فیلسوفی از كاروان معرفت

علامه محمد تقی جعفری، فیلسوف و مولوی شناس معاصر، در مرداد 1302 هجری خورشیدی در جمشید آباد تبریز متولد شد و از همان كودكی قرآن را نزد پدر و مادر فرا گرفت.

وی تحصیلات ابتدایی را در مدرسه اعتماد تبریز به پایان رساند و به همراه برادر، برای فراگیری علوم دینی به مدرسه طالبیه تبریز رفت و در 15 سالگی برای تكمیل دانش خود راهی تهران شد و از محضر بزرگانی چون آیت الله آقا شیخ محمدرضا تنكابنی و آقا میرزا مهدی آشتیانی بهره جست.

پس از مدتی علامه جعفری به حوزه علمیه قم رفت و در آنجا از مجلس درس بزرگانی چون آیت الله خوانساری، شهید صدوقی، سید محمد حجت كوه كمری، سیدصدرالدین و امام خمینی(ره) بهرمنده شد و ردای روحانیت را بر تن كرد.

استاد در دوران طلبگی خود، علاوه بر دروس حوزوی، به مطالعه گسترده در زمینه های علمی به ویژه علوم انسانی نیز پرداخت.

علامه به دلیل مرگ مادر راهی تبریز شد و بنا به پیشنهاد آیت الله حاج میرزا فتاح شهیدی، برای ادامه تحصیل به نجف رفت و با حضور در درس های خارج، آیات عظام خویی، شیخ محمد كاظم شیرازی، حكیم، سید جمال الدین گلپایگانی مراحل تحصیلی خویش را تكمیل كرد و پس از سه سال موفق به كسب درجه اجتهاد از جانب آیت الله شیخ كاظم شیرازی شد.

وی پس از رسیدن به درجه اجتهاد، در این شهر به تدریس در زمینه فقه و اصول پرداخت و پس از 11 سال زندگی در نجف به ایران بازگشت و به تعلیم و تربیت شاگردان بی شماری همت گماشت.

گستردگی مطالعات و دانش اندوزی های علامه جعفری، موجب تنوع آثار و نوشته های او شد؛ كه از آثار به یادگار مانده از وی می توان به ترجمه و تفسیر نهج البلاغه، تفسیر، نقد و تحلیل مثنوی، امام حسین علیه السلام شهید فرهنگ پیشرو انسانیت، حقوق جهانی بشر از دیدگاه اسلام و غرب، فلسفه دین، مولوی و جهان بینی ها اشاره كرد.

اندیشه های استاد به گونه ای بود كه با مقایسه افكار علمی و فلسفی شرق و غرب موفق شدحلقه اتصال میان این دو طرز تفكر را فراهم آورد. علامه جعفری با چنین اندیشه هایی نام خود را به عنوان شارح بزرگ نهج البلاغه و فیلسوف شهیر شرق در تاریخ این مرز و بوم ماندگار كرد.

سرانجام علامه محمد تقی جعفری پس از سال ها تدریس و تالیف آثاری ارزنده در بیست و پنجم آبان 1377 هجری خورشیدی در 75سالگی دیده از جهان فروبست و برای همیشه دنیای علم و دانش را ترك كرد.

در متن زیر با دلنوشته های علامه محمد تقی جعفری همراه می شویم:

'...مرغ روح در حال نیایش از تنگنای قفس تن رها گشته، پروبالی در بی نهایت می گشاید. اگر این پرواز صحیح بوده باشد، دیگر برای روح برگشتن و محبوس شدن در همین قفس خاكی امكان پذیر نخواهد بود؛ زیرا پس از چنین پروازی، كالبد خاكی او هم چون رصدگاهی است كه به سوی بی نهایت نصب شده و دیده از نظاره به آن بی نهایت نخواهد پوشید. در همه اوقات و همه لحظات زندگانی، نیایش برای ما امكان پذیر است؛ زیرا همیشه روزنه هایی از دیوارهای این جهان كهن سال بر بی نهایت باز است و ما از رصدگاه این كالبد خاكی، همواره می توانیم آن سوی جهان را نظاره كنیم...'

اطلاع**9128**9131