حجت الاسلام و المسلمین عبدالهادی مسعودی روز شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا، بیان کرد: آن حضرت در زمان خویش توانستند عرصه های بسیار گسترده ای را برای اندیشه ورزی و گفت و گوی فکری و دینی باز و صحنه را برای پاسخگویی علمی و منطقی به شبهه های فکری و اعتقادی آماده کنند.
وی در توصیف شرایط دوران امامت امام صادق (ع) گفت: امامت ایشان در دورانی بود که ظلم و ستم بنی امیه در نهایت خود قرار داشت و شمار زیادی از مسلمانان علیه آنان به پا خاسته بودند.
وی ادامه داد: در همین دوران بنی عباس با روش های زیرکانه به دنبال سو استفاده از اعتراض های مردمی برای به قدرت رسیدن خویش بودند و می خواستند از عواطف مردم نسبت به اهل بیت (ع) برای دستیابی به خواسته های خود استفاده کنند.
مسعودی گفت: در این روزگار برخی از سادات حسنی نیز جذب شعار های ظاهر پسند بی عباس می شوند اما امام صادق (ع) با هوشمندی تمام نه خود وارد این جریان شدند و نه اجازه دادند شیعیان حقیقی در این مسیر گام بردارند.
وی بیان کرد: امام صادق (ع) در این زمان مبارزه فرهنگی را مقدم دانستند و توانستند به جای رویارویی های سیاسی و اجتماعی که خطرات را متوجه شیعیان می کرد، نزاع و صحنه درگیری را به اصل اسلام و کفر منتقل کنند و خودشان پرچم دار مبارزه علمی با جریان کفر زمان خود شدند.
وی ادامه داد: آن حضرت بیش از چهار هزار شاگرد را تربیت کردند و به جامعه اسلامی تحویل دادند که همین امر موجب رونق علم و دانش در میان مسلمانان شد و آنان را به پرچم داران اندیشه ورزی در جهان تبدیل کرد.
قائم مقام رئیس دانشگاه قرآن و حدیث گفت: ایشان با هرگونه افراط در بیان فضایل اهل بیت (ع) که به منظور سو استفاده انجام می شد، برخورد می کردند و اجازه نمی دادند این افراد منحرف، مسیر حق را مشتبه سازند.
وی افزود: امام صادق (ع) همچنین در زمینه ترویج اخلاق و تقویت روابط اجتماعی در زمان خویش سرآمد بودند و در مواقعی با اینکه حق با آن امام همام بود، در برقراری ارتباط با سایر افراد پیشگام می شدند.
وی ادامه داد: به طور کلی این امام راستین در همه ابعاد علمی، سیاسی و اجتماعی به جامعه شیعی هویت و تشخص بخشیدند و به همین دلیل است که در بسیاری از کتاب های تاریخی، مذهب شیعی، مذهب جعفری هم نامیده می شود.
امام جعفر صادق (ع) در هفدهم ربیع الاول سال ۸۳ هجری قمری در مدینه و در خانه امام محمد باقر (ع) پیشوای پنجم شیعیان دیده به جهان گشود. کنیه آن حضرت «ابو عبدالله» و لقبش «صادق» است.
آن حضرت در دوران عمر شریف خویش از مکتب نورانی و آسمانی جدش امام سجاد (ع) پیشوای چهارم شیعیان و پدرش امام محمدباقر (ع) کسب فیض کرد، ایشان پس از شهادت پدر بزرگوارش در سن ۳۱ سالگی به امامت رسید و با پایه ریزی مکتب جعفری موجب بازسازی و زنده نگه داشتن شریعت محمدی (ص) شد.
همه جریان ها و حرکت های علمی مسلمانان در دوره امامت امام صادق (ع) رونق گرفت و مجالس درس و مناظره های علمی دایر و از رونق خاصی برخوردار شد، در همین راستا امام شاگردان بسیاری را برای عرضه افکار خالص اسلام و طرد اندیشه های باطل و منحرف تربیت کرد.
دوران امامت ۳۴ ساله ایشان مصادف با اواخر حکومت امویان و اوایل حکومت عباسیان بود که سرانجام این امام بزرگوار در ۶۵ سالگی بر اثر توطئه های منصور عباسی در سال ۱۴۸ هجری به شهادت رسید.
۷۴۰۵/ ۶۱۳۳/