خواه در اثر بیماری یا آسیب فیزیکی، ۳۶ میلیون نفر در دنیا از نابینایی رنج می‌برند و تا همین یک دهه گذشته این افراد شانس خیلی کمی برای بازیابی بینایی خود داشتند.
در سال ۲۰۰۹ پزشکان دانشگاه منچستر نخستین چشم بیونیک Argus II را در حدقه یک بیمار کار گذاشتند. امروز، ۱۰ سال بعد، سازندگان Argus II سیستم بینایی مصنوعی کارآمدتری موسوم به "سیستم پروتز بینایی کورتیکال اوریون"(Orion Visual Cortical Prostesis System) را در دست آزمایش دارند که مستقیما در مغز بیمار کار گذاشته می‌شود. این سیستم نیز درست مثل Argus II از دوربین کوچکی که بر روی عینک نصب شده و عکس می‌گیرد، واحدی برای پردازش ویدئو برای تبدیل آن چه دوربین می‌بیند به محرک‌های الکتریکی که کاربر می‌تواند تفسیر کند و ایمپلنتی که مغز وی را به خلق تصویری قابل درک تحریک می‌کند، تشکیل شده است. با این تفاوت که، برخلاف Argus II که با استفاده از ایمپلنت‌هایی که در اعصاب بینایی فرد کار گذاشته می‌شد، ایمپلنت Orion مستقیما داخل مغز وی قرار می‌گیرد.
پس از کارگذاری این ایمپلنت که با ایجاد حفره‌ای در جمجمه بیمار انجام می‌شود، وی باید یک شب در بیمارستان بستری بوده و پیش از شروع به کار این واحد، سه تا چهار هفته استراحت کند.
در مرحله بعد که بیمار عینک مخصوص را به چشم می‌زند، می‌توان امید داشت که وی شروع به دیدن نقاط نورانی کند که با نام فُسفن (phosphenes) شناخته می‌شوند.
این فسفن‌ها نتیجه کاشت ۶۰ الکترودی هستند که قشر بصری (visual cortex) را تحریک می‌کنند و برای آن که بتوانند قابل تشخیص‌ترین و واضح‌ترین نقاط نورانی ممکن را فراهم کنند، باید هر کدام به طور جداگانه تنظیم شوند. تکمیل این فرآیند به هفته‌ها تا ماه‌ها تنظیم نیاز دارد.
گام بعد ایجاد نقشه‌ای فضایی برای کسب اطمینان از آن است که هر الکترود نقطه درستی از مغز بیمار را روشن می‌کند.
پس از تکمیل و تایید دقت فرآیند نقشه‌برداری، این داده‌ها در داخل الگوریتمی قرار می‌گیرند که می‌توان از آن برای تبدیل ویدئو به پارامترهای تحریک مغز برای تهیه رونوشتی از آن چه دوربین ثبت می‌کند، استفاده کرد. پس از این مرحله تنها به چند ماه زمان برای عادت کردن و یادگیری نحوه عملکرد این سیستم زمان نیاز است.