درخت اُرس با عمر بیش از ۱۶ قرن در تکاب شناسایی شد

جواد نصیری روز یکشنبه در گفت وگو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: در این ذخیره‌گاه جنگلی که حدود ۳۰ هکتار مساحت دارد، انواع درختان جنگلی رشد پیدا کرده که یکی از درختان آن درخت اُرسی کهنسال است که چندین قرن عمر دارد و کارشناسان عمر آن را تا یک هزار و ۶۰۰ سال برآورد کرده‌اند.

وی اضافه کرد: این ذخیرگاه به دلیل ارزش خاص آن دارای قرق‌بان است و به صورت شبانه روزی از آن محافظت می شود و علاوه بر آن مردم این منطقه هم احترام خاصی برای درختان کهنسال آن قایل هستند.

رییس اداره منابع طبیعی و آبخیزداری تکاب گفت: این درخت کهنسال دارای سه تنه است که قطر انها بیش از ۱.۵ متر و ارتفاع شاخه های حدود پنج متر و طول سرشاخه های آن هم بیش از ۳۰ متر است.

وی اظهار کرد: شیوه رشد و تکثیر این درخت هم متفاوت‌تر از سایر درختان است و بذر آن در برگ های سوزنی شکل آن پنهان شده و پس از آنکه برگ ها توسط پرندگان خورده شد، بذر پوسته خود را از دست می دهد و پس از دفع آن توسط پرنده قابلیت رشد پیدا می کند.

وی از گردشگران خواست در صورت بازدید از این درخت کهنسال از آسیب رساندن به آن خودداری کنند تا این درخت که یادگاری از دوران گذشته و جنگل های این منطقه است به نسل های بعدی منتقل شود.

تکاب ۲۲۰ هزار هکتار مساحت در منطقه‌ای کوهستانی واقع شده است و ۱۶۰ هزار هکتار از مساحت این شهرستان را اراضی ملی و منابع طبیعی تشکیل می‌دهد که مراتع این شهرستان جزو مرغوب‌ترین و باکیفیت ترین مراتع و منابع طبیعی کشور به‌شمار می‌رود که پوشش گیاهی خاص و منحصربه‌فردی دارد.

اُرس یا «سروِ کوهی» گونه‌ای بسیار با ارزش و دیرزیست است که عمر آن تا ۲ هزار سال هم می‌رسد؛ این درخت همیشه سبز در مناطق کوهستانی در ارتفاعی بیش از ۲ هزار و ۵۰۰ متر می‌روید.

ارس گیاهی مقاوم در برابر شرایط آب‌وهوایی سخت هم‌چون خشکی، گرما و سرمای طاقت‌فرسای زمستان است؛ ریشه این درخت به گونه‌ای است که در دل سنگ‌های مستحکم نفوذ می کند تا به آب برسد از این منظر به آن در زبان محلی اُرِس (جست‌وجوگر آب) نیز می‌گویند؛ این پدیده باعث استقامت بالای این درخت می‌شود.

درخت ارس در گذشته‌های دور به دلیل داشتن چوبی مستحکم در پل سازی، راه‌سازی، ساختن خانه‌های روستایی و چادرهای عشایر استفاده می‌شد. قطع بی‌رویه این گونه گیاهی به منظور تهیه سوخت یا خانه‌سازی باعث کاهش جنگل‌های ارس شده است، به‌گونه ای که در سال ۱۳۷۱ قانون ممنوعیت قطع این درخت به تصویب رسید.

رویشگاه این درخت شمال ایران و غرب تا شرق در امتداد دامنه‌های جنوبی رشته کوه‌های البرز و از شمال غربی تا جنوب در امتداد ارتفاعات البرز و زاگرس اعلام شده است.

تکاب در جنوب آذربایجان غربی واقع شده است.