به گزارش روز یکشنبه ایرنا، همزمان با برگزاری نشست سازمان همکاری‌های اقتصادی آسیا و اقیانوسیه (اپک) در سان‌فران‌سیسکو، آنتونی بلینکن وزیر امور خارجه آمریکا و رافائل لوتیلا وزیر انرژی فیلیپین به عنوان بخشی از ۱۲۳ توافقنامه امضا شده بین دو کشور، توافقنامه‌ای را برای انتقال فناوری هسته‌ای آمریکا و اجازه برای صادرات تجهیزات مرتبط با آن امضا کردند.
فیلیپین از جمله کشورهایی است که بدنبال منابع جایگزین انرژی است و می‌گوید این موضوع بخشی از تلاش جهانی درباره تغییرات آب‌وهوایی و اطمینان از امنیت انرژی محسوب می‌شود.
به گفته بلینکن، مذاکرات دوجانبه یک سال گذشته که به امضای این توافقنامه منجر شد، سریع‌ترین مذاکراتی است که یک دولت خارجی برای دستیابی به فناوری هسته‌ای با واشنگتن داشته است.
پیشینه
مجمع‌الجزایر فیلیپین که متشکل از بیش از ۷ هزار و ۶۰۰ جزیره است، قصد دارد با راه‌اندازی رآکتورهای هسته‌ای در مقیاس کوچک، برق مورد نیاز خود را که به طور فزاینده‌ای در حال افزایش است، تامین کند.
در جریان سفر سال گذشته کاملا هریس معاون رییس‌جمهور آمریکا به مانیل، دو کشور مذاکرات خود را درباره این توافقنامه آغاز کرده بودند.
بلینکن در جریان مراسم امضای این توافنقامه که با حضور فرناندو مارکوس جونیور رییس‌جمهور فیلیپین برگزار شد، گفت: براساس این توافق، دولت آمریکا قادر به تامین تجهیزات و مواد (هسته‌ای) برای فیلیپین خواهد بود که در حال کار بر روی توسعه مدل‌های کوچک رآکتور هسته‌ای و دیگر زیرساخت‌های انرژی هسته‌ای غیرنظامی است.
آمریکا تاکنون و براساس آمار آژانس بین‌المللی انرژی اتمی ۲۳ توافقنامه با ۴۷ کشور جهان درباره انتقال فناوری هسته‌ای و تامین تجهیزات و مواد هسته‌ای امضا کرده که کوتاه‌ترین دوره مذاکرات برای رسیدن با این کشورها مربوط به توافق اخیر با کشور فیلیپین است.
براساس قوانین و مقررات داخلی آمریکا، واشنگتن پیش از ارسال تجهیزات و مواد هسته‌ای به فیلیپین باید موافقت قانونگذاران آمریکایی در کنگره را جلب کند.
فرناندو مارکوس جونیور رییس جمهور فیلیپین و فرزند دیکتاتور اسبق این کشور با بیان اینکه درهای کشورش بر روی شرکت‌های آمریکایی در زمینه سرمایه‌گذاری و مشارکت در زمینه پروژه‌های برق هسته‌ای باز است، در این رابطه گفت: انرژی هسته‌ای در حال تبدیل شدن به بخشی از منابع تامین کننده برق فیلیپین است و ما خوشحال‌تر خواهیم شد که آمریکا به عنوان یکی از شرکای ما، بخشی از این برنامه باشد.
دو کشور مدعی شده‌اند که هر اقدامی در این رابطه تحت نظر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی خواهد بود.
اهمیت موضوع
توافق اخیر هسته‌ای آمریکا با فیلیپین در حقیقت مشابه قراردادی است که واشنگتن و مانیل در زمان حضور فردیناند مارکوس پدر در سال ۱۹۶۸ با یکدیگر امضا کرده بودند. آمریکا در سال ۱۹۸۴ و براساس توافقنامه قبلی، نیروگاه هسته‌ای «باتان» را در شمال مانیل پایتخت فیلیپین احداث کرد اما این نیروگاه هیچ‌گاه به طور کامل برق تولید نکرد.
دلیل فعال نبودن کامل این نیروگاه هسته‌ای، نگرانی نسبت به ایمنی آن و همچنین اتهامات فساد به سازندگان و اپراتورهای آن اعلام شده است.
یکی از نگرانی‌ها درباره استفاده فیلیپین از رآکتورهای هسته‌ای، زلزله‌خیز بودن این کشور است. براساس اعلام انجمن زمین‌شناسی آمریکا، هفته گذشته زلزله‌ای به بزرگی ۶.۷ ریشتر شهر بوریاس در جنوب شرقی فیلیپین را لرزاند و این نگرانی وجود دارد که حادثه‌ای مشابه سونامی ویرانگر ۲۰۱۱ در فوکوشیما در فیلیپین هم تکرار شود.
پایگاه اینترنتی اوراسیا ریویو در گزارشی درباره توافق هسته‌ای آمریکا و فیلیپین نوشت: سازمان بین‌المللی «صلح سبز» (Greenpeace) در اوایل سال جاری میلادی استفاده از برق هسته‌ای برای تنوع بخشیدن به منابع انرژی فیلیپین را رد و آن را «گران و تجربه‌ای خطرناک» توصیف کرده و به جای آن به دولت مارکوس پیشنهاد استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر را داده بود.
این گروه تاکید کرده بود: مدل‌های کوچک مقیاس رآکتورهای هسته‌ای هنوز مورد آزمایش قرار نگرفته و بهره‌وری آنها اثبات نشده است. از سوی دیگر یکی از نگرانی‌های عمده نگهداری سوخت استفاده شده در این رآکتورها است.
ارزیابی
فیلیپین که قدیمی‌ترین متحد نظامی آمریکا در منطقه آسیای شرقی و اقیانوس آرام است قصد دارد تا سال ۲۰۴۰ به منابع انرژی خود تنوع ببخشد. با این وجود، توافق اخیر فیلیپین و آمریکا نگرانی‌های مختلفی را به وجود آورده است.
بیشتر این نگرانی‌ها بابت ایمنی رآکتورهای کوچک مقیاس، غیراقتصادی بودن آنها و همچنین زلزله‌خیز بودن فیلیپین است. آمریکا که در سال‌های اخیر تمرکز خود را بر دریای جنوبی چین قرار داده، بدنبال آن است که متحدان سنتی خود را حفظ و متحدان جدیدی را در نزدیکی چین برای خود پیدا کند. در این راستا باید توافق اخیر را هم بخشی از سیاست دولت آمریکا برای جلب همکاری فیلیپین درباره سیاست‌های آمریکا در منطقه آسیای شرقی در نظر گرفت.
نظر شما