درمان بیماران مبتلا به ام اس با کمک نانومواد ساده‌تر می‌شود

به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا، مالتیپل اسکلروز یا ام اس (MS) یک بیماری ناتوان‌کننده‌ی مغز و نخاع (سیستم عصبی مرکزی) است. این بیماری خود ایمنی در اثر حمله سیستم ایمنی بدن به رشته‌های عصبی ایجاد می‌کند و غلاف حفاظتی آن را از بین می‌برد. در نتیجه پیام‌های عصبی به درستی منتقل نمی‌شوند و در عملکردهای بدن اختلال ایجاد می‌شود.

اکسید گرافن می‌توانند عملکرد ضد التهابی سلول‌های سرکوبگر میلوئید (MDSCS ) را حفظ کنند. این عملکرد می‌تواند هنگام جدا کردن سلول‌های ضدالتهابی برای درمان افراد مبتلا به بیماری اسکلروز بسیار مهم باشد.

براساس گزارش تارنمای icmm، دیگو کلمنته از محققان این بررسی گفت: برای کنترل التهاب در بیماری‌هایی مانند مولتیپل اسکلروز، سلول‌های سرکوبگر میلوئید باید حالت نابالغ خود را حفظ کنند. با این حال، هنگام استخراج از مغز استخوان و کشت در آزمایشگاه، آنها به سرعت بالغ می‌شوند و با این کار توانایی فعالیت سرکوب‌کننده سیستم ایمنی خود را از دست می‌دهند. با این کار، این سلول‌ها برای درمان افراد مبتلا به این نوع بیماری عصبی مناسب نیستند.

محققان دستگاه جدیدی بر اساس کشت سلولی ساختند که دارای پوششی از جنس ورق‌های اکسید گرافن احیا شده است. این دستگاه باعث می‌شود تا سلول‌های سرکوبگر میلوئید مغز استخوان که از حیوانات مبتلا به مولتیپل اسکلروز استخراج شده دارای شرایط بلوغ و فعالیت شبیه به سلول‌های اصلی در بدن باشد. این ابزار می‌تواند یک پشتیبان خوب برای استفاده در آینده در درمان سلولی برای مولتیپل اسکلروزیس باشد.

نانوپزشکی در سال های اخیر به عنوان یک زمینه انقلابی برای توسعه برنامه‌های جدید پزشکی ظاهر شده است. در میان مهم ترین نانومواد مورد بررسی برای کاربردهای زیست‌پزشکی، مشتقات گرافن در حال تبدیل شدن به گزینه‌ی امیدوارکننده برای مصارف تشخیصی و درمانی هستند.

کونچی سرانو از محققان ICMM-CSIC این تحقیق گفت: یکی دیگر از جنبه‌های جالب این تحقیق در تطبیق‌پذیری اکسید گرافن است. این کار به ما اجازه داده است تا نشان دهیم که اصلاح فیزیکوشیمیایی این نانومواد موجب می‌شود تا برخی ویژگی‌های بیولوژیکی ویژه و گاهی متضاد روی سلول‌های سرکوبگر میلوئید ایجاد شود.

چنین مطالعه‌هایی در بخش اصلاح زیستی سلول‌های سرکوبگر میلوئید از طریق نانومواد مبتنی بر گرافن نشان می‌دهد که همه کاره بودن آنها باعث می‌شود تا ابزارهای نانویی برای اصلاح سلول‌های سرکوبگر میلوئید در زمینه‌های مختلف پاتولوژیکی مانند بیماری‌های خود ایمنی مناسب شوند.