انتخابات ریاست جمهوری پاراگوئه؛ تثبیت قدرت تاریخی حزب محافظه‌کار

به گزارش روز دوشنبه ایرنما به نقل از تارنمای اسپانیایی فرانس۲۴، حزب کلرادو (Partido Colorado)، ماشین بزرگ انتخاباتی و دولتی پاراگوئه، بار دیگر سکان ریاست جمهوری این کشور آمریکای جنوبی را به دست گرفت. پاراگوئه‌ای‌ها با انتخاب سانتیاگو پنیا (Santiago Peña) در انتخابات یکشنبه (۳۰ آوریل/ ۱۰ اردیبهشت) همان مسیر سیاسی را در پیش خواهند گرفت که در بیش از ۷۰ سال گذشته دنبال کردند.

با شمارش ۱۰۰ درصد آرا، پنیا ۴۲.۷۴ درصد آرا را به دست آورد. رقیب اصلی او، افرائین آلگره (Efraín Alegre)، رهبر ائتلاف چپ میانه کنسرتاسیون نسیونال (Concertación Nacional) که به دنبال معکوس کردن رویه سیاسی سنتی پاراگوئه بود، ۲۷.۴۸ درصد از آرا را از آن خود کرد. آرای تصاحب شده توسط آلگره به طور قابل توجهی، کمتر از آن چیزی بود که نظرسنجی‌ها پیش‌بینی می‌کردند.

پاراگوئایو کوباس (Paraguayo Cubas) با گرایش‌های اقتدارگرایانه، با کسب ۲۲.۹۲ درصد آرا در جایگاه سوم قرار گرفت.

مشارکت در این انتخابات از ۶۳ درصد فراتر رفت.

ماریو عبدو بنیتز (Mario Abdo Benítez) رئیس‌جمهوریِ در آستانه ترک قدرت، به «مردم پاراگوئه به دلیل مشارکت عظیم‌شان در این روز انتخابات و به رئیس‌جمهوری منتخب تبریک گفت». وی در پیامی توییتری اعلام کرد: ما برای شروع یک انتقال منظم و شفاف که نهادهای ما و دموکراسی کشور را تقویت می‌کند، کار خواهیم کرد.

تسلط سیاسی بار دیگر به دست جناح راست افتاد/ سایه تحریم‌های آمریکا بر حزب کلرادو

سانتیاگو پنیا یک اقتصاددان ۴۴ ساله بوده و با پیروزی وی، حزب کلرادو که از ۷۶ سال پیش تا کنون، حزب حاکم بوده است، هژمونی خود را تحکیم می‌بخشد. پنیا کارزار انتخاباتی خود را بر اساس وعده جذب سرمایه‌گذاری اقتصادی و ایجاد اشتغال پیش برد. این نامزد راستگرا، بین سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۷، وزیر دارایی و بین سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۹، یکی از اعضای سابق بانک مرکزی پاراگوئه بوده است. ایجاد ۵۰۰ هزار شغل جدید، ارائه مراقبت روزانه رایگان برای مادران شاغل، اجرای طرح جامع مبارزه با قاچاق از دیگر وعده‌های پنیا بود. با این حال، اظهار نظر پنیا در مصاحبه ای که پیشتر با روزنامه برزیلی «فولها» در تمجید از سال های ثبات دیکتاتوری نظامی آلفردو استروسنر (Alfredo Stroessner/ ۱۹۵۴- ۱۹۸۹) مطرح کرد (او نیز از حزب کلرادو بود)، با انتقادهایی مواجه شده است.

حزب کلرادو در حالی در قدرت ماند که اوراسیو کارتس (Horacio Cartes) رهبر حزب کلرادو و رئیس جمهوری سابق این کشور (۲۰۱۳- ۲۰۱۸) از جمله سیاستمدارانی است که توسط آمریکا، تحریم شده است؛ پِنیا نیز در حالی به قدرت می‌رسد که توسط دولت آمریکا به عنوان شخصیت به طرز قابل توجهی فاسد خوانده شد و این مسئله به ممنوعیت ورود به آمریکا و معاملات با این کشور منجر شد.

همچنین، عبدو بنیتز پیشتر در گفت و گو با فرانس ۲۴، وضعیت حزب کلرادو را در نتیجه تحریم‌های آمریکا علیه رئیس این حزب و در نتیجه اختلافات داخلی، تراژیک (غم‌انگیز) توصیف کرد.

آمریکا نقش مهمی در سیاست داخلی پاراگوئه ایفا می‌کند و تحریم‌های سیاسی و اقتصادی این کشور علیه سیاستمداران کلیدی پاراگوئه از جمله هوگو بلاسکز معاون رئیس‌جمهوری و اوراسیو کارتس، رئیس‌جمهوری سابق بیانگر این مهم است.

فساد و نابرابری، موضوعات کلیدی

رئیس‌جمهوری جدید در سخنرانی جشن پیروزی خود، اتحاد و همفکری برای دستیابی به «رفاه جمعی بدون استثنا» را خواستار شد.

