روایت الجزیره از شدت و گسترش روزافزون قحطی در غزه

به گزارش روز یکشنبه ایرنا از این شبکه تلویزیونی عربی، یک شاعر و نویسنده اهل غزه که به دلیل حملات بی وقفه رژیم صهیونیستی همراه با خانواده اش آواره شده است، می پرسید که چرا جامعه جهانی هیچ اقدامی برای مقابله با قحطی و گرسنگی در این منطقه انجام نمی دهد؟

نور الاسی که از همان ابتدای حملات اسرائیل به غزه آواره شده و اکنون با خانواده اش در «دیرالبلاح» (در قسمت های میانی نوار غزه) ساکن شده می نویسد: هرگونه شکنجه قابل تصور و غیرقابل تصوری که فکرش را بکنید، تجربه کرده ایم.

این شاعر اهل غزه روایت می کند که باریکه غزه نیاز مبرم به غذا دارد؛ زیرا در یک سال گذشته ارتش اسرائیل تمامی فروشگاه‌های مواد غذایی، بازارها، انبارهای نگهداری مواد غذایی، مزارع و قایق‌های ماهیگیری را از بین برده است. علاوه بر این، نیروهای پلیس مسئول نظارت بر تحویل و توزیع مواد غذایی را حذف کرده تا مطمئن شود که کمک های غذایی قبل از رسیدن بدست مردم، غارت می شوند.

الاسی می افزاید: ما قبل از آغاز جنگ هم با چنگ و دندان غذا به دست می آوردیم و روزگار می گذارندیم، اما این وضع پس از اکتبر سال گذشته به شدت تغییر کرد و وضعیت فاجعه بار شمال غزه اکنون به تمامی مناطق این باریکه گسترش یافته و "تروریسم تغذیه ای اسرائیل" کل منطقه را در برگرفته است.

ارتش اسرائیل در حال حاضر تنها به ۳۰ تا ۴۰ کامیون حامل مواد غذایی در روز اجازه ورود به غزه را می دهد و از همین رو یافتن مواد غذایی در این منطقه که پیش از آغاز حملات ارتش رژیم صهیونیستی هم گران بود حالا دیگر نایاب شده است. اکنون حتی اگر مردم فقیر این باریکه پولی هم داشته باشند، نمی توانند خوراکی برای خریدن پیدا کنند. آژانس های بین المللی و خیریه های مختلف هم هیچ فایده ای ندارند، زیرا از دست آنها هم کاری برنمی آید.

الاسی در ادامه به شرح حال گرسنگی مردم پرداخته و اضافه می کند: توضیح وضعیت کنونی خیلی دشوار است اما از آن دشوارتر توضیح ۴۰۰ روز گلوله بارانی است که وضعیت را چالش برانگیزتر کرده است.

او توضیح می دهد که چگونه هرروز صبح در خانه ای مملو از جمعیت از خواب برمی خیزد و کمی آب شور برای رفع تشنگی می نوشد. الاسی می گوید که اسرائیل از یک سو، آب های زیر زمینی را آلوده کرده و از سوی دیگر مانع ورود کامیون های سوخت رسان می شود. به همین دلیل کارخانه آب شیرین کن دیگر قادر به ادامه فعالیت نیست.

این دانشجوی ادبیات شرح می دهد که در بهترین حالت اندکی نان برای صبحانه پیدا می شود و شاید کمی قهوه تلخ. او که دانشجوی سال آخر است با ناراحتی توضیح می دهد که قرار بود سال گذشته فارغ التحصیل شود، اما به دلیل آغاز نسل کشی فلسطینیان و بمباران تمامی مناطق، دیگر دانشگاهی نمانده و امکان تحصیل حضوری وجود ندارد و وی به صورت آنلاین درس می خواند. علاوه بر این به دلیل نبود برق در بیشتر مناطق غزه و اینترنت بسیار ضعیف، تحصیل آنلاین نیز چالشی بزرگ است. الاسی به همه اینها صدای بمباران مداوم و پرواز پهپادهای اسرائیلی بر فراز غزه را اضافه می کند و توضیح می دهد که چگونه وضعیت جاری در کنار گرسنگی دادن جمعیت غیرنظامیان غزه، ساکنان را شکنجه می‌دهد.

این زن جوان در بخشی دیگر از شرح حال ساکنان در رنج غزه، از خانواده بزرگش می گوید و اینکه چگونه کودکان از فرط گرسنگی، آرام و قرار ندارند. او شرح می دهد که هر بار یکی از خواهرزاده ها و برادرزاده های خردسالش از فرط گرسنگی شدید گریه سر می دهند و مادرشان برای پرت کردن حواس آنها سعی می کند موضوع را عوض کند و یا در نهایت مجبور به دادن غذاهای مانده و تاریخ گذشته می شود.

مقامات بهداشتی غزه گزارش دادند که تنها در بهار سال جاری، ۲۸ کودک بر اثر سوء تغذیه جان خود را از دست دادند. این مقامات از آن زمان تاکنون آمار دیگری مبنی بر شمار روزافزون جانباختگان ناشی از سوءتغذیه ارائه نداده اند.

الجزیره در همین راستا می افزاید: این نخستین بار نیست که اسرائیل از گرسنگی به عنوان سلاحی علیه ساکنان غزه استفاده می کند. در سال ۲۰۰۷ نیز این باریکه با محاصره غیرقانونی روبرو شد و به مدت سه سال تنها دو هزار و ۴۰۰ کامیون به صورت ماهانه اجازه ورود به غزه را داشتند. این در حالی است که در شرایط عادی تعداد کامیون های عبوری حامل غزه ۱۰ هزار در ماه بود.

در نهایت وضعیت در سال ۲۰۱۰ و پس از گذشت سه سال با ایجاد یک ائتلاف بین المللی از فعالان حقوق بشر تغییر کرد و در نتیجه ایجاد این ائتلاف، ناوگانی متشکل از شش کشتی غیرنظامی حامل کمک‌های بشردوستانه با هدف شکستن محاصره اسرائیل به سمت غزه حرکت کردند. اما سربازان اسرائیلی به کشتی ها هم یورش بردند و ۹ نفر را کشتند. این امر سبب خشم جامعه بین المللی و فشار بر رژیم صهیونیستی برای برداشتن محاصره شد.

در ماه اکتبر سال جاری، تنها ۳۷ کامیون در روز وارد غزه می شد، اما این مقدار در دو هفته گذشته به سه کامیون رسید که آن هم پس از تخلیه هدف حمله قرار گرفت و به آتش کشیده شد.

الجزیره اضافه می کند: چنانچه در نظر بگیریم که غزه ماهانه برای رفع نیاز گرسنگی و دارویی ساکنان به ۱۰ هزار کامیون نیاز داشته باشد، قابل تصور است که در یک سال گذشته و با وضع محدودیت های شدید از سوی اسرائیل چه قحطی بر این باریکه حاکم شده است.

زن جوان ساکن غزه نیز در پایان خاطرنشان می کند: حالا که این وضعیت را برای شما شرح می دهم تنها یک تکه نان کهنه و مقداری کنسرو تاریخ مصرف گذشته برایمان باقی مانده است. شاید اسرائیل امیدوار باشد که ما در سکوت از گرسنگی می میریم، اما اینگونه نخواهد شد. جهان می تواند و باید گرسنگی را در غزه متوقف کند.