در اندیشه اسلامی یا کلا در اندیشه دینی، حضور در دنیایی دیگر، بعد از دنیای مادی، قطعی و غیرقابل اغماض است. بر مبنای این اندیشه و باور، روح از پیکر مادی جدا شده و به دنیایی دیگر می رود و تا زمان فرارسیدن روز حساب و روز قیامت، در این دنیای میان دو دنیای فانی و باقی، به انتظار می ماند. زندگی در این دنیای بینابینی یا برزخی، مسلم برشمرده شده است.
دنیای برزخی، دنیای ترسناک نیست و می تواند با مساعدت حاضران در دنیای مادی، برای روح حاضر در برزخ، مطلوب هم شود و او را برای رفتن به روز حساب، مجهز کند و توشه ای پربار برای او به همراه داشته باشد. اما تجربه های ثبت شده در میان جغرافیاهای گوناگون، به ما رسانده که در لحظه عروج روح از بدن مادی، امکان بازگشت به زندگی مادی وجود داشته و روح به دلایلی، در پیکر مادی، قرار می گیرد و زندگی جدید یا تولد جدید را آغاز می کند.
البته این نکته هم مطرح است که بعضی ارواح، عالم برزخی شان، با سرگردانی در ای دنیای مادی اما بدون حضور در پیکر مادی، آغاز شده است و تا رسیدن به ثبات برزخی، شرایطی را تجربه می کنند. از این مقدمه عبور کنیم و به دنیای ماورایی یا ماورای این دنیا، از دریچه تلویزیون بنگریم.
تلویزیون ما، سالها پیش، تجربه پردازش روایت های ماورایی در داستان هایی مجسم، را به نمایش گذاشت. داستان هایی که در ظرف زمانی گرانبها و پربار ماه رمضان، مخاطب را به تأمل بیشتر در اندیشه معنوی می کشاند و او را از دنیای صرفا مادی، فاصله می داد. آن روایت ها، بعضا با نشست هایی تحلیلی از سوی کارشناسان همراه بود و مبحث، عمقی تر می شد. اما بتدریج، این معنای مهمانی خدا، در عبارت مبارک ماه رمضان، به سوی داستان هایی طنزآمیز سوق یافت که در ایام احیای این ماه، با مینی سریال هایی صددرصد متضرعانه و مستغاثانه به درگاه الهی، همراه بود.
نمی توان مجموعه «پنج کیلومتر تا بهشت» سال ۱۳۹۰ را در این نوع روایت پردازی، نادیده گرفت. اما در آن مجموعه، یکی از روح های سرگردان در دنیای مادی، پس از طی مراحلی به آرامش رسید و به دنیای برزخی رفت و روح دیگر، به دنیای مادی برگشت. در مجموعه «رستگاری» نیز، این رفت و آمد ارواح سرگردان در دنیای مادی، مطرح است. ما به عنوان انسان، بسیار شنیده ایم روایت هایی از افرادی که در کما بوده اند و پس از بازگشت به دنیای عادی، از تفاوت هایی سخن گفته اند.
البته اینها تنها تجربه از خروج موقت روح از بدن انسان نیست که، در ساعات خواب، روح انسان از بدن او خارج و به عوالمی می رود و باز می گردد که بعضا مشاهدات انجام شده از این سیر شبانگاهی انسان ها، به عنوان، خواب تعریف شده و در پی تعبیر نشانه های آن می رویم. حتی مطرح است که در هنگام عمل جراحی، در دوران بیهوشی، روح بیمار، به شکل موقت از بدن او جدا می شود. به اینها بیفزایید خاطرات افراد خارجی و داخلی درباره لحظه ای که می دیدند پزشکان در حال احیای جسم او بر روی تخت بودند و روح، شاهد این تلاش بوده و بعضا به خواست خودشان، بازگشته اند و اصطلاحا، بیمار، احیا شده است.
در نمونه های خارجی هم جدای از داستان، فیلم «روح» از جری زوکر، وجود دارد که در آن، روح در دو مسیر روشنایی و تاریکی، از بدن خارج می شود و به برزخ وارد می شود. البته در آن فیلم، روح در مسیر روشنایی، مدتی در دنیای باقی، سرگردان بود و در طی روایت، ارواح سرگردان دیگری در عالم باقی، به نمایش درآمد. همین مسیر روشنایی و تاریکی، برای بعضی کاراکترهای منفی «پنج کیلومتر تا بهشت» هم تصویر شده بود.
امید است روایت مجموعه «رستگاری»، با نتایجی که در اندیشه بیننده می گذارد، او را به رسیدن به نفس مطمئنه، هدایت کند و مانند مجموعه «پنج کیلومتر تا بهشت» نشود که، نوجوانی به ورطه مرگ افتاد و پدرش مدعی شد آنچه در آن مجموعه نشان داده شده «تخیلی و آمیخته با خرافات» بود، اگرچه آن ماجرا ابعاد دیگری هم داشت که ربطی به این بحث ندارد.
به تأسی از این تجربه، حتما باید پخش مجموعه «رستگاری» با مقدمات و توابعی همچون، اطلاعات آغازین و مفهومی، نشست های گفت و شنود با کارشناسان و البته توزیع گسترده مفاهیم مرتبط با ماورا میان خانواده ها، همراه باشد تا خانواده هایی که فرزندان شان با ارواح از زاویه دید ترسناک تصاویر غیردینی و عمدتا غربی آشنا هستند و معمولا روح را واجد ترس و وحشت می انگارند، با مفهوم روح، از دید اسلامی و دینی همراه شوند.
حتی می توان مسابقاتی مفهومی را با کمک آموزش و پرورش و دانشگاه ها، مرتبط با مفاهیم مجموعه و روح، ترتیب داد. نباید بیان مفاهیم اندیشه ای و دینی، با اختلاط نادرست با باورهای غیردینی و القایی، خدشه دار شود.
مجموعه «رستگاری» سریال جدیدی در گونه ماورایی است که کارگردانی آن به عهده مسعود ده‌نمکی است و برای پخش در ایام نوروز و رمضان تدارک دیده شده است.
نظر شما