خشونت علیه زنان
خشونت علیه زنان یکی از قدیمی‌ترین شکل‌های تبعیض و بی‌عدالتی است که هنوز در سراسر جهان ادامه دارد. این پدیده، فراتر از مرزهای جغرافیایی و فرهنگی، چهره‌ای تلخ از قدرت‌طلبی و نابرابری را به نمایش می‌گذارد و از سویی دیگر، حقوق انسانی و کرامت زنان را تهدید می‌کند. سازمان ملل متحد خشونت علیه زنان را «هرگونه عمل خشونت‌آمیز بر پایه جنسیت که بتواند منجر به آسیب فیزیکی (بدنی)، جنسی یا روانی زنان بشود» تعریف کرده که شامل «تهدید و اقدام به این موارد، اعمال اجبار یا سلب مستبدانه آزادی (چه در اجتماع و چه در زندگی شخصی)» می‌شود.
در چارچوب «خشونت اجتماعی» برخی مردان با جلوگیری از رشد مدنی، تحصیل، گسترش فعالیت‌های فکری و روابط اجتماعی همسر خود، وی را از دست‌یافتن به حقوق، اهداف و آرزوهایش بازمی‌دارند و موجب عقب‌ماندگی و انجماد فکری وی می‌شوند. یکی از انواع خشونت علیه زنان، در خانواده اتفاق می‌افتد که با وجود قدمت بسیار زیاد، از پنهان‌ترین مسائل محسوب می‌شود و در چند دهه اخیر پژوهشگران در حوزه‌های روان‌شناسی، جامعه‌شناسی، جرم‌شناسی و ... سعی در پرداختن به این پدیده مهم داشته‌اند.
در ایران به ویژه در چند ماه اخیر با انتشار اخباری از به قتل رسیدن چند زن از سوی همسرانشان، بار دیگر این موضوع مورد توجه قرار گرفت. بر این اساس دفتر پژوهش و بررسی‌های خبری ایرنا در سلسله مطالبی، خشونت علیه زنان و نقصان قانون در این زمینه را از منظر کارشناسان متخصص، مورد بررسی قرار داد.
