به گزارش روز دوشنبه ایرنا، رفعت الاریر نوشت که اگر بمیرد، می‌خواهد که داستانش روایت شود. او می‌خواست کسی برایش پارچه و ریسمانی بخرد و بادبادکی بسازد که بر فراز آسمان غزه به پرواز درآید تا امید در دل کودکی جوانه زند؛ کودکی در انتظار پدری که هرگز باز نخواهد گشت.
روزنامه ال سالتو (elsaltodiario.com) اسپانیا، با بیان این مقدمه آورده است: رفعت الاریر شاعر، نویسنده و استاد فلسطینی در هفتم دسامبر (۱۶ آذر) در جریان حملات رژیم اسرائیل کشته شد؛ یک روز پس از آنکه آمریکا از قدرت خود در شورای امنیت سازمان ملل استفاده کرد تا اطمینان حاصل کند که تنها چیزی که کودکان غزه بالای سر خود می‌بینند، بمب است؛ بمب‌های اسرائیل مشابه آنکه رفعت، برادران و برادرزاده‌هایش را کشت. انفجارهایی که پدران، مادران، فرزندان و شاعران را از بین می‌برد. بمباران‌هایی که امید را قتل‌عام می‌کنند.
آزادی، عدالت، صلح در جهان، کرامت ذاتی، حقوق برابر و مسلم، خانواده بشری؛ همه این‌ها مفاهیمی است که در نخستین عبارت‌های اعلامیه جهانی حقوق بشر آمده است که دیروز ۱۰ دسامبر (۱۹ آذر) ۷۵ ساله شد. النور روزولت همسر رئیس‌جمهوری وقت آمریکا گفت «صحبت درباره صلح کافی نیست. شما باید به آن ایمان داشته باشید؛ و ایمان برای آن کافی نیست، شما باید برای رسیدن به آن تلاش کنید». اکنون ۷۵ سال می‌گذرد و کشورِ النور روزولت در تلاش برای داغ نگه داشتن تنور جنگ است. دو روز پیش از آنکه این اعلامیه مملو از امید به ۷۵ سالگی برسد، آمریکا با وتوی خود در چارچوب سازمان ملل اجازه داد تا نسل‌کشی جدید اسرائیل علیه غزه بدون هیچ کنترلی ادامه یابد.
این تارنمای اسپانیایی با اشاره به شرایط جهانیِ زمان تصویب اعلامیه حقوق بشر نوشت: در مقدمه اعلامیه جهانی آمده‌است «نادیده گرفتن و تحقیر حقوق بشر به اقدامات وحشیانه‌ای انجامید که موجب برآشفته شدن وجدان بشر شد». اشاره این عبارت در مورد جنایت‌های استعمار و در مورد برده‌داری واضح و ملموس هست. بربریت مورد نظر اعلامیه جهانی حقوق بشر همان هولوکاست است. خاطره جنگ جهانی اول هنوز زنده است و حدود شش ماه قبل از آن، سازمان ملل اسرائیل را به رسمیت شناخت.
«نادیده گرفتن و تحقیر» حقوق بشر مردم فلسطین بلافاصله تبدیل به یک پیمان جنایتکارانه به رهبری اسرائیل و آمریکا شد و با انفعال همان کشورهایی که مدعی جایگاه ویژه در مفهوم حقوق بشر هستند، به تصویب رسید. اروپا که می‌تواند چشمان خود را بر روی نسل‌کشی مردم فلسطین ببندد و در عین حال با عاملان آن تجارت کند؛ اروپا که از اسرائیل درخواست اعتدال در قتل عام دارد، در حالی که با سلاح‌های کشنده‌ای معامله می‌کنند که چیزی از اعتدال نمی‌دانند.
