به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از «ساینس نیوز اکسپلورز»، به جز چند مورد ماموریت با سرنشین انسانی به کره ماه، مردم اجرام سماوی را تنها از دور دیده‌اند. اما برخی اوقات تکه‌هایی از آن سنگ‌های آسمانی دوردست به روی زمین اصابت می‌کنند. ما به این قطعات از مخروبه‌های فضایی شهاب سنگ (Meteorite) می‌گوییم. اینها نمونه‌های نادری از مواد سازنده اماکن دوردست در منظومه شمسی ارائه می‌دهند.
برخی از شهاب‌سنگ ها تکه‌هایی از سیارک‌ها (خرده سیارات) یا ستاره‌های دنباله‌دار (comet) هستند. برخی دیگر از آنها تکه‌هایی از مخروبه‌های هستند که بر اثر برخورد سنگ‌های آسمانی از کره ماه یا مریخ جدا شده و به فضا پرتاب شده اند. برخی دیگر از آنها نیز ممکن است از سیاراتی آمده باشند که الان دیگر وجود ندارند.
این گمان وجود دارد که هر روز حدود ۴۴ تن سنگ فضایی به زمین اصابت می‌کند. تقریبا همه آنها در اتمسفر می‌سوزند با این حال ده‌ها هزار شهاب‌سنگ بزرگتر از قلوه سنگ هر سال به روی زمین فرو می‌افتد. یافتن آنها در میان سنگ‌های روی زمین دشوار است و از همین رو است که برخی دانشمندان در قلمرو صاف و سفید قطب جنوب به دنبال آنها می‌گردند.
بسیاری از شهاب‌سنگ ها بقایای سنگ‌های به جا مانده از زمان‌های اولیه منظومه شمسی هستند (به علت صفحات زمین شناسی در کره زمین، بخش زیادی از سنگ های روی کره زمین بسیار جوان‌تر هستند). این بدان معنی است که شهاب‌سنگ ها می توانند سرنخ‌هایی درباره تاریخچه منظومه شمسی در اختیار محققان قرار دهند.
آنها همچنین می‌توانند در این خصوص راهنمایی کنند که آیا جاهای دیگری در منظومه شمسی در گذشته میزبان شرایط مناسب برای حیات بوده است یا نه.
زمین تنها سیاره‌ای نیست که زیر ضربات شهاب‌سنگ ها قرار دارد. ممکن است سیاره عطارد (Mercury) بر اثر بمباران توسط شهاب‌سنگ ها دارای پوششی از الماس باشد. منظومه شمسی در واقع جای بسیار خشنی است؛ بنابراین هرچند که یافتن شهاب‌سنگ های بیشتری در اطرافمان ممکن است جالب باشد اما اینکه اتمسفر زمین از این سیاره در برابر بارش سنگ ها از فضا محافظت می‌کند، یک مزیت است.
نظر شما