به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، تازه‌ترین نمایشگاه هادی هزاوه‌ای، نقاش، مدرس و پژوهشگر ایرانی با عنوان مروری بر نقاشی‌های دهه ۴۰ و ۵۰ در نگارخانه آریا برپاست.
هزاوه‌ای در دوران نخست کاری متاثر از حال‌وهوای نوسنت‌گرایی باب روز بود و تمایل روشنی به مکتب سقاخانه نشان می‌داد. اما رفته‌رفته از این جریان دور شد و بیان شخصی خودش را شکل داد. نخستین بارقه‌های این تغییر ذائقه در کارنمای سال ۱۳۴۵در سالن دانشکده‌ی هنرهای زیبا نمایان شد و مشخصه‌های سبکی جدید او در نمایشگاه سال ۱۳۴۷ در «بیست‌وپنج سال آفرینش هنری» در موزه‌ی ایران باستان، شکلی منسجم یافت.
او در دوره‌های بعدی آثارش نیز پیوند خود را با سنت هنری حفظ کرد اما به‌جای استفاده از نمودهای صوری و عناصر ظاهری، جنبه‌های تحلیلی و منطق حاکم بر این سنت را مورد توجه قرار داد.
رویین پاکباز در نقد دوره‌ی اول آثار هزاوه‌ای می‌نویسد: «این گرایش سوررئالیستی و یا تاثیر گذشته در کارهای او فکر می‌کنم صرفاً تقلیدی است؛ به عبارت دیگر، نوعی متابعت از مد روز است. هزاوه‌ای برداشت کاملاً ناآشنایی از این مسائل دارد و حاکی از نیازهای درونی او نیست... گذشته از این، تزلزل و نوسان او بین دو حد سوررئالیسم و سنت‌گرایی، عدم شناخت او از واقعیت جستجوهای هنری را آشکار می کند».
جواد مجابی درباره‌ی آثار متاخر او می‌نویسد: «در آثار تازه‌اش، هزاوه‌ای هندسه‌ی ایرانی را که در کاربندی عمارت یزد، آینه‌کاری مزارات، تکثیر و تنوع نقوش کاشی، و در طرح‌های فرش و دستبافت‌ها کارکرد قرناقرن داشته، مایه‌ی کار خود قرار داده و با دقت و حوصله‌ای کم‌نظیر، این سطوح مشابه و متقارن را در ترکیبی که سایه‌روشن رنگ‌ها آن را چندلایه نشان می‌دهد، آشکار می‌سازد، که در این رفتار بیشتر شبیه تکرار ورد برای رسیدن به مراقبه‌ای درونی است».
هوشنگ سیحون درباره وی چنین گفته است: هزاوه ای انسان بی قراری است که خلق آثارش از خواست و زبان زمانه فاصله ای همیشگی دارد. آثار او پیش از زمان خود و بازتاب دهنده اندیشه هایی در نقد وضعیت بشری است.
درباره هنر او نمی توان با قطعیت سخن گفت در برابر او و آثارش مبهوت میشویم بهتی که همیشگی و دیرباز است.
پس از گذشت بیش از هشت دهه از زندگی و ۶۰ سال از زیست اجتماعی و هنری او با ارجاع به دو متن که در دفتر یادبود نخستین نمایشگاه او در سال ۱۳۴۲ و نامه ای از دانشکده هنرهای زیبا آمده است شاید بتوان کمی به شناخت هادی هزاوه ای نزدیک شد.
از نظر تکنیک و جستجوی رنگ راه تازه ای را پیدا کرده اید و این جالب است در چهارچوب نقاشی باید به دنبال نقاشی بروید و کمتر به هنرهای تزینیی بپردازید.
کتابی با عنوان هادی هزاوه‌ای شامل گفت‌وگوی خودمانی و جذاب داریوش‌کیارس با این نقاش منتشر شده است که از سوی نشر پیکره منتشر شد.
