به گزارش ایرنا آن روز که آوای ملکوتی و زیبای "اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ" بر بلندای کوه نور و در درون غار حرا حضرت "مُحمد بن عبدالله بن عبدالمطّلِب بن هاشم (ص) " را بر خویش لرزاند و شکوه وحی او را بی تاب کرد و پس از آن که "نٓۚ وَٱلۡقَلَمِ وَمَا یَسۡطُرُونَ" به این معنی که "ن، سوگند به قلم و آنچه می نویسند" بر آخرین پیامبر الهی نازل شد، بیشتر مردم سرزمین من تقدس قلم و حرمت علم را به زیبایی حفظ کرده اند.
معلمی شغل و حرفه نیست بلکه ذوق و هنر و به روایتی عشق است، معلمی در قرآن کریم به عنوان جلوه ای از قدرت لایزال الهی معرفی شده است.
در آیات نورانی قرآن، خداوند خود را "معلم" می خواند، امام سجاد (ع) در زمینه حفظ حقوق معلم می فرماید: حق معلم بر تو آن است که همواره با دیده تعظیم و تکریم به او بنگری؛ مجلس او را گرامی بداری و به سخنانش با دقت گوش دهی، رو به جانب او بنشینی و صدایت در حضورش بلند نکنی.
در ایران بیش از نیم قرن است که تاریخ دوازدهمین روز از اردیبهشت ماه خود را به معلمان اختصاص داده است، کشته شدن "ابوالحسن خانلری" در سال ۱۳۴۰ و شهادت استاد "مرتضی مطهری" در سال ۱۳۵۸ یادآور این موضوع است.
۱۲ اردیبهشت در تاریخ این سرزمین گواه شهادت و کشته شدن ۲ معلم گران قدر است، شهادت این ۲ معلم در طول هم قرار دارد نه در مقابل یکدیگر، مرگ هر ۲ بر اثر شلیک گلوله جهل بر مغز دانایی و فرهیختگی اتفاق افتاده است.
یکی مرگ "ابوالحسن خانعلی" و دیگری شهادت استاد بزرگ "مرتضی مطهری" هر ۲ در روز ۱۲ اردیبهشت اتفاق افتاده است.
ابوالحسن خانعلی، اهل روستای کن تهران و دبیر فلسفه و عربی دبیرستان جامی در غرب تهران بود، ابوالحسن با مدرک لیسانس در سال ۱۳۳۵ به استخدام وزارت فرهنگ در آمده بود.
در ۱۲ اردیبهشت سال ۱۳۴۰ و در گردهمایی اعتراضی صنفی فرهنگیان در میدان بهارستان رو به روی مجلس ملی آن زمان "دکتر ابوالحسن خانعلی" با گلوله "سرگرد شهرستانی"، از پای در می آید و این روز، تا چند سالی، از سوی فرهنگیان، روز معلم نام می گیرد.
وی هنگام اصابت گلوله علاوه بر شغل معلمی دانشجوی دوره دکترای فلسفه دانشگاه تهران بود، خانعلی گرایش سیاسی معینی نداشت و در تظاهرات میدان بهارستان هم نقش رهبر، سخنران یا سخنگو نداشت، او معلمی بود که مانند هزاران تن دیگر برای دفاع از حقوق صنفی خود در یک اجتماع صنفی شرکت کرده بود.
تنها ۱۸ سال پس از آن واقعه و در واپسین دقیقه های شب دوازدهم اردیبهشت ۱۳۵۸، استاد شناخته شده حوزه، "آیت الله مرتضی مطهری" شهید شد.
استاد مرتضی مطهری، روحانی نظریه پرداز انقلاب، استاد دانشکده الهیات دانشگاه تهران و صاحب تالیفات فراوان در حوزه دینی و اجتماعی و سیاسی به دست تروریستی از گروه فرقان به شهادت رسید.
این حادثه ای تکان دهنده و بزرگ بود، شاید اگر شهادت استاد بعد از انقلاب پیش نمی آمد، روز معلم در میان هیاهوهای سیاسی برای همیشه از تقویم کشور پاک می شد.
آیت الله مطهری عالمی فرهیخته و فیلسوفی فرزانه بود که تمامی پایمردی ها، جانبازی ها، صبر و استقامت را در پرتو اتصال به اسلام و قرآن معرفی می کرد.
او آموزه های معلمی خود را در محضر امام راحل (ره) تعالی داد تا در جهت احیای کامل معانی قرآنی و اسلام بر مشتاقان عرضه کند و با شهادت این استاد، بزرگداشت از مقام معلم شکل گرفت.
ظرفیت انقلابی شهادت استاد مطهری، سبب شد که همه ساله مراسم روز و هفته معلم، به شکل گسترده ای برگزار شود و از معلمان در این ایام تجلیل به عمل آید.
این ۲ حادثه اگرچه تلخ به نظر می رسد ولی نشان از این مهم دارد که معلمان این سرزمین همواره روشنگران این سرزمین هستند که گاه مورد دشمنی، دشمنان قرار می گیرد.
ولی مردمان این سرزمین با بهره گیری از دین و فرهنگ شان به خوبی فرار گرفتند که مرتبه معلمان آنچنان رفیع است که پرودگار آنان را هم رتبه انبیاء قرار می دهد.
۱۲ اردیبهشت سالروز شهادت استاد و متفکر اندیشمند شهید مرتضی مطهری بنام روز معلم نامگذاری شده است.
نظر شما