در ادامه این یادداشت آمده است: همانطور که صنعت نسل‌شکی نازی‌ها ادعاهایی مبنی بر مدرنیته و سیتماتیک بودن داشت، اسرائیل نیز برنامه‌ها و نقشه‌های دیجیتالی را توسعه می‌دهد تا به ساکنان غزه بگوید که از کدام منطقه از سرزمین خود فرار کنند، این در حالی است که به بمباران آن‌ها همچنان ادامه می‌دهد. رژیم صهیونیستی همچنین به اهداف خود با تماس یا ایمیل هشدار می‌دهد که کشته خواهند شد. رفعت الاریر تحت چنین شرایط آزار و تهدیدی زندگی می‌کرد، چرا که گفته‌های او به زعم اسرائیل، «تروریستی» بودند. و به راستی در این جهان موازی با روایت اسرائیل، همه چیز تروریسم و حمایت از تروریسم است مگر شکستن رکورد در مرگ غیرنظامیان.
نویسنده با لحن انتقادی و طعنه‌آمیز تاکید می‌کند: ما باید مراقب باشیم، چون کسانی که خود را نگهبان خاطره هولوکاست می‌نامند، تشابه‌هایی میان بربریت نازی و صهیونیست قائل هستند و آن همان یهودستیزی است. هر روز دولت‌های بیشتری در غرب به این نکته اذعان می‌کنند و به همین معنا، هرگونه انتقاد از اسرائیل نیز یهودستیزی به حساب می‌آید. یکی از آخرین شخصیت‌هایی که طعم این واقعیت را چشید، جودیت باتلر روشنفکر برجسته یهودی بود که قرار بود هفته گذشته در مناظره‌ای در مورد ابزارسازی یهودستیزی در پاریس شرکت کند اما شورای شهر پایتخت فرانسه به‌دلیل ماهیت «جنجالی» جلسه، سفر او را به حالت تعلیق درآورد.
اکنون ۷۵ سال پس از تصویب اعلامیه جهانی حقوق بشر، «حقوق» یک رژیم استعماری، حقوق بشر فلسطینی‌ها را بر هم زده است، حقوقی که مبتنی بر «شان ذاتی هر انسان» است. کسانی همچون رفعت هستند که برای تداعی مرگ، شعر می‌گویند و کسانی هستند که برای بی‌اهمیت جلوه دادن مرگ هزاران انسان، ویدیوهایی در تیک تاک و سایر شبکه‌های مجازی تولید می‌کنند. ویدیوهایی که اسرائیلی‌ها با استفاده از آن‌ها، مردم غزه، ویرانی‌ها و مرگ آن‌ها را به سخره می‌گیرند؛ اقداماتی که نشان می‌دهد «کرامت ذاتی انسان» فقط فرمولی بی‌ربط و بی‌معنی است که با وجود آن، تنها در دو ماه گذشته ۱۰ هزار کودک و بیش از ۲۰ هزار انسان جان خود را از دست داده‌اند. تصاویر ارتش اسرائیل از ده‌ها اسیر برهنه، چالش دیگری علیه کرامت ذاتی انسانی است.
در همین حال، از زمانی که ایلان ماسک با بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی ملاقات کرد، این سرمایه‌دار سخت‌کوش شده و فعالان در سراسر جهان شاهد هستند که جدول زمانی شبکه مجازی ایکس چگونه با پست‌های طرفدار اسرائیل پر شده است، روندی که شخص الاریر نیز پیش از مرگش آن را محکوم کرد. به‌طور همزمان، هر از گاهی حساب‌های کاربری کسانی که این کشتار را محکوم می‌کنند، محو می‌شوند. چه کسی می‌داند اگر جوسف گوبلز وزیر تبلیغات آلمان نازی امپراتوری الگوریتم‌ها را در اختیار داشت، چه می‌کرد.
رفعت در سال ۲۰۲۱ همزمان با بمباران اسرائیل علیه غزه، در مقاله‌ای برای نیویورک تایمز از خود پرسید: چقدر خون، چند جان فلسطینی، چند بار دیگر باید برویم تا اسرائیل راضی شود؟
اکنون با انباشت هفته‌ها در گور مشترک ناتوانی جهان در برابر نسل‌کشی غزه، میلیون‌ها نفر در سراسر جهان همین سوال را از خود می‌پرسند و هیچ جوابی نمی‌یابند. در همین حال، اعلامیه جهانی حقوق بشر به مرگ نزدیک می‌شود، همچون کاغذباطله‌ای فرسوده که هیچ کس هرگز آن را جدی نگرفت.
نظر شما