به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، نمایشگاهی با عنوان مجسمه‌سازی و گرایش‌های هنر معاصر/ تحلیل نمایشگاه پرونده ۱۴۰۳ به همت انجمن هنرمندان مجسمه‌ساز و دبیری فرزین هدایت‌زاده و آناهید اوشانی در خانه هنرمندان ایران برگزار شده است.
رزیتا شرف جهان، جمشید حقیقت‌شناس، کوروش گلناری، رضا قره‌باغی، روح‌الله شمسی‌زاده، آناهیتا قاسم‌خانی و رضا منجزی کار انتخاب و داوری این رویداد را برعهده داشته‌اند.
سحر سلخی هنرمند وکیوریتور در این رویداد با مجموعه ای با عنوان انعکاس، عکسِ معکوس حضور دارد. این مجموعه شامل ۶ اثر از سیاوش صوفی‌نژاد، بابک عبدالغفاری، مجتبی کاظمی، سارا راه‌انجام، شهرزاد علیاری ملکی و محمد مهدی وزیرپور آرانی است.
سلخی در گفت وگو با خبرنگار فرهنگی ایرنا در تشریح روند کیوریت این آثار گفت: آثاری که در این پروژه کیوریتوریال ارائه شده‌اند از میان آثار ساخته شده هنرمندان بوده است، در پروژه کیوریتوری تقریبا سفارش اثر به طور مستقیم نداریم. کیوریتور می‌تواند در طی زمان و دیدار و گفتگوهای متعدد با هنرمند، نوعی نگاه را در او زنده کند اما سفارش مستقیم کار تقریبا مردود است. در این پروژه چون زمان بسیار کم بود از میان آثار ساخته شده هنرمندان انتخاب شده است.
وی افزود: جالب اینجاست که هنرمندان پروژه مستقیم با ایده بازتاب و انعکاس درگیر نبوده‌اند یا به آن به طور مستقیم فکر نکرده‌اند و شاید هم بوده اما در لایه آگاهانه نبوده و جایی میان احساس هنرمند آشیانه داشته است. این انتخاب‌ها به نوعی هنر کیوریتور است که بر اساس پژوهش و سناریویی که برای پروژه کیوریتوری در نظر می‌گیرد آثار را با دریچه دید خود به مخاطب ارائه می‌کند.
این هنرمند پژوهشگر افزود: این پروژه شامل آثاری از معماران و هنرمندان بر پایه مفهوم بازتاب و انعکاس است. مفهومی که شاید به خودی خود در ذهن هر هنرمند به هنگام خلق اثر هنری نبوده است اما کیوریتور آن را دیده و انتخاب کرده است. موضوع درباره انعکاس و بازتاب و آینگی است.
وی با اشاره به وجه مشترک این ۶ اثر گفت: آینه که گاه سنگ صیقل‌خورده بوده و گاه فلز بسیار ساییده شده است از دیر باز نماد انعکاس دنیای اطراف بوده و قابلیت تغییر آن در چگونگی این بازنمایی، برای هنرمند ماهیتی رمز آلود به جهت انتخاب موضوع اثر دارد. در این مجموعه، هر اثر بر اساس زمینه‌های فکری و شناختی و تجربی خالق آن و در نسبت با مفهوم انعکاس، انتخاب و بر وجه معمارانه و مجسمه‌وار آن تاکید شده است.
کیوریتور انعکاس، عکسِ معکوس گفت: آثار بر اساس پژوهش من درباره سفر آینه است. سفری که از آب که به عنوان اولین آینه‌ای که طبیعت در اختیار انسان قرار داد تا بشر بازتاب خود را در آن ببیند تا آینه‌هایی از جام‌های شیشه‌ای ونیزی و سرانجام هنر آینه‌کاری و غرق شدن در بازتاب‌های نور است در هر یک از آثار نمایشگاه گوشه‌ای از مفهوم انعکاس جستجو شده است.
در بیانیه این نمایشگاه آمده است: معماری و مجسمه‌سازی ارتباطی تنگاتنگ با هم دارند، تبلور ایده‌های معمار و مجسمه‌ساز با حجم، عینیت می‌یابد و در ساختن بنا و مجسمه، فضا نقش اساسی دارد؛ می‌توان گفت رابطه فرم و فضا مفهوم کلی جاری در مجسمه‌سازی و معماری است. کنار هم گذاشتن آثار معماران و مجسمه‌سازان در راستای تقویت نهادهای رابط میان معماران و هنرمندان و معرفی آنها به هم با نمایش زیست معمارانه با هنر است.
صیقلِ آینه‌ها، سطوح و احجام را لطیف و بی‌وجود می‌کند، سنگینی و کدورت را از آنها می‌گیرد و حد و مرزها را گم می‌کند، همه چیز را از هم می‌پاشد و حجم و فضا را به هیاتِ یک کلّ پیوسته و جدایی‌ناپذیر در می‌آورد و آنچه که باز می‌تاباند، عکس و معکوس آنچه که هست است و آنچه که نیست.
