به گزارش ایرنا، المپیک پاریس و بازهم حسرتی که بر دلمان ماند. حسرتی که با حضور سابریست‌های کشورمان در یک قدمی مدال المپیک خیلی بیشتر همه ما را آزرده‌خاطر کرد. شمشیربازی تنها تیمی بود که شانس و فرصت حضور در این دوره از بازی‌ها را داشت و می‌توانست تاریخ‌سازی کند آنهم در شرایطی که سایر نمایندگان کشورمان با عملکردی قابل بحث و بررسی، هیچ شانسی برای رفت روی سکو نداشتند و عملا دست خالی این بازی‌ها را ترک کردند تا همچنان امیدمان به رشته‌هایی مانند کشتی در بخش انفرادی باشد.
کاخ گرندپالا؛ سابر ایران نفرین و طلسم شده بود؟
به کاخ گرندپالا شهر پاریس برویم، جایی که شمشیربازی ایران بعد از ناکامی در بخش انفرادی، تمام همت خود را به کار گرفت تا در تیمی روی سکو برود. شاگردان پیمان فخری در ابتدای راه تیم قدرتمند آمریکا را از پیش رو برداشت تا امیدهایمان برای مدال المپیک دوچندان شود. آنها در ادامه به مصاف مجارستانی رفتند که بارها برابر آنها بازی کرده بودند و بُرد ایران در این دیدار خیلی محتمل بود اما روند کار به گونه‌ای پیش رفت که در نهایت ۴۵ بر ۴۳ بازی را واگذار کردیم تا فرصت طلایی حضور در فینال المپیک را از دست بدهیم.
بائو، تصمیم درستی بود یا نه!
۲۱ بهمن ۱۴۰۲ بود که خبر آمد تیم شمشیربازی ایران قرار است با کریستین بائو مربی سرشناس فرانسوی خود را آماده حضور در بازی‌های المپیک کند. شاید آن روز کسی به این فکر نمی‌کرد که همین مربی که برای کسب افتخار شمشیربازی ایران در پاریس انتخاب شده، پاشننه آشیل ما در المپیک شود.
بعد از شکست تیم ملی سابر ایران علی پاکدامن صحبت‌هایی را مطرح کرد که رنگ و بوی خیانت می‌داد، به گفته کاپیتان تیم ملی سابر ایران بائو اطلاعات ملی‌پوشان کشورمان را در اختیار تیم ملی فرانسه قرار داده بود چراکه آنها شناخت کاملی نسبت به آخرین وضعیت سابریست‌های کشورمان داشتند و عملا رودست خورده بودیم.
اما نکته قابل تامل دیگر به صحبت‌های پیمان فخری سرمربی تیم ملی ایران در المپیک باز می‌گردد، او در ارتباط با حضور کریستین بائو به عنوان مربی تیم ملی از رسانه‌ها خواسته است به او اجازه بدهند تا در این باره سکوت کند!
البته فخری در ادامه کریستین بائو هیچ وقت سرمربی تیم ملی ایران نبوده است. بچه‌های ما در کمپ کریستین بائو تمرین می‌کردند. این مربی کلا دو جلسه با علی پاکدامن تمرین کرده بود در حالی‌که سرمربی باید با بچه‌ها تن به تن تمرین کند. این تیم پنج ماه مربی نداشت اما هیچ کسی نپرسید چرا؟!
در راه المپیک و تیمی بدون مربی
منطق و عقل سلیم حکم می‌کند هر تیمی در راه المپیک از تمامی ظرفیت‌های خود برای حضور و موفقیت در این آوردگاه بزرگ به خوبی استفاده کند، اما اینکه عنوان می‌شود تیم سابر ایران مدت‌ها بدون مربی بوده یک شاهکار است که باید دلایل آن را واکاوی کرد. چرا این مسائل همیشه بعد از کسب نتایج بیان می‌شود، چرا دامنه اعتراض‌ها قبل از آن باز نشده و رسانه‌ای نمی‌شود؟
فخری در این‌باره هم واکنش نشان داده است؛ آشفته بودن تیم از یک سو و عدم کنترل هیجانات سابریست‌های ایران در بازی‌های المپیک که در نهایت باعث شد با اختلاف زیاد به تیم فرانسه بازی را واگذار کنیم بخش دیگری از پازل ناکامی شمشیربای ایران در این دوره از بازی‌هاست.
سرمربی تیم ملی به نکته دیگری هم اشاره کرده است. قطعا اگر زمان بیشتری در اختیار داشتم، تیم را طور دیگری می‌بستم. شاید همین بچه‌ها به ترکیب تیم می‌رسیدند اما حتما انتخابی می‌گذاشتم تا کسانی‌که در تیم بودند، حاشیه امنیت نداشته باشند. شما دیدید یکی از بازیکنان، چطور کار را در زمین گذاشت و فقط سه ضربه زد.
آیا تیم همدل نبود؟ چه کسی کار را زمین گذاشت؟
در صحبت‌های پیمان فخری به کم‌کاری یکی سابریست‌های کشورمان اشاره شده است. اگر واقعا این چنین باشد بعد از بازگشت ملی‌پوشان بدون شک باید موضوع از تمامی زوایا و جنبه‌های آن بررسی و اگر تایید شود با فرد خاطی به شدت برخورد کرد. این موضوع جای چشم‌پوشی و مماشات ندارد و باید تا رسیدن به نتیجه در دستور کار باشد.
علی پاکدامن نیز در واکنش به این پرسش که پیمان فخری سرمربی تیم ملی در مورد وجود عدم یکدلی و صمیمیت تیم سکوتی معنادار داشته است، عنوان کرد: من هم در این زمینه سکوت می‌کنم!
داوری‌های، خوب یا بد؟
قبل از اعزام سابریست‌های کشورمان به المپیک، گفت‌وگویی با علیرضا پورسلمان رئیس فدراسیون شمشیربازی داشتیم. او در میان صحبت‌های خود نسبت به داوری بازی‌های شمشیربازی ابراز نگرانی می‌کرد اما حضور پیمان فخری در کنار تیم ملی را بسیار موثر دانست.
اینکه بخواهیم در مورد داوری صحبت کنیم را باید به کارشناسان این حوزه واگذار کرد اما پورسلمان اعتقاد دارد ناداوری‌ها مانع از عدم حضور ایران روی سکوی المپیک شد و او در گفت‌وگویی با ایمان الحسینی، نایب رئیس فدراسیون جهانی نسبت به قضاوت داوران به شدت اعتراض کرد و نقش آنها را در شکست تیم کشورمان پُررنگ دانست.
و کلام آخر؛
در نهایت تیم سابر ایران شاهد قهرمانی کره‌جنوبی، نایب قهرمانی مجارستان و کسب عنوان سومی فرانسه میزبان بود تا در نهایت پرونده این بازی‌ها با کسب چهارمی تیم سابر ایران همراه باشد.
به رسم عادت، همه چیز در چند روز آینده فراموش خواهد شد و دوباره باید زمان را از دست رفته دید تا در آستانه المپیک بعدی، همه به دنبال چه‌کنم چه‌کنم باشند. البته امیدواریم یکبار هم شده سنت شکنی کرده و از همین امروز برای المپیک لس‌آنجلس قدم برداشت.
نظر شما