در جایی از کتاب درباره نقاشی ایران چنین می گوید: «هنر نقاشی ما، هنر بازگو کننده وقایع است، داستانسراست. استعاره‌گوست و گاه تملق گو و چابلوس! متملق به منتهای رعایت ریزه‌کاری! ریزه‌کاری‌ای که آدم را به وجد می‌آورد، چطوری این کار را کرده؟! بارک‌الله! در عین حال، هنرِ خصوصی است و با عامه و بیسواد و خرافه‌ای ارتباط کمی دارد. از طرفی، آن‌ها هم احتیاجی به آن هنر ندارند. این فرهنگ قدیمی و کهنه که هزاران سال ما را تا اینجا رسانیده، قادر به درک و فهم و هضم این سرعت و تغییر و انتقال و انتخاب نیست و دارد تَرَک برمی‌دارد و ارزش‌های فرهنگی‌مان را زیر سوال می‌برد. ما هم به جای پیدا کردن ریشه سوال، به جواب دادن به آن اکتفا کرده‌ایم! همیشه خواسته‌ایم جوابی را از بین کاغذپاره‌های اجدادی‌مان پیدا کنیم.»
او در کارهایش تربیت و فهم فرهنگ ایرانی را همراه دارد و همچنان با رویی گشاده به جهان از روی پذیرش لبخند می‌زند، بسیار سفر کرده و در کنار زیستن در سفر، به خلق آثارش هم پرداخته است، در سختی ها نقاشی کرده است و همچنان و مداوم نقاشی می‌کند. در جوانی از شیطان‌های دانشگاه بوده است. از دانشگاه دولتی نیویورک فوق لیسانس نقاشی و دیزاین دارد و دکترای آموزش هنر خود را از دانشگاه کلمبیای نیویورک می‌گیرد. به خلق، پژوهش، مقاله نویسی و آموزش می‌پردازد.
هزاوه‌ای، متولد شهر اراک است. در فاصله‌ی سالهای ۱۳۴۱ تا ۱۳۴۷ دوره‌ی کارشناسی نقاشی را در دانشکده‌ی هنرهای زیبای تهران سپری کرد. پس از آن راهی نیویورک شد و در سال ۱۳۵۱ درجه‌ی کارشناسی ارشدش را در رشته‌ی نقاشی از سیتی کالج نیویورک دریافت کرد. در سال ۱۳۴۳ در دو نمایشگاه گروهی در تالار قندریز شرکت کرد.
سپس دوره‌ی دکترای آموزش هنر را نیز در دانشگاه کولامبیای نیویورک به اتمام رساند. پس از آن به ایران بازگشت و فعالیت‌های آموزشی‌اش را در کسوت مسئول دپارتمان تاریخ هنر و جامعه‌شناسی در دانشگاه فارابی آغاز نمود.
دو سال پس از انقلاب دوباره راهی آمریکا شد و در کارگاه شخصی‌اش به نقاشی پرداخت و دوره‌ی تخصصی موزه‌شناسی را نیز در دانشگاه نیویورک گذراند.
در سال ۱۳۶۷ به ایران بازگشت و در دانشگاه تربیت مدرس تهران به‌عنوان استاد و مدیر گروه نقاشی استخدام شد و به عنوان مشاور در موزه‌ی هنرهای معاصر مشغول شد.
هزاوه‌ای علاوه بر چند مقاله در زمینه‌ی هنر اسلامی، کتاب برنامه‌هایی برای آموزش معلمان و کتاب آموزش هنر چهارم و پنجم ابتدایی را برای دانش‌آموزان تالیف کرده است.
تازه‌ترین نمایشگاه هادی هزاوه‌ای که به مرور آثار دهه ۴۰ و ۵۰ این نقاش اختصاص دارد جمعه ۲۰ مهر در نگارخانه آریا آغاز به کار کرد و تا جمعه ۴ آبان در این گالری به نشانی تهران، خیابان ولیعصر، بالاتر از سه راه عباس آباد، کوی زرین، پلاک ۱۰ ادامه خواهد داشت.
نظر شما