدی سیمرغ اول شخص مرد باشد. عطرآلود می توانست فیلم مهم و متفاوتی باشد اما به لحاظ ساختار و پرداخت، از یک استاندارد حداقلی هم در این سینما برخوردار نیست.
نظر شما