براساس آنچه که در تاریخ برگزاری این مسابقات موجود است تیم تنیس روی میز مردان ایران برای نخستین بار پس از انقلاب اسلامی در سال ۱۹۹۰ در جمع هشت تیم برتر مسابقه‌های قهرمانی آسیا جای گرفت. در آن رقابت‌ها که در مالزی برگزار شد تیم ایران با سرمربیگری «محمد باقر پسران» پس از غلبه بر تیم‌های هنگ کنگ، سنگاپور، استرالیا و تایلند عنوان هفتم را کسب کرد.
در سال ۱۹۹۲ و در مسابقاتی که در هند برگزار شد تیم ملی ایران باز هم با سرمربیگری پسران در آن مسابقات شرکت داشت اما این بار ملی‌پوشان مقام هشتم را بدست آوردند و در سال ۱۹۹۴ در سنگاپور نیز با سرمربیگری «امیر میر صادقی» یک بار دیگر به کسب عنوان هشتمی بسنده کردیم.
پس از مدت‌ها غیبت در جمع هشت تیم برتر آسیا در مسابقات ۲۰۱۳ کره جنوبی با سرمربیگری «ابراهیم علیدخت» باز هم به جمع هشت تیم قاره کهن اضافه شده و در پایان هشتم شدیم.
در سال ۲۰۱۵ در تایلند با سرمربیگری «کاظم مستحقی» و پیروزی بر کره شمالی جایگاه هفتم را از آن خود کردیم و در دوره بعدی این مسابقات که در سال ۲۰۱۷ در چین برگزار شد با سرمربیگری «جمیل لطف الله نسبی» در جایگاه نهم تیمی ایستادیم و در تازه ترین دوره این مسابقات نیز با هدایت مجدد «لطف الله نسبی» برای سومین بار عنوان هفتمی در آسیا را تکرار کردیم.
سقف کوتاه آرزوها در تنیس روی میز
ای کاش سقف آرزوهای‌مان در تنیس روی میز را از آنچه که هست بالاتر می‌بردیم تا شاید در این دوره که یکی از بهترین تیم‌های ملی تنیس روی میز ایران را در اختیار داشتیم از حرکت بر مدار هفت درجه رد شده و جایگاه مناسب‌تری را در قاره کهن به خود اختصاص می‌دادیم.
در این ارتباط توجه به اظهار «نظر لطف اله نسبی» سرمربی تیم ملی تنیس روی میز پیش از اعزام این تیم به بیست و چهارمین دوره مسابقات قهرمانی آسیا ۲۰۱۹ اندونزی خالی از لطف نیست. او درباره شرایط پینگ‌پنگ بازان به ایرنا گفت: اعضای تیم ملی با جدیت در اردوهای متعددی که به منظور شرکت در این مسابقات برگزار شد، شرکت کردند و با آمادگی به این مسابقات می‌رویم و امیدوارم به آنچه که شایستگی‌اش را داریم دست پیدا کنیم. تیم ملی ایران در دوره قبل این مسابقات در جایگاه نهم ایستاد و امروز تمام سعی ما این است که در این دوره در جمع هشت تیم برتر قاره آسیا قرار بگیریم و کسب این نتیجه برای ما مطلوب خواهد بود.
خوشبختانه این اتفاق افتاد و تیم ایران با شایستگی پس از اول شدن در مرحله گروهی، با غلبه بر بحرین و کره شمالی در مرحله حذفی در جمع هشت تیم برتر قاره آسیا قرار گرفت اما پس از آن با قبول شکست برابر تیم‌های چین‌تایپه و هنگ‌کنگ و پس از آن با غلبه بر تیم سنگاپور یک بار دیگر عنوان هفتم تیمی این مسابقات در آسیا را بدست آورد.
بی شک کسب عنوان در رشته ورزشی که خاستگاه و تمامی مدعیان آن در آسیا است، برای هر تیمی از جمله ایران سخت و دشوار است، همانطور که «امیرحسین هدایی» عضو تیم ملی اعزامی به این مسابقات به آن اشاره کرد و گفت: ما هیچ شانسی برای رفتن به روی سکو در آسیا نداریم.
