این روزها سریالی در شبکه نمایش خانگی در حال اکران است که این یادداشت کوتاه تنها متوجه سکانسی از این سریال است که در آن به زشت ترین شکل ممکن به حرمت جایگاه و منزلت معلم خدشه ای بزرگ وارد می کند.
در ابتدا آنچه مسلم است این است که به عنوان یک معلم سینما بر سختی ها و دشواری های پروسه های فیلم سازی و محدودیت های سازندگان فیلم و نویسندگان با اصناف مختلف جامعه به خوبی آگاه بوده و چه بسا خود نیز همیشه از مدافعین نقد با رویکردهای اشتباه صنوف مختلف جامعه بوده ام و از شوخی کردن با آنها نیز در قالب درست استقبال کرده ام، اما سکانسی که در سریال افعی تهران به شدت آزردگی خاطر در مخاطب ایجاد می کند، لحن به شدت بی ادبانه، گستاخانه و خارج از نزاکت به مقام یک معلم سالخورده است.
در اینکه معلمان مانند همه انسان های دیگر در هر صنف و جایگاهی ممکن است مرتکب خطاهایی شوند هیچ شکی نیست و هیچ انسانی در هیچ مقامی منزه از اشتباه نیست، اما اینکه بدون در نظر گرفتن هیچ پارامتری حرمت معلمی را با ادبیات بسیار سخیف به چوب حراج بزنید، قدری شرم آور است.
تنبیه بدنی دانش آموز به هر دلیلی توسط معلم کاری ناپسندیده، مذموم و غیر تربیتی است و به هیچ وجه جای دفاع ندارد، اما ویران کردن مقام و جایگاه معلم به این شکل مشمئز کننده در مدیوم تصویر و رسانه نیز اصلا جایی برای دفاع ندارد.
دوست عزیز نویسنده و سازندگان سریال افعی تهران بدون در نظر گرفتن شرایط سخت معلمی، ضعف های سیستم نظام آموزشی کشور، آسیب های فراوان اجتماعی، خانوادگی و تربیتی دانش آموزان، فقر فرهنگی و اقتصادی جامعه و هزاران نقص و ایراد دیگر نمی توان به تنهایی معلمی را که بیش از چهل دانش آموز را با چهل روحیه مختلف و هزاران مشکلات در یک کلاس به او داده اند مقصر دانست.
شما که به تنهایی از تربیت تک فرزند خود عاجز و درمانده هستید، اینگونه حرمت و زحمات معلمانی که با خون دل و هزاران مشکلات معیشتی به فرزندان شما علم و معرفت آموخته اند به یغما نبرید. شاید تنبیه بدنی در دوره ای از سیستم آموزشی این کشور امری رایج بوده باشد اما در همان دوره چه تعداد دانش آموز را نمی شناسید که تحت خشونت خانوادگی والدین یا جامعه به ناکجاآباد نرفته باشند.
توجه داشته باشید که قطعا نقد و آسیب شناسی تمامی اصناف و مشاغل به شدت نیاز جامعه امروز است و تا این مهم صورت نگیرد، ضعف ها و نارسایی ها بر سر جای خود باقی می ماند و جامعه معلمی و سیستم آموزشی و تربیتی کشور جهت بهبود قطعا بیش از همه به نقد و نظر نیازمند است و باید اصلاحات و تحولات جدی در آن صورت گیرد اما آنچه در سریال افعی تهران در آن سکانس کریه به آن پرداخته است نقد نیست بلکه بی احترامی به جایگاه و منزلت معلم است، آن هم معلم سالخورده ای که قطعا در دوران جوانی و آغاز به کار خود هنوز به پختگی لازم نرسیده است و یا شرایط محیط آموزشی چنان او را تحت فشار قرار داده است که ناگزیر از آن رفتار غیر تربیتی بوده است.
دوستان عزیز من، نقد کنید، آسیب ها را با صدای بلند فریاد بزنید، راهکار ارائه دهید اما به هیچ وجه بی حرمتی نکنید، فراموش نکنید اگر امروز خرده سوادی دارید تا قلم به دست بگیرید و بنویسید مدیون معلمی هستید که خواندن و نوشتن را به شما آموخت.
نظر شما