حریق اراضی تالابی در گیلان کاهش یافته است

حمزه عشوری روز یکشنبه در حاشیه دیدار با فعالان رسانه ای ایرنا مرکز گیلان افزود: بخشی از این موضوع بدلیل فراهم آوردن تجهیزات محافظتی اعم از دوربین‌های پیشرفته در نقاط دور از دسترس و کور تالاب های استان است.
وی اظهار کرد: در پارک ملی بوجاق بدلیل نصب دوربین‌های یاد شده از ابتدای امسال تاکنون ۳۵ مورد حریق در مراحل نخست اطفاء شد.
مدیرکل حفاظت محیط زیست گیلان همچنین از برقراری یک پاسگاه محیط‌بانی جدید در نقطه ای کور از تالاب انزلی خبرداد و گفت: مرکز اطفاء حریق تالاب انزلی با اعتباری بیش از ۳۰ میلیارد ریال آماده بهره برداری شده و بزودی افتتاح می شود.
عشوری افزود: ۱۰ میلیارد ریال از مبلغ یاد شده از محل اعتبارات استانی، ۲۰ میلیارد ریال از محل اعتبارات ملی و برای تجهیزات در نظر گرفته شده و۲‌میلیارد و ۵۰۰ میلیون ریال نیز برای آموزش برنامه ریزی شده است.
وی تصریح کرد: تلاش می‌کنیم کارهای زیربنایی، در قالب وظیفه نظارتی این سازمان انجام و بناست بخشی از اعتبارات را به خرید تجهیزاتی چون دوربین‌های تله‌ای اختصاص دهیم.
وی ادامه داد: خوشبختانه حساسیت جامعه نسبت به حفاظت از محیط زیست در بحث توسعه پایدار افزایش یافته و ما نیز تلاش می کنیم در این راستا فعالیت‌های نظارتی خویش را افزایش دهیم.
مدیرکل حفاظت محیط زیست گیلان ادامه داد: اگر چه انجام وظیفه نظارتی اداره‌کل حفاظت محیط زیست استان‌ برای بخشی از جامعه هدف و برخی مدیران دستگاه‌های اجرایی خاطی خوشایند نباشد اما این اقدام در صورت انجام نپذیرفتن برای ما، ترک فعل محسوب می شود و از سویی آسیب آن متوجه همه افراد جامعه خواهد شد.
عشوری گفت: اینکه بگویم همه چیز درست است، به قطع نمی تواند صحیح باشد؛ اما باید بگویم اقدامات سازمان حفاظت محیط زیست در مسیر درستی قرار دارد و به سمتی می رویم که مشکلات را حل کنیم؛البته لازم است سرعت حرکت در این مسیر افزایش یابد و در تخصیص اعتبارات نیز تجدید نظر شود.
گیلان در شمال کشور و حاشیه دریای خزر دارای حدود ۳۱ هزار هکتار پهنه تالابی است و افزون بر ۲۴ هزار هکتار آن در قالب سه تالاب انزلی، امیرکلایه و بوجاق تحت عنوان کنوانسیون رامسر به ثبت رسیده است؛ تالاب ها از زیستگاه‌های مهم جانوران، سرمایه‌های طبیعی و مناطق گردشگری هستند.تالاب انزلی،زیستگاه گونه‌های زیادی از آبزیان، پرندگان و گیاهان و یکی از زیست ‌بوم‌های ارزشمند جهان که از سال ۱۳۵۴(۱۹۷۵میلادی) در کنوانسیون بین المللی رامسر به ثبت رسید اما نفسش روز به روز تنگ تر شد و زخم مدرنیت بر پیکرش روز به روز عمیق تر گشت.ورود رسوبات و فاضلاب‌های صنعتی، خانگی، بیمارستانی، ضایعات کشتارگاهی، سموم کشاورزی، پسماندها و نخاله‌ها، گیاهان مهاجمی چون آزولا و سنبل آبی، تصرف اراضی و ساخت و سازها در حریم تالاب، آتش زدن نیزارها با هدف تصرف و انتقال آلودگی از دریا و کاهش میزان آب موجود تالاب زخم هایی است که هر بار پیکره تالابی را می خراشد .