وی همچنین بر اهمیت رسیدگی به مشکل نابرابری در این کشور تاکید کرد و اظهار داشت که «ما طراحی پاراگوئه مورد نظر خود را بدون نابرابری‌های فاحش آغاز خواهیم کرد».

مسائل اجتماعی و توزیع ثروت از موضوعات محوری در کمپین انتخاباتی پنیا بود. پاراگوئه به رغم اینکه یک کشور صادرکننده در حوزه کشاورزی با اقتصاد شکوفا است (رشد ۴.۵ درصدی برای سال ۲۰۲۳ پیش‌بینی می‌شود)، با نابرابری‌های آشکار مواجه است و ۲۴.۷ درصد از جمعیت آن در فقر و وضعیت سلامت ضعیف و آموزش عمومی ضعیف به سر می‌برند. این آمارها، دستاویز مخالفان برای تضعیف جایگاه این حزب بود.

افرائین آلگره، کاندیدای بازنده، فعال سابق علیه دیکتاتوری استروسنر بود و پیش از این، دو مرتبه کاندیدای ریاست جمهوری شده بود.

آلگره که بیشتر در طیف سیاسی میانه قرار دارد تا در جناح چپ، اما دارای متحدانی مترقی بود و برنامه پیشنهادی او بر کاهش قیمت برق، گذار زیست محیطی، مبارزه با جرائم سازمان‌یافته و فساد متمرکز بود.

فساد، یک موضوع کلیدی در انتخابات بود، زیرا پاراگوئه رتبه ۱۳۷ از ۱۸۰ را در شاخص ادراک فساد (Corruption Perceptions Index) از سوی سازمان غیردولتی شفافیت بین‌الملل (Transparency International) کسب کرد.

پاراگوئه، کشوری محصور در خشکی بین برزیل، آرژانتین و بولیوی و با مرزهای متعدد که آن را به گذرگاه اصلی کوکائین منطقه آند تبدیل کرده است، فساد بسیار فراگیر است و این مسئله هر روز جان بسیاری افراد را می‌گیرد: در سال ۲۰۲۲، یک دادستان، یک شهردار مبارزه با مواد مخدر و یک روزنامه نگار کشته شدند.

آلگره همچنین در طول مبارزه‌های انتخاباتی خود اقداماتی را برای بهبود دسترسی به بهداشت و آموزش در کشوری با نرخ بالای نابرابری‌های اجتماعی پیشنهاد کرده بود.

در مورد مسائل پیشرفت اجتماعی، در کشوری با سنت قوی اعتقاد به آیین کاتولیک (۹۰ درصد جمعیت پاراگوئه پیرو کاتولیک هستند) هر دو نامزد (پنیا و آلگره) مخالف ازدواج همجنس‌گرایان و سقط جنینبودند.

پاراگوئه در ژئوپلیتیک جهانی

علاوه بر چالش‌های ملی که دولت جدید باید با آن‌ها روبرو شود، وضعیت ژئوپلیتیکی نیز در اولویت دستورکار رئیس‌جمهوری آینده خواهد بود. پیروزی حزب کلرادو در انتخابات ریاست جمهوری پاراگوئه، مانند ترمزی در مقابل موج صورتی که در سال‌های اخیر آمریکای لاتین فراگیر شده است، عمل خواهد کرد. شکست کلرادو می‌توانست به معنای چرخش دیگری به چپ در منطقه، همسو با کشورهایی مانند شیلی، مکزیک، کلمبیا یا برزیل باشد.

اما فراتر از منطقه آمریکای لاتین، انتخاب پنیا در خاورمیانه و آسیا نیز بازتاب دارد. این نماینده حزب کلرادو پیشتر اعلام کرده بود که قصد دارد بار دیگر سفارت پاراگوئه در اراضی اشغالی فلسطین را از تل آویو به بیت المقدس منتقل کند، اقدامی که کارتس قبلا در سال ۲۰۱۸ انجام داد و چند ماه بعد توسط عبدو بنیتز بار دیگر لغو شد و این مسئله بار دیگر نشان‌دهنده تفاوت‌ها بین جریان‌های درون محافظه‌کاری پاراگوئه است.

پاراگوئه همچنین تنها کشور آمریکای جنوبی است که تایوان را به صورت رسمی به رسمیت می‌شناسد و روابط دیپلماتیک با چین ندارد (به رغم حفظ روابط تجاری).

افرائین آلگره به صورت علنی از قصد خود برای بازنگری در روابط با تایوان در صورت پیروزی در انتخابات خبر داده بود اما نتیجه انتخابات نشان می‌دهد که این کشور به تصمیم تاریخی خود برای حمایت از تایوان پایبند خواهد ماند.

سفارت تایوان در آسونسیون (پایتخت پاراگوئه) یکی از نخستین مقرهایی بود که به پیروزی پنیا واکنش نشان داد: ما به کار روی این رابطه پربار شرکای موفق ادامه خواهیم داد.

در این انتخابات، حدود چهار میلیون و ۸۰۰ هزار شهروند پاراگوئه به انتخاب رئیس‌جمهوری، معاون رئیس‌جمهوری، سناتورها، نمایندگان و فرمانداران رای دادند.