به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از تارنمای یونیورس تودی، ایده اصلی تبدیل سیارک به زیستگاه فضایی در حال چرخش، مدتی است مطرح شده است. با این حال از نظر فناوری بعید به نظر می‌رسید. به همین علت این ایده در طول سال‌ها مورد توجه چندانی قرار نگرفت.
تهیه برنامه ای دقیق برای تبدیل یک سیارک به زیستگاه برای یک فرد بازنشسته استفاده عالی از زمان است و این دقیقاً همان کاری است که دیوید دبلیو جنسن، از کارکنان فنی بازنشسته شرکت هوافضای راکول کالینز در آیوای آمریکا انجام داد. او مقاله ای ۶۵ صفحه ای منتشر کرد که جزییات یک طرح ساده، نسبتاً ارزان و عملی برای تبدیل یک سیارک به زیستگاه فضایی را شرح می دهد.
بررسی کامل جزییات گزارش بسیار فراتر از محدوده این مقاله است، اما می‌توان به نکات مهمی توجه کرد. جنسن این موضوع را به سه دسته اصلی تقسیم می کند - انتخاب سیارک، انتخاب سبک زیستگاه و راهبرد ماموریت برای رسیدن به آنجا (بطور مثال ازچه ربات هایی استفاده شود).
انتخاب سیارک، تمرکز بر این است که کدام سیارک بهترین نمونه برای تبدیل شدن به زیستگاه فضایی در حال چرخش است. ملاحظات این بخش شامل این است که سیارک از چه چیزی ساخته شده، نزدیکی آن به زمین (و میزان انرژی لازم برای رسیدن به آن) و بزرگی آن.
پس از یک فرآیند انتخاب نسبتا جامع و کامل، او به عنوان یک گزینه سیارک آتیرا را انتخاب کرد. این سیارک نوع اس، با قطر حدود ۴.۸ کیلومتر، قمر خود را دارد. قمر آتیرا سیارکی با قطر یک کیلومتر است که از نزدیک به دور آن می چرخد. این سیارک بالقوه نزدیکترین سیارک نبود و نزدیکترین فاصله آن حدود ۸۰ برابر فاصله تا ماه است. با این حال، مدار آن در کمربند حیات منظومه شمسی واقع شده که به تثبیت دمای داخلی زیستگاه، کمک می کند.
جنسن در مورد اینکه این سیارک به چه نوع زیستگاهی باید تبدیل شود، چهار زیستگاه رایج را بررسی کرد. دمبل، کروی، استوانه ای و چنبره. یکی از مهم ترین ملاحظات گرانش یا "گرانش مصنوعی" - ناشی از نیروی مرکزگرا است. جنسن به اثرات مضر زندگی در شرایط کم گرانش برای مدت طولانی پرداخت که استفاده از جایگزین مصنوعی را برای آن ضروری می سازد.
اما برای بدست آوردن نیروی مرکزگرا، ایستگاه باید بچرخد. آتیرا در حال حاضر یک چرخش خفیف دارد، اما بخشی از ایجاد یک زیستگاه فضایی شامل چرخش خود سیارک با سرعت چرخشی معقول است که می تواند به طور دقیق گرانشی را که یک فرد روی زمین احساس می کند، تقلید کند.
جنسن همچنین ملاحظات متعدد دیگری را برای انتخاب نوع خاصی از ایستگاه بررسی کرده است، از جمله نیروهایی که روی موادی که از آن ساخته شده (شیشه انیدروز یا بی آب یک عنصر ساختاری بالقوه) ایجاد می کند، چه مقدار ماده برای محافظت پوسته بیرونی در برابر تشعشعات و ریزشهاب‌سنگ‌ها نیاز است و اینکه چه مقدار فضای زندگی در داخل آن وجود دارد. او پیشنهاد می کند که چندین طبقه به سازه اضافه شود و فضای زندگی کلی در سراسر زیستگاه به طور چشمگیری افزایش یابد.
او در نهایت طرح چنبره را به عنوان نوع زیستگاه ایده آل برگزید و سپس به محاسبات مربوط به جرم کلی ایستگاه، نحوه حمایت از دیوار داخلی با ستون های عظیم و نحوه تخصیص فضای کف ایستگاه پرداخت. اما مهمتر از همه این است که چگونه می‌توانیم چنین غول عظیمی را بسازیم؟
پاسخ جنسن ربات های خودجایگزین است.
بخش سوم گزارش، طرحی را برای استفاده از ربات‌های عنکبوتی و یک ایستگاه پایه که می‌تواند خود را جایگزین کند، شرح می‌دهد. او بر اهمیت ارسال پیشرفته‌ترین اجزای فنی از زمین و استفاده از مواد روی خود سیارک برای ساختن هر چیز دیگری، از آسیاب‌های سنگ گرفته تا صفحات خورشیدی تاکید دارد. از نظر تئوری، این طرح منسجم و منطقی می‌رسد، اما وقتی به ادعاها نگاه می‌کنید، فوق العاده است.
جنسن پیشنهاد می کند یک کپسول حاوی چهار ربات عنکبوتی، ایستگاه پایه و تجهیزات الکترونیکی پیشرفته کافی برای ساخت ۳ هزار ربات عنکبوتی دیگر با حدود ۸.۶ تن وزن ارسال شود. هنگامی که این کپسول به سیارک رسید، به هیچ چیزی از زمین نیاز نخواهد داشت، دستکم از نظر فرضی اینگونه است.
درباره اینکه چه زمانی اولین ایستگاه فضایی چرخان را می سازیم، بحث هایی وجود دارد.
در مرحله بعد هزینه و زمان مطرح است. جنسن با محاسبات ساده تخمین می زند که این برنامه فقط ۴.۱ میلیارد دلار هزینه دارد. این مبلغ بسیار کمتر از ۹۳ میلیارد دلاری است که ناسا قصد دارد برای برنامه آپولو هزینه کند و نتیجه یک زیستگاه فضایی خواهد بود که یک میلیارد متر مربع زمینی را فراهم می کند که قبلاً وجود نداشت. این هزینه مجموع ۴.۱۰ دلار برای هر متر مربع برای ساخت زمین، در فضا است.
جنسن تخمین می زند که کل پروژه ساخت و ساز می تواند در مدت کمتر از ۱۲ سال انجام شود. با این حال، پر کردن زیستگاه با هوا و آب و تنظیم دمای آن مدت بیشتری به طول می انجامد. با این حال، این یک جدول زمانی نسبتاً کوتاه برای چنین پروژه بلندپروازانه ای است.
این هزینه‌ها و جدول زمانی در توان میلیاردرهایی است که قبلاً به اکتشافات فضایی علاقه نشان داده‌اند. اگر ایده‌های جنسن حتی تا حدی عملی باشند و در ظاهر اینگونه به نظر می‌رسد، با کمی پیشرفت فنی بیشتر، شاید رقابت فضایی میلیاردر بعدی این باشد که چه کسی اولین زیستگاه فضایی گرانش مصنوعی جهان را می سازد.
نظر شما