به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از تارنمای chemistryworld، پژوهشگران در یک بررسی نشان دادند که ذرات سفت و سخت در اطراف زنجیره‌های در هم تنیده پلیمری می‌توانند آستانه فرسودگی آن را ۶ برابر افزایش دهند. این راهبرد برای طراحی لاستیک‌های مقاوم مناسب بوده و می‌توان از آن در بخش‌هایی نظیر لاستیک خودرو یا رباتیک استفاده کرد.
یک لاستیک پُر شده با ذرات، کامپوزیتی است که در آن ماتریس زنجیرهای پلیمری الاستیک توسط ذرات سفت و سخت مانند کربن سیاه یا سیلیس سفت شده و در کنار هم قرار گرفته است. ماده پُرکننده می‌تواند ساختار الاستیک لاستیک را از نظر اندازه چندین برابر افزایش دهد و مواد کامپوزیتی را برای کاربردهایی مانند لاستیک بسیار مفید کند. با این حال، این کار آستانه فرسودگی این محصول را به میزان قابل توجهی افزایش نمی‌دهد.
در لاستیک‌هایی که به روش‌های رایج تقویت شده، ذرات سفت و سخت به شدت به زنجیرهای پلیمری پیوند نمی‌خورند. محققان در دانشگاه هاروارد در آمریکا در مورد تأثیر تغییر این مقاومت با استفاده از پلیمر پلی (اتیل آکریلات) (PEA) پُر شده با نانوذرات سیلیس مطالعه کردند.
هنگامی که نانوذرات با گروه‌های تری‌متیل سیلیل که به زنجیره‌های پلیمری پیوند نمی‌خورد، عامل‌دار شد، مقاومت خستگی همانند پلیمر تقویت نشده بود. با این حال، گروه‌های ۳- (تری‌متیل سیلیل) پروپیل متاکریلات بین نانوذرات سیلیس و زنجیره‌های پلیمری پیوندهای قوی تشکیل می‌دهند، بنابراین این کار اجازه می‌دهد تا انرژی در یک ساختار انعطاف‌پذیر ذخیره شود. این تغییر بیش از ۲ برابر مقاومت در برابر خستگی را افزایش می‌دهد.
محققان سپس حجم ذرات موجود در کامپوزیت را از ۱۵ درصد به ۴۵ درصد افزایش دادند. با این کار ذرات بیشتر به هم نزدیک شده و کامپوزیت با کارایی بالاتری می‌تواند فشار را تحمل کند. در این شرایط اگر یک زنجیره پلیمری بین دو ذره آسیب ببیند، می‌توان فشار وارد شدن را از طریق ذرات دیگر جذب کرد بدون این ساختار پلیمر دچار آسیب شود. این اثر تجمعی باعث افزایش آستانه خستگی به ۶ برابر می‌شود.
نظر شما