تهران- ایرنا- محققان دانشکده مهندسی پلیمر و رنگ دانشگاه صنعتی امیرکبیر موفق به تولید پلیمرهایی با فناوری نانو شدند که در صنعت پزشکی کاربرد دارد.

به گزارش روز یکشنبه گروه دانشگاه ایرنا، پلیمر ماده‌ شیمیایی کارآمدی است که از واحدهایی تکرارشونده تشکیل می‌شود. پلیمر می‌تواند به صورت شبکه‌ای سه بعدی (که در آن واحدهای تکرارشونده از راست و چپ، جلو و عقب و بالا و پایین به یکدیگر متصل‌اند) باشد.
امروزه این امکان فراهم شده که پلیمرهایی برای کاربرد در زندگی بشر سنتز شوند. این پلیمرها در صنایع بسته‌بندی، کشاورزی و برخی محصولات آرایشی و بهداشتی کاربرد دارند. زمینه دیگر برای بکارگیری پلیمرهای زیست‌تخریب‌پذیر، پلیمرهای بیوپزشکی هستند؛ این پلیمرها برای تولید اقلام مصرفی پزشکی (سرنگ، کیسه خون و دستکش جراحی)، برای عمل جراحی (مواد بخیه، چسب و مسدودکننده)، استفاده‌های دارویی (ماتریس‌های کاشتنی برای رها سازی کنترل شده دارو درون بدن)، اعضای مصنوعی برای جایگزینی بافت‌ها (ایمپلنت‌های دندانی، لنزهای داخل چشمی و ایمپلنت‌های پستانی) و اندام‌های مصنوعی دائمی و موقت (کلیه مصنوعی، قلب مصنوعی و پیوندهای عروقی) بکار می‌روند.

البته از جمله دغدغه‌های این صنعت مشکلات مالی و اقتصادی واحدهای صنعتی، مشکلات بازاریابی در حوزه محصولات فناورانه، مشکلات مربوط به تامین مواد اولیه در واحدهای صنعتی، نبود استانداردهای لازم، ناآگاهی مدیران واحدهای صنعتی نسبت به فناوری نانو و ناآشنایی با ساختارهای حمایتی ستاد توسعه فناوری نانو است.

«یاسین کیخا» مجری این طرح در گفت و گویی که پایگاه اطلاع رسانی دانشگاه امیرکبیر منتشر کرده است، در این خصوص گفت: بیشتر پلیمرهای مرسوم، تخریب‌پذیر نبوده و مسئله آلودگی آنها برای قرن‌ها باقی می‌ماند و  در واقع، مواد مشتق شده از طبیعت، به دشمن طبیعت تبدیل می‌شوند. برای همین این موضوع موجب توسعه قابل توجه بازار بیوپلاستیک‌ها شده به گونه‌ای که این محصولات، سالانه رشد ۳۰ درصدی را در بازار پلاستیک تجربه می‌کنند.

وی افزود: نسل آینده بیومواد کاشتنی موادی با قابلیت برنامه‌ریزی و برهم کنش با بافت‌های پیرامونی است؛ تحریک الکتریکی برای فعالیت‌های شکل‌دهی سلول شامل مهاجرت و تکثیر سلولی، سنتز دی ان ای و سنتز و ترشح پروتئین‌ها مفید هستند؛ در واقع به وسیله میدان الکتریکی می‌توان ترمیم پوست و بافت پیوندی، بازسازی استخوان، غضروف، اعصاب مرکزی و اعصاب محیطی را تحریک کرد.

این محقق ادامه داد: با استفاده از مواد فعال الکتریکی می‌توان اجازه انتقال موضعی ایمپالس‌های الکتریکی را به بافت داده و در نتیجه آن، پاسخ‌های مطلوب سلول را حاصل کرد.