در مجسمه اثر سیاوش صوفی‌نژاد هنر آینه‌کاری ایرانی با همان قطعات منظم هندسی دیده می‌شود. در این اثر بازتاب ها معانی نهانی مدام دچار تعلیق و تعویق می‌شوند و سوژه زمانی معنا می‌یابد که در خود تقسیم و تکثیرشده و در فضا گسترده شود؛ قطعات آینه زمان را به تعویق می‌اندازد.
هر بازتاب نمایان‌گر و تجلی رابطه هنرمند با دنیای درون و بیرون خود با تماشاگر است، این شکل از تعامل نامحسوس و غیرمستقیم با مخاطب رابطه‌ای شگرف برقرار می‌کند. آینه‌کاری کل شی، روبه رو را منعکس نمی‌کند بلکه به طرزی از این کار طفره رفته و تصویر را پاره پاره می‌کند، حاصل، مجموعه‌ای گنگ و مبهم از درخشش، انعکاس هزارپاره نور است.
در اثر شهرزاد علیاری ملکی که جواهری پوشیدنی است نشان از آب و آینه می‌بینید.
آب، جواهر نادر، نخستین آینه‌ای بود که طبیعت به انسان هدیه داد، جادویی‌ترین هدیه، آن لحظه، جهان در برابرش صفحه تختی بود بی‌شکاف و انحنا بی هیچ لرزشی؛ «مراد دل ز تماشای باغ عالم چیست؟»
آب جواهر است در ایران، سنگ صیقل خورده، فلز ساییده و برق انداخته، فولاد هندی به حَلَب می‌بردند تا آبگینه تحویل بگیرند و خرده‌های ریز ریز شده جام‌های آینه ونیز، همه جواهری بودند در این دیار.
در اثر بابک عبدالغفاری که نگاره‌ای از باغی ساخته شده در هشتگرد است شما حرکت آب و سروی واژگون را می‌بینید، این اثر در واقع پلان معماری باغ خور است.
و آب به سان برکه‌ایی چهار صفه پلکانی را با رگه های نحیفش طراوت می‌بخشد و در نهایت به کانون رانده و رام می‌شود. تلألؤ آب، راز اعلاء را از خاطر زدوده شده پدیدار می‌سازد. سِرّی گشوده می‌شود و آن هنگام سروی واژگون که ریشه در آسمان دارد، چتر شاخسارش را به سان طاووسی در چهار لایه بر چهار صفه باغ می‌گسترد.
در مجسمه سرو اثر محمد مهدی وزیرپور آرانی که روبروی نگاره باغ از بابک عبدالغفاری گذاشته‌ام شما سروی را می‌بینید که با کابل نگه داشته شده است.
و سرو، سرو که هزار سال بازتاب استقامت در این دیار بوده است اکنون در مقابل آب ( صفحه آینه زیر آن انعکاس نگاره را دارد) بازتاب خود و خاطره خود در باغ را می‌بیند.
در اثر سارا راه انجام شما چیزی شبیه به پرنده می‌بینید که گنبدهایی بر تن خود دارد، گنبدهای معماری ایرانی که با آینه‌کاری آسمان را به داخل فضا می‌آورند اکنون رو به آسمان بر بال پرنده‌ای آماده حرکت و پرکشیدن به جایگاه دیرین خود هستند.
انسان همواره روی بر آسمان دارد، چیزهایی جادویی آنجاست، ستارگان، خورشید و باد و آب که از عرش فلک بر پیکر اوف بر چهره او ارزانی می‌شد در هیات باران. عکس تمام هدایای آسمان و خود را بر آب می‌دید که آینه آسمان بود. بر فراز بناها، گنبدها را ساخت تا ستارگان درخشان آسمان را همواره پیش چشم داشته باشد، مقرنس اختراع شد و خرده آینه‌ها را بر آن افزود تا در تلالوی انوار آن خود را گم کند و پیدا کند.
در اثر مجتبی کاظمی که ویدیویی از یک رستوران در شهر آباده شیراز است شما بازی جانانه نور بر تن بنا، بازی انعکاس نور بر خرده‌جواهرات نادر از جام‌های بلند آینۀ سرزمینِ ونیز، آینه‌کاری سقف و رقص آن بر دیوارهای ساختمان و آینه‌کاری که واپسین ابتکار هنرمندان ایرانی است که در خدمتِ معماری ایرانی در آمده است. قطعات کوچک و بزرگ آینه بر سطوح بنا، فضایی پر تلألو پدید.
این نمایشگاه هفتم دی ماه در گالری‌های ممیز، میرمیران، بهار، تابستان، پاییز و زمستان خانه هنرمندان ایران افتتاح شد و تا یکشنبه- ۱۶ دی ماه- همه روزه (به جز شنبه‌ها) میزبان علاقه‌مندان است.
نظر شما