به گزارش پایگاه اینترنتی اسپیس، این مطالعه نشان می‌دهد که تقریبا هزار سیارک غنی از آب نزدیک سیاره ما وجود دارد که دسترسی به آن‌ها از دسترسی به سطح ماه راحت تر است. درحالی‌که اندازه بیشتر این صخره‌های سنگی تنها چند پا است اما بیش از ۲۵ عدد از آن‌ها آنقدر بزرگ هستند که آب قابل توجهی داشته باشند. در مجموع آب گیر افتاده در این سیارک‌ها به اندازه ای است که می‌توانند مکانی به اندازه حدود ۳۲۰ هزار استخر شنای المپیک را پر کنند. این میزان به اندازه کافی بیشتر از مقدار آبی است که در قطب‌های ماه وجود دارد.
همچنین از آنجایی‌که سیارک‌ها کوچک هستند، گرانش کمتری نسبت به زمین و یا ماه دارند که باعث می‌شود سیارک‌ها مقاصد راحت‌تری برای فرود آمدن فضاپیماها بر سطح آن‌ها و یا بلند شدن از سطح آن‌ها باشد. اگر مهندسان بتوانند نحوه استخراج آب از این صخره‌های فضایی را دریابند آن‌ها می‌توانند در فضا یک منبع سوخت آماده تولید کنند که به طراحان فضاپیما اجازه می‌دهد نسل بعدی ماهواره‌ها را از مدل‌های قابل سوخت‌گیری بسازند.
حفاری در سیارک‌ها همچنین می‌تواند انرژی اکتشاف انسانی را تامین کند و موجب صرفه جویی در هزینه سوخت پرتاب از زمین شود. در هر دو مورد، لازم است حفاران صخره های فضایی دریابند که چگونه آب گیر افتاده در مواد معدنی هیدراته را در این سیارک‌ها آزاد کنند.
براساس اعلام دفتر امور فضایی سازمان ملل متحد، بیش از پنج هزار و ۲۰۰ شییء پرتاب شده به فضا هنوز در مدار زمین قرار دارند؛ برخی از آن‌ها فعالند و کار می‌کنند اما بخش زیادی از آن‌ها هر روز بی‌فایده بالای سر ما می‌چرخند. این ماهواره‌ها حامل سوخت هستند و زمانی که سوخت آن‌ها به پایان برسد یا وارد مدارهای پایینی می‌شوند و از بین می‌روند و یا به زباله‌های فضایی تبدیل شده و بی فایده به دور زدن خود ادامه می‌دهند که این امر مشکلات زیادی را برای ماهواره‌های فعال ایجاد می‌کند.
سوخت‌گیری ماهواره‌ها در فضا می‌تواند این الگو را تغییر دهد و مدارگردهای پر بازده و با عمر طولانی را جایگزین آن‌ها کند.