با ایرنا به «ناكجاآباد» سفر كنید

به گزارش ایرنا، جذام، خوره یا هانسن یك بیماری مزمن و سیستمیك است كه بسیاری از قسمت های بدن را درگیر می كند و جزء بیماری های عفونی دسته بندی می شود كه از طریق پوست یا مجاری تنفسی منتقل شده و بیشترین تاثیر خود را در پوست و اعصاب محیطی بروز می دهد.

سابقه بیماری جذام در جوامع انسانی به بیش از شش هزار سال پیش برمی گردد، اما اینك در قرن21 هنوز زخم‌هایی است كه جان و روح بیماران مبتلا را آزار می دهد.

جذام بیشتر به عنوان بیماری فقیرانه معروف شده است و در كشورهای مختلفی از جمله هند، بنگلادش، اندونزی، میانمار و نیجریه بیشتر از سایر نقاط دنیا دیده می شود.

در ایران نیز در مناطق شمال‌شرق، شمال‌غرب، غرب و جنوب ‌غرب كشور هنوز هم شماری از این بیماران زندگی می كنند كه می توان به اسكان آنان در حاشیه شهر مشهد، آسایشگاه «بابا باغی» تبریز، در بخش‌هایی از شهر ایلام و در روستاهای اطراف شهر مهاباد و سردشت در آذربایجان غربی اشاره كرد.

در شهرستان های جنوب آذربایجان غربی در مجموع 113 بیمار جذامی زندگی می كنند كه 15 نفر آنها همراه خانواده در روستای بصری مهاباد ساكن هستند.

روستای بصری یكی از روستاهای توابع مهاباد است كه در دهه 30 شمسی مسوولان بهداری آن زمان به كمك پزشكان آمریكایی آن را به عنوان یك قرنطینه مركزی برای ریشه‌كن‌ كردن بیماری مالاریا ساختند كه پس از ریشه‌كن ‌شدن مالاریا در دهه50، با كمك دولت‌های مركزی، بیماران مبتلا به جذام از سطح شهر جمع‌آوری شدند و به این روستا انتقال یافتند.

آنها به واسطه عدم پذیرش در جامعه، طرد شدن از سوی خانواده و بستگان، ترس غیر واقعی مردمان از سرایت این بیماری و فرار از تحقیر و انگ‌های اجتماعی به زندگی گروهی روی آورده‌اند.

زمانی كه با درمان شدند، ویروس بیماری قابل سرایت از بدن خارج شود، فقط اثرات تقریبا غیرقابل جبران بیماری در سطح بدن برجای می ماند.

رشید پسر عبدالله بیمار بهبود یافته جذامی است كه در روستای بصری زندگی می‌كند كه در 18 سالگی به دلیل عدم رعایت بهداشت به جذام مبتلا ‌شده است.

سرگذشت پر از سختی و رنج وی از زمان ابتلا تا بهبودی و پس از آن هم چیزی نیست كه بتوان با نوشتن روایت كرد و به قول خودش تنها جذامیان می دانند كه چه رنجی كشیده اند.

وی گوشه گیری در اتاقك تاریك و كم نور خود و یادآوری گذشته های دور را پیشه كرده و در انتظار رسیدن روز پایانی زندگی خود، بسر می برد و هم صحبت كسی هم نمی شود.

یكی دیگر از ساكنین روستای بصری كه خود را رسول معرفی كرد می گوید: در وی هیچ اثری از بیماری جذام دیده نمی شود، اما تنها به خاطر اینكه در یك خانواده جذامی متولد شده، به زندگی كردن در این روستا ادامه می دهد.

وی می گوید: هیچ خانواده ای جز اهالی روستای بصری حاضر نمی شوند كه با فرزندشان ازدواج كنم و تا حال چند بار هم به خواستگاری رفتم و خانواده ها زمانی كه متوجه ساكن شدنم در بصری می شوند، مخالفت می كنند.

به گفته وی، این رنج تنها در ازدواج نیست بلكه در بازار و محیط كار هم باعث می شود مردم تعامل خوبی با ما نداشته باشند و همین امر یكی دیگر از عوامل انزوای بیشتر ساكنان این روستا است.

«بسیاری از ساكنین روستا به خاطر بی اعتمادی كه در اثر سوء استفاده برخی رسانه ها از وضعیت این بیماران كرده اند حاضر به حرف زدن و تعامل با غریبه ها نمی شوند».

مسوول انجمن حمایت از بیماران جذامی مهاباد می گوید: در سال های قبل برای كمك به وضعیت معیشت و درمان این بیماران، یك درمانگاه در مهاباد ساخته شده و قسمتی از هزینه های درمانی و حقوق پرستاران این بیماران از این راه تامین می شود.

خالد خالدی اظهار داشت: با توجه به اینكه درآمد این درمانگاه نمی تواند جوابگوی تمامی نیاز های بیماران باشد، آنان همواره برای اعزام و درمان بیماران با مشكل مالی مواجه هستند.

وی كه بیش از 30 سال است در این انجمن عضویت دارد، طرد شدن توسط جامعه را مهمترین مشكل بیماران جذامی عنوان می كند.

یكی دیگر از اعضای فعال انجمن حمایت از بیماران جذامی مهاباد ابراهیم نانوازده است، وی نیز مدت 15 سال از زندگی خود را صرف كمك و یاری رساندن به بیماران جذامی كرده است.

نانوازاده كمك های نهادهای حمایتی از این بیماران را اندك عنوان كرد و خواستار توجه بیشتر مسوولان به بیماران جذامی شد.

مدیر شبكه بهداشت و درمان مهاباد نیز با بیان اینكه ما این افراد را بیماران جذامی خطاب نكرده و آنها را «یادگاران جذامی» می نامیم، گفت: بصری یكی از روستاهای اقماری روستای قره بلاغ از توابع این شهرستان بوده و مركز بهداشت به صورت ماهیانه این یادگاران جذامی را مورد معاینه قرار می دهد و هر سال آزمایش هایی از این بیماران به عمل می آورد بطوریكه تاكنون هیچ مورد مثبتی از آنها مشاهده نشده است.

حمید نادری اضافه كرد: واحد بیماری های شبكه بهداشت این شهرستان نیز به صورت مستمر با اهالی این روستا در ارتباط بوده و تمامی هزینه های درمانی و پزشكی آنها را به صورت رایگان انجام می دهد.

هر چند دوره بیماری بیماران جذامی به پایان رسیده اما در كنار زخم‌های خشك‌شده بیماری، طرد، تنهایی، تحقیر، زندگی دور از شان و عدم پذیرش اجتماعی زخم آنها را هر روز تازه‌تر می‌كند، دیگر زمان تغییر این نگرش فرا رسیده كه این افراد نیز به عنوان یكی از اعضای جامعه از حقوق انسانی و اجتماعی خود بهرمند شوند.

بایید برای تغییر این نگرش و قبول این باور كه بیماران جذامی نیز عضوی از جامعه ما هستند، پیش قدم شویم و قبل از 29 ژانویه كه روز جهانی جذام است آنها را دوباره در جامعه و میان خودمان قبول كنیم.

گزارش از: عبدالله رحمانی

7512/584/