توقف ورزش مدارس در ایستگاه توسعه نامتوازن آموزشی

به گزارش ایرنا، بنا بر اعلام «سید محمد بطحایی» وزیر آموزش و پرورش با آغاز سال تحصیلی 97- 98 بیش از 14 میلیون دانش آموز راهی كلاس های درس می شوند. از این تعداد یك میلیون و 414 هزار نفر نخستین سال حضور خود را در كلاس درس و مراكز آموزشی تجربه خواهند كرد. بنا به قانون توسعه بر پایه استفاده از ظرفیت های نیروی انسانی در صورت استفاده بهینه از تمامی ظرفیت های این حجم عظیم جمعیت دانش آموزی، می شود امیدوار بود در دهه های آینده كشور از نخبگان بخش های مختلف بی نیاز باشد.
یكی از زمینه هایی كه می تواند در كنار توسعه علم آموزی و تعلیم در مدارس رشد چشمگیری داشته باشد ورزش و كشف استعدادهای ورزشی است. این ظرفیت زمانی در مسیر توسعه و شكوفایی قرار خواهد گرفت كه 2 بعد آموزش و پرورش در مدارس كشور به صورت همزمان رشد كرده و توزیع امكانات ورزشی در بین آموزشگاه ها متوازن باشد. اما با وجود این مهم هستند مدارسی كه از زنگ ورزش و درس تربیت بدنی كمترین بهره ممكن را دارند و این امر موجب شده تا در زنگ ورزش برخی از مدارس، توپ پلاستیكی سرگرم كننده دانش آموزان در ساعت فراغت از كلاس های آموزشی باشد.
فقر امكانات ورزشی و آموزشی در كشور موجب شده تا برخی از كارشناسان با انتقاد از رویه نوسازی مدارس و اهمیت بحث فضا در توسعه آموزش و پرورش، مدارس كشور را فاقد شرایط لازم برای كلاس های درسی بدانند و ادعا كنند مدارس برخی از استان های كشور شرایط لازم را برای فراگیری علم ندارند و تنها سرپناهی برای برگزاری كلاس های چند پایه است. همچنین توزیع نابرابر امكانات آموزشی در مدارس كشور موجب شده تا نقش معلم تربیت بدنی در زمینه آموزش ضرورت های سواد حركتی، جای خود را به این ذهنیت بدهد كه مربیان ورزش مدارس به خاطر درگیر نبودن با درس و تصحیح اورق امتحانی، راحت ترین افراد حاضر در سیستم آموزشی كشور هستند.
البته این ذهنیت شامل مدارسی خواهد شد كه در طرح استخدام مربی ورزشی قرار دارند زیرا هستند مدارسی كه در مقطع شش ساله ابتدایی زنگ ورزش توسط معلمان دیگر اداره می شود و آنان نیز این ساعت را به درس هایی مانند علوم و ریاضی اختصاص خواهند دارد. این معلمان در صورت ارفاق به دانش آموزان، كودكان و نوجوانان را با یك توپ پلاستیكی سرگرم كرده و در پایان سال نیز بدون هیچ معیاری كلماتی مانند خوب، بسیار خوب و قابل قبول در كارنامه ورزشی دانش آموزان درج خواهند كرد.
این شیوه ارزشیابی ورزشی در كارنامه آموزشی كودكان در حالی به یك رویه پذیرفته شده در مدارس منطقه محروم تبدیل شده كه وظیفه مربی تربیت بدنی مدارس، نگاه به توپ زدن دانش آموز یا دویدن های كودكانه آنان نیست بلكه مربی ورزش باید فراتر از تعریف خاص خود، دنبال كننده مسیر پیشرفت یك استعداد باشد تا بتواند با شناختی كه از میزان توانایی ورزشی دانش آموزان دارد برای فصل تابستان و اوقات فراغت آنان نیز نسخه هایی خاص بنویسد. نسخه هایی كه می تواند با درج در كارنامه درسی، والدین را تشویق كرده به جای چشم و هم چشمی های مخرب انتخاب كلاس ورزش، به دنبال پرورش استعداد های ویژه دانش آموزان باشند.
البته ضعف امكانات ورزشی نمی تواند قابل تعمیم به تمامی مدارس كشور باشد بلكه بنا به قانون مصوب نخستین سال های قرن خورشیدی حاضر، نگاه به زنگ ورزش در مدارس ویژه بوده و هستند مدارسی كه امكانات لازم برای پیشرفت استعدادهای ورزشی را در اختیار دارند.
همچنین پس از پیروزی انقلاب اسلامی طرح های فراوانی مانند ارسال محموله های ورزشی به سراسر كشور در دستور كار قرار گرفت اما نبود كار زیرساختی و سایه توسعه نامتوازن بر فضاهای آموزشی، موجب شده تا میزان استفاده بهینه از این امكانات پایین باشد.
لازم است برای توسعه ورزش در مدارس، نخست طرح جامع و ضربتی نوسازی مدارس فرسوده و مدارس گلی و كپری در دستور كار قرار گیرد و در ادامه نیز فضای آموزشی تنها محدود به چند كلاس نباشد بلكه اهمیت میزان بعد پرورشی استعداد در زمینه های مختلف به ویژه بخش ورزش به عنوان یك ضرورت در دستور كار قرار گیرد. با عملیاتی شدن این مهم و پایان نوسازی آموزشی و ورزشی مدارس پس از 90 سال قانون تدوین شده توسعه ورزش در مدارس به اجرا در خواهد آمد.
در صورت اجرای متوازن توسعه ورزش مدارس، در كنار پرورش استعدادهای ورزشی، نشاط و تحرك به آموزشگاه های كشور خواهد آمد و میزان كار جمعی و تعامل های كودكانه نیز در این فضاها افزایش پیدا خواهد كرد.
ورزشی** 2052**1597