معنای دیگر خودمراقبتی فعالیت هایی است که خود یا خانواده برای حفظ یا ارتقای سلامتی مان، پیشگیری از ابتلای به بیماری، درمان بیماری یا کاهش عوارض آن انجام می دهیم.
چالش اصلی نظام های سلامت دنیا در قرن بیست و یکم، بیماری های مزمن است. امروزه، اپیدمی بیماری های غیرواگیر مزمن، مسئول ۶۰ درصد مرگ و میر در جهان است.
پاسخگویی به حجم بالای خدمات در مراقبت بیماری های مزمن، اولویتی کلیدی برای بخش سلامت محسوب می شود و حمایت از خودمراقبتی در بیماری های مزمن، جزئی اساسی از این برنامه است.
پژوهش ها نشان داده است که خودمراقبتی در بیماری های مزمن می تواند ۴۰ درصد مراجعات به پزشکان عمومی، ۱۷ درصد مراجعات به پزشکان متخصص و ۵۰ درصد مراجعه به مراکز اورژانس را کاهش دهد. همچنین خودمراقبتی می تواند هر یک از موارد «بستری بیمارستانی» و «روزهای غیبت از کار» را به میزان ۵۰ درصد کاهش دهد.
خودمراقبتی، عملی است که در آن هر فردی از دانش، مهارت و توان خود به عنوان یک منبع استفاده می کند تا به طور مستقل از سلامت خود مراقبت کند.
بیشتر انسان ها قسمت عمده جوانی خود را در سلامت کامل سپری می کنند اما همه ما گاهی به بیماری های خفیف و گذرا مبتلا می شویم، گاهی از بیماری های حاد رنج می بریم و گاهی در دوران میانسالی و سالمندی، با بیماری های مزمن دست و پنجه نرم می کنیم.
می توانیم از همان دوران کودکی و نوجوانی با تغذیه درست، دوری از استرس ها و اضطراب ها، فعالیت بدنی و غیره به سلامت روان و جسم خود بیندیشیم و از آنها تا پایان عمر مراقبت کنیم.