یکی از ویژگی‌های سریال پوست شیر که به‌شکل گسترده مورد توجه و تحسین منتقدان و تماشاگران قرار گرفت، کیفیت بازی‌ها بود. تقریبا تمام بازیگران کلیدی فیلم در نقش خود درخشیدند و همین امر، نقش مهمی در افزایش کیفیت این مجموعه ایفا کرد. یکی از بازیگرانی که حضورش در «پوست شیر» به چشم آمد، مهرداد صدیقیان بود؛ بازیگری جوان اما باتجربه که شاهد درخشش او (به‌خصوص در فیلم‌های سینمایی) بوده‌ایم و حالا با «پوست شیر» موفقیت دیگری را به کارنامه‌اش اضافه کرده است.
به مناسبت درخشش صدیقیان در پوست شیر نگاهی به بهترین نقش‌آفرینی‌های او انداخته‌ایم.
اتوبوس شب (کیومرث پوراحمد، ۱۳۸۵)
صدیقیان که اولین‌بار در سال ۱۳۸۴ با فیلم «عصر جمعه» (مونا زندی) به سینمای ایران معرفی شده و توانایی‌های خود را به‌رخ کشیده بود، با درخشش در «اتوبوس شب» به‌سرعت جایگاه خود را به‌عنوان یک ستاره نوظهور تثبیت کرد. بده‌بستان‌های صدیقیان با خسرو شکیبایی (در یکی از به‌یادماندنی‌ترین نقش‌آفرینی‌های شکیبایی) درخشان است. صدیقیان در این فیلم نقش نوجوانی را ایفا می‌کند که باید گروهی از اسیران عراقی را از آبادان به ماهشهر منتقل کند.
نکته کلیدی بازی صدیقیان این است که او در آن واحد می‌تواند هم صلابت یک نیروی جنگی را به‌تصویر بکشد و هم شکنندگی یک نوجوان را که زودتر از حدّ معمول بزرگ شده است. نامزدی سیمرغ بلورین بهترین بازیگر مرد نقش مکمل در جشنواره فیلم فجر، نامزدی تندیس بهترین بازیگر مرد نقش مکمل در جشن سینمای ایران و نامزدی تندیس حافظ بهترین بازیگر مرد در جشن حافظ، پاداش درخشش صدیقیان در «اتوبوس شب» بود.
ناخواسته (برزو نیک‌نژاد، ۱۳۹۲)
متاسفانه فیلم خوب «ناخواسته» به‌اندازه شایستگی‌اش مورد توجه قرار نگرفت و به‌همین دلیل بازی خوب صدیقیان هم کمتر دیده شد. صدیقیان نقش اصلی «ناخواسته» را بر عهده دارد و نقش یک روحانی را ایفا کرده است. نکته کلیدی در این میان به استراتژی فیلمساز برمی‌گردد. ما در طول فیلم قرار نیست این شخصیت را به‌عنوان یک روحانی بشناسیم. او قرار است نقش یک آدم معمولی و همدلی‌برانگیز را ایفا کند که مسافرکشی می‌کند و دوست دارد جامعه اطراف را بیشتر بشناسد.
با توجه به این‌که بخش مهمی از فیلم درون یک خودرو می‌گذرد و با در نظر گرفتن این نکته که روحانی «ناخواسته» قرار است شخصیتی آرام، باز هم (همچون «اتوبوس شب») و گاه ساده و معصوم باشد، صدیقیان کار سختی پیش رو داشت اما توانست با موفقیت، یک طلبه باورپذیر خلق کند.
مادر قلب اتمی (علی احمدزاده، ۱۳۹۳)
فیلم‌های احمدزاده (که عموما برای نمایش عمومی با مشکل مواجه شده‌اند) تصویری از نسل جوان ایران نشان می‌دهند که به‌ندرت در فیلم‌های دیگر سینمای ایران شاهدیم. جوان‌های آثار احمدزاده به نوعی بی‌قیدی پس از عصیان رسیده‌اند. سرخوشی و راحتی این جوانان، انگار واکنشی است به زندگی در یک جامعه پرتنش. صدیقیان در «مادر قلب اتمی» نقش یکی از این جوانان را ایفا کرده و توانسته تصویری باورپذیر و بامزه از یک جوان سرخوش بسازد.
ماجرای نیمروز (محمدحسین مهدویان، ۱۳۹۵)
صدیقیان یکی از متفاوت‌ترین نقش‌آفرینی‌هایش را در تریلر سیاسی مهم محمدحسین مهدویان بازی کرد و به‌خاطر این نقش‌آفرینی یک بار دیگر نامزد دریافت سیمرغ بلورین جشنواره فیلم فجر (این‌بار در رشته بهترین بازیگر مرد نقش اول) شد. این‌بار خبر چندانی از آن شکنندگی و رفتار جوانانه نقش‌آفرینی‌های مهم قبلی صدیقیان نیست. رابطه نافرجام عاشقانه این فیلم جنبه‌ای تراژیک دارد و در مواقع دیگر هم صدیقیان نقش فردی جدی (و گاه شاید) عبوس را با بازی کنترل‌شده‌اش به‌شکل قابل‌قبولی ایفا می‌کند.
شماره ۱۷ سهیلا (محمود غفاری، ۱۳۹۵)
نقش مهرداد صدیقیان در فیلم جمع‌وجور اما قابل‌بحث «شماره ۱۷ سهیلا» نقشی کوتاه اما کلیدی است. او قرار است یک‌بار دیگر نقش یک جوان بامزه را بازی کند اما، شاید به‌تبع کوتاهی نقش، صدیقیان بیش از همیشه پرانرژی و پرتحرک نشان می‌دهد. با توجه به این‌که مسعود در این فیلم شخصیتی است که قرار است شخصیت اصلی سرگردان و محافظه‌کار داستان (سهیلا با بازی درخشان زهرا داوودنژاد) را به خود جلب کرده و از پیله‌اش خارج کند، موفقیت صدیقیان می‌توانست به‌معنای موفقیت کلّ فیلم باشد و صدیقیان به بهترین شکل ممکن این وظیفه را به انجام می‌رساند.
صدیقیان در این فیلم موفق شده با کمترین دیالوگ‌ها و رفتارها، بیشترین شناخت را از شخصیت در ذهن ما ایجاد کند.
پوست شیر (جمشید محمودی، ۱۴۰۱-۱۴۰۲)
«پوست شیر» بی‌شک نمایانگر جنبه جدیدی از توانایی‌های صدیقیان است. کاراکتر صدرا در «پوست شیر» را می‌توان ترکیبی از تمام نقش‌آفرینی‌های مهم صدیقیان تا امروز دانست. کاراکتری که هم عاشق‌پیشه است، هم شکننده و هم زخم‌خورده از یک عشق نافرجام. در کنار این ویژگی‌ها، صدرا هم شخصیتی عمل‌گرا است و هم، اگر پایش بیافتد، عصیان‌گر.
او باید در طول سریال هم رفاقت عمیقی را با شخصیت ویژه‌ای چون رضا (علیرضا کمالی) برقرار کند، هم کاری کند که زخم عمیق روحی او را به‌تمامی باور کنیم و هم خودش را به شخصیت سختگیر و فردگرایی همچون نعیم (هادی حجازی‌فر) ثابت کند. دستاورد بزرگ صدیقیان در «پوست شیر» این است که در باوراندن تمام ویژگی‌های ذکرشده موفق عمل می‌کند.
نظر شما