اما آیا این گزاره که ما نمی‌توانیم در آسیا به روی سکو برویم باعث نمی‌شود، دلسرد شده و دست از تلاش برداریم و حداقل به فکر عبور یک پله‌ای از بهترین عنوان خود در این رقابت ها بیافتیم؟
آیا مناسب‌تر نیست کادر فنی و ورزشکاران اعزامی سقف آرزوهای خود را از صعود به مرحله‌نهایی این رقابت ها بالاتر ببرند تا شاید با تلاش بیشتر اتفاق دیگری رقم خورده و این تیم در جایگاه مناسب‌تری قرار گیرد؟
تیم تنیس روی میز ایران چه کمبودهایی دارد که سقف آرزوی مربی و ورزشکاران این تیم فقط قرار گرفتن در جمع هشت تیم برتر آسیا است و این رتبه آنان را راضی نگاه می‌دارد؟
آیا در سایر تیم‌های ملی شرکت کننده در این مسابقات نیز همانند تیم ایران یک نفر عهده‌دار کادر فنی بود و کادر فنی یک نفره به تمامی امور فنی تیم‌شان رسیدگی می‌کرد؟
آیا سایر تیم‌های شرکت کننده در این مسابقات نیز همانند ایران از خدمات مشاوره‌ای روانشناسان ورزشی استفاده نکرده و از این مهم بی‌بهره بودند؟
برای پاسخ به این چند پرسش کافی است به روند صعودی تیم هند در این مسابقات نگاهی بیاندازیم. همانطور که می‌دانید تیم هند در تازه‌ترین دور مسابقات قهرمانی آسیا رقابت‌هایش را همانند ملی‌پوشان کشورمان از مرحله مقدماتی آغاز کرد اما در پایان آنان در جایگاه پنجم ایستاده و ما هفتم شدیم.
به طور حتم و با کسب این نتیجه ملی‌پوشان هند در دور بعدی این مسابقات کار خود را از مرحله نهایی آغاز خواهند کرد، اما تیم ایران باز هم باید در مرحله مقدماتی کوتاه و بلند شده تا شاید با اما و اگر یک بار دیگر به مرحله نهایی این مسابقات راه پیدا کند.
اما سئوال اصلی اینجاست مسئولان تیم هند چه برنامه‌ای را برای پیشرفت در این رشته تدوین و آن را دنبال کرده‌اند که به این جایگاه در آسیا رسیدند.
کارشناسانی که اتفاق‌ها و روند صعودی تیم هند را دنبال می‌کنند به خوبی می‌دانند مسئولان تنیس روی میز هند در ابتدا الگوبرداری از شیوه چینی‌ها در کشف استعدادها در این رشته را در دستور کار خود قرار دادند.
آنان پس از آنکه متوجه شدند با مربیان داخلی نمی‌توانند در آسیا عرض اندام کنند سراغ مربیان بنام چینی رفته و از برنامه‌های این مربیان پیروی کردند. در گام بعدی کشف استعدادهای نو و برگزاری دوره‌های آموزشی برای علاقه‌مندان در دستور کار قرار گرفت.
علاوه بر این، هندی‌ها در کنار آموزش فنی با جذب روانشناس در کنار تیم به آماده‌سازی ذهنی بازیکنان نیز توجه کردند. همچنین با بکارگیری چندین فاکتور دیگر از جمله شرکت متعدد در رقابت‌های بین‌المللی در این رشته رشد قابل ملاحظه‌ای داشتند.
با این اوصاف هندی که روزگاری زنگ تفریح ایران به شمار می‌رفت اکنون به رقیب جدی تیم ملی کشورمان در مسابقات قهرمانی آسیا تبدیل شد و ما امروز از رویارویی با این تیم به شدت هراس داریم.
پس می‌توان مدعی شد چنانچه ما نیز به دنبال پیشرفت در این رشته هستیم باید همان راهی را دنبال کنیم که دیگران از طریق آن به نتایج مطلوب در این رشته دست پیدا کردند.