۱۶ کانون بحران فرسایش بادی در استان بوشهر شناسایی شد

محمد مدرسی روز یکشنبه در گفت وگو با خبرنگاران افزود: در حدود ۱۴ درصد اراضی استان بوشهر بیابانی بوده و مساحت بیابان های استان بوشهر در حدود۳۳۱ هزارو ۶۸۲ هزار هکتار است.

وی یادآورشد: بیش ترین بیابان‌های استان بوشهر در شهرستان های دشتستان، تنگستان، گناوه و دیلم قرار دارد و عمده عملیات بیابان زدایی در استان بوشهر شامل اجرای نهال کاری و مدیریت روان¬آب ناشی از بارندگی است.

رئیس دانشگاه خلیج فارس ادامه داد: چهار دهه است که اقدامات بیابان زدایی در استان بوشهر در حال انجام است که دارای اثرات زیست محیطی در زمینه احیا و بازسازی پوشش گیاهی، بهره برداری از آب های سطحی و زیرزمینی، کنترل فرسایش بادی و حفاظت از اراضی مسکونی، کشاورزی و محورهای ارتباطی و ایجاد زمینه مناسب در عرصه های طبیعی جهت اجرای سایر فعالیت های اقتصادی است.

وی یادآورشد: با این وجود و با توجه به اراضی بیابانی استان توجه مردم، دولت و نهادهای متولی این امر برای کنترل افزایش مناطق بیانی توجه ویژه ای را می طلبد.

مدرسی گفت: بیابان زایی در کنار دو چالش بزرگ تغییر اقلیم و کمبود آب شیرین در دسترس به عنوان سومین چالش مهم جامعه جهانی در قرن ۲۱ محسوب می شود و همراه با تغییر آب و هوا و از دست دادن تنوع زیستی، به عنوان بزرگترین چالش توسعه پایدار شناخته شده است.

وی افزود: بیابان‌زایی عارضه‌ای است که نه‌تنها محیط زیست را تحت تاثیر قرار می‌دهد بلکه بر روی اقتصاد کشور نیز آثار مخرب فراوانی به جای می‌گذارد از این رو، برای جلوگیری از بیابان‌زایی باید تلاش شود تا سهم عوامل انسانی در فرآیند گسترش بیابان‌ها کاهش پیدا کرده و آسیب‌های ناشی از آن، بیش از این دامان اقتصاد و محیط زیست کشور را نگیرد.

مدرسی اظهار کرد: بیابان زدای به معنای جلوگیری از بیابانی شدن زمین‌هایی است که در اثر فعالیت های مخرب انسان در معرض بیابانی شدن قرار دارند نه از بین بردن بیابان‌های طبیعی موجود.

وی گفت: در واقع بیابان‌زدایی شامل مجموعه اقداماتی می گردد که برای توسعه پوشش گیاهی و سبزکاری در بیابان و جلوگیری از روند شتابناک تخریب سرزمین‌ها در مناطق خشک، نیمه خشک و نیمه مرطوب، مبتنی بر اصول پایدار انجام می‌شود.

رئیس دانشگاه خلیج فارس افزود: در این راستا اولویت مبارزه، پیش‌گیری از تخریب زمین‌هایی است که هنوز به‌طور کامل تخریب نشده‌اند و یا میزان تخریب در آن‌ها کم است، در عین حال، برای زمین های تخریب شده نیز باید برنامه‌های اصلاحی و احیا در نظر گرفت.

وی گفت: برخی از راه های مهار بیابانی شدن کشور شامل مدیریت آب‌ و خاک، تغذیه آب‌های زیرزمینی، بهینه سازی مصرف آب، کاشت گونه های گیاهی مقاوم به شرایط خشک و بیابانی، افزایش جنگل کاری، مدیریت روان آب، ترسیب کربن، جلوگیری از رشد بی رویه باغات و مزارع آب بَر، مدیریت چرای حیوانات و دام و توسعه گیاه خواری است.