علی شاه حسینی در گفت‌وگو با ایرنا درباره اینکه بدمینتون ایران در المپیک پاریس نماینده‌ای ندارد، اظهار داشت: قطعا رسیدن به المپیک برای همه ورزشکاران هدف بزرگی تلقی می‌شود. مهم‌ترین بحث حضور در المپیک است نه مدال‌آوری و اهداف و شعار المپیک این موضوع را نشان می‌دهد و باید واقع بینانه به شرایط نگاه کنیم. بدمینتون ایران در این سال‌ها دو بار المپیکی شد و بار اول کاوه محرابی سهمیه المپیک ۲۰۰۸ پکن و بار دوم ثریا آقایی سهمیه المپیک توکیو را کسب کردند. این افتخار بزرگی برای کشورمان است.
وی افزود: اما بحث اینکه چرا الان برای پاریس سهمیه نداریم، چند جنبه دارد. شاید یکی از جنبه‌های مهم مشکلات اقتصادی و بالا رفتن هزینه‌ها باشد. ورزشکاران بخواهند در هر مسابقه‌ای حضور یابند باید بیش از ۱۵۰ میلیون تومان هزینه کنند و این موضوع از توان مالی ورزشکاران و حتی فدراسیون خارج است. چون برای رسیدن به سهمیه المپیک امتیاز ۱۰ مسابقه با هم جمع می‌شود تا جایگاه در رنکینگ جهانی معین شود و برای این مهم حداقل نیاز به حضور در ۱۸ مسابقه پیش‌بینی می‌شود. در این میان فدراسیون هم بودجه محدودی دارد. از طرف دیگر وقتی محرابی و آقایی هم به سهمیه رسیدند بخش اعظمی از هزینه‌ها را شخصی پرداخت کردند و فدراسیون تاحدودی این هزینه‌ها را پس از کسب سهمیه به این ملی‌پوشان پرداخت کرد که باعث انگیزه بچه‌ها شد.
ملی‌پوش اسبق بدمینتون ایران ادامه داد: بحث دوم این است که اردوهای تیم ملی شکل مرتب و منظمی ندارند و حتی در کمیته تیم‌های ملی برنامه مدونی برای اعزام به مسابقات برون مرزی وجود ندارد. شاید انگیزه اصلی ورزشکاران خوب ما حضور در بازی‌های لیگ باشد تا از این طریق بتوانند کمی درآمد داشته باشند. در غیر این صورت برای بچه‌های ما سالانه شاید حدود دو هفته اردو آن هم فقط قبل از جام فجر برگزار می‌کنند که کافی نیست. چندین بار در جلسه به ریاست فدراسیون گفتم که اگر قرار باشد بچه‌ها در شرایط مطلوب قرار بگیرند باید سالانه ۴۵ هفته در تمرین باشند. حدود پنج ماه این بار مسئولیت را باشگاه‌ها به دوش می‌کشند، اما چند ماه دیگر را باید فدراسیون و کمیته تیم‌های ملی برنامه ریزی کنند.
وی اضافه کرد: اتفاق خوبی که امسال افتاد این بود که به جز جام فجر که در زمستان برگزار می‌شود، مسابقه بین‌المللی جام خزر هم اضافه شده که در شمال کشور میزبانی می‌کنیم که امتیاز آن هم در رنکینگ جهانی محاسبه می‌شود و بچه‌ها می‌توانند حداقل در دو مسابقه بین المللی در سال شرکت کنند. در این زمینه واقعا باید تلاش‌های فدراسیون را ارج نهاد اما اگر بچه‌ها بخواهند به المپیک برسند باید حداقل از دوسال قبل از بازی‌ها به مسابقات مختلف بروند تا سطح رنکینگ خود را در سال اول به ۲۰۰ دنیا برسانند. ملی‌پوشان در سال مسابقه‌های گزینشی المپیک باید هدف گذاری کنند تا به رنکینگ زیر ۱۰۰ جهان برسند و امیدوار به رفتن به المپیک باشند.
شاه حسینی عنوان کرد: برای رسیدن به المپیک بچه‌ها ابتدا باید تلاش کنند تا به سهمیه مسابقات جهانی برسند و با روند امتیازگیری آشنا شوند. اما هر چهار سال یکبار صحبت از کسب سهمیه المپیک در بدمینتون ایران شعارگونه است.
وی گفت: به هر حال اگر بدمینتون ایران روند ضعیف یا رو به افولی دارد تنها مقصران آن مسئولان فدراسیون نیستند و بخشی از این مسئولیت برعهده جامعه بدمینتون است که مطالبه‌گر نیستند. هم بازیکنان، مربیان و هیات‌های ورزشی با هر شرایطی که هست ندیده‌ام که انتقاد سازنده و مطالبه گرانه‌ای داشته باشند. این موضوع مزید برعلت می‌شود که مسئولان فدراسیون به این ذهنیت می‌رسند که کارشان را به نحو احسنت انجام می‌دهند و نیاز به کار و فعالیت بیشتر و دقیق‌تر برای اعتلای بدمینتون نیست. اگر قرار به پیشرفت بدمینتون کشور هست، توجه به برنامه‌های استعدادیابی و تصمیم‌سازی از طریق کمیته فنی فدراسیون امری مهم و تاثیر گذار است. امیدوارم افراد فنی در فدراسیون به کیفیت انجام برنامه‌ها و درست بودن برنامه‌ها از دیدگاه فنی و علمی هم توجه کافی داشته باشند.
نظر شما