حزب سوسیال دموکرات آلمان که به لحاظ تاریخی در جنبش کارگری این کشور ریشه دارد، دست کم از سال‌های پایانی قرن بیستم به این سو، تحت تاثیر روند جهانشمولی اقتصاد، مسیر خود را به سرعت تغییر داده و با شعار ساماندهی پوشش اجتماعی بهتر برای نسل‌های آینده، مهمترین هواداران خود را زیر فشار گذاشت.
شبکه دویچه وله آلمان با پرداختن به وضعیت بحرانی این حزب که به ۱۵۰ سالگی خود رسیده، نوشت: «گرهارد شرودر» آخرین صدراعظم سوسیال دموکرات آلمان در اکتبر سال ۱۹۹۸ با پیروزی در انتخابات، دولت را از طریق ائتلاف با حزب سبزها تشکیل داد و تا نوامبر سال ۲۰۰۵ دراین مقام باقی ماند.
«اسکار لافونتن» نخست وزیر اسبق ایالت زارلند در این دولت مقام وزارت دارایی را به عهده گرفت، اما یکسال بعد در سال ۱۹۹۹ به گونه‌ای غافلگیرکننده از این مقام کناره گرفت و به یکی از منتقدان سرسخت ائتلاف سوسیال دموکرات ها و سبزها تبدیل شد.
کناره‌گیری لافونتن به عنوان سیاستمدار کهنه کاری که به گرایش‌های سوسیالیستی شهره بود، سبب شد که گرهارد شرودر در محافل سیاسی آلمان به عنوان سیاستمداری پراگماتیست شناخته شود که می رود تا جبهه دفاع از لایه‌های زیرین طبقه متوسط را قدم به قدم ترک کند.
شرودر در سال ۲۰۰۳ میلادی به خاطر مخالفت با حمله آمریکا به عراق و عدم شرکت در این جنگ توانست محبوبیتی نسبی کسب کند، اما همزمان با تحمیل ریاضت‌های اقتصادی بر بیکاران و سایر نیازمندان به کمک‌های اجتماعی، به نارضایتی‌هایی دامن زد که سبب شکست حزب او در چندین انتخابات ایالتی شد.
او در سال ۲۰۰۵ برای جبران این شکست‌ها خواستار رای اعتماد مجلس فدرال شد، اما اکثریت مجلس به او رای اعتماد نداد و در انتخابات زودهنگامی که برگزار کرد، میدان را به رقیب دموکرات مسیحی خود «آنگلا مرکل» باخت.
رهبری حزب سوسیال دموکرات را در سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۱۸ «مارتین شولتس» رئیس پیشین پارلمان اروپا به عهده گرفت. در ماه‌های نخست آغاز کار او، حزب در زمینه جذب نیرو روندی صعودی پیمود و امید می رفت شولتس بتواند رقیب مناسبی برای آنگلا مرکل در انتخابات سال ۲۰۱۷ باشد، اما این آرزو تحقق نیافت.
در سال ۲۰۱۸ خانم «آندرآ ناهلس» با گرایش چپ میانه و با امید جذب نیروهای جوان رهبری حزب را به عهده گرفت، اما او نیز موفق به کاری نشد و سرانجام در ماه ژوئن امسال نه تنها رهبری حزب، بلکه ریاست فراکسیون پارلمانی آن را نیز رها کرد.
پس از کناره گیری خانم ناهلس، تصمیم گرفته شد که حزب سوسیال دموکرات از این پس به جای یک رهبر، دو رهبر زن و مرد داشته باشد که دارای اختیارات و حقوق برابر باشند.
در همین راستا از نیمه دوم ماه سپتامبر تا آخر اکتبر امسال کنفرانس‌های ایالتی متعددی با هدف گزینش رهبری جدید برگزار شده است.
در این کنفرانس‌ها افرادی که مایل بودند رهبری حزب را به عهده بگیرند، خود در معرض داوری اعضای حزب قرار دادند.
در فاصله ۱۴ تا ۲۵ اکتبر، ۴۲۵ هزار عضو رسمی حزب امکان داشتند از طریق نامه یا آنلاین نامزدهای خود را انتخاب کنند، اما فقط نیمی از آنها در این انتخابات شرکت کردند.
نتیجه آرا روز ۲۶ اکتبر اعلام شد. براین اساس، چون هیچیک از زوج‌های نامزد رهبری، اکثریت مطلق کسب نکردند، دو زوج با بیشترین آرا به مرحله نهایی راه یافته‌اند که در پایان ماه جاری به رقابت با یکدیگر خواهند پرداخت.
این دو زوج عبارتند از «اولاف شولتس» و «کلارا گیویتس» و در برابر آنها «نوربرت والتر بوریانس» و «زاسکیا اسکن».
شولتس و گیویتس نزدیک ۲۳ درصد و بوریانس و اسکن حدود ۲۲ درصد آرای اعضای حزب را کسب کرده‌اند. بنابراین رقابتی سخت و تنگاتنگ میان دو زوج انتظار می رود.
در محافل حزبی از شولتس و گیویتس به عنوان پیروان راه گرهارد شرودر نام برده می‌شود، اما نوربرت والتر بوریانس را با توجه به دیدگاه‌های سوسیالیستی او «برنی سندرز» آلمان می نامند.
کسی که در صورت پیروزی همراه با «زاسکیا اسکن» احتمالا می‌تواند حزب سوسیال دموکرات را به جایگاه واقعی خود، یعنی حزب مدافع حقوق کارگران و لایه‌های پائینی طبقه متوسط هدایت کند.
با توجه به اینکه راه گرهارد شرودر با رها کردن منافع کارگران و تهیدستان به اعتبار و نفوذ حزب سوسیال دموکرات آسیب بسیار وارد کرده، شاید تنها راه نجات این حزب، همان است که طرفداران بوریانس تبلیغ می کنند: چرخش به چپ.
هنگام شمارش آرای اعضای حزب در مرحله نخست انتخابات اعلام شد که بخش عمده اعضای سازمان جوانان حزب به بوریانس رای داده اند.
برکسی پوشیده نیست که «کوین کونرت» رئیس ۳۰ ساله سازمان جوانان خواستار بازگشت حزب سوسیال دموکرات به راهی است که در حدود ۱۳۰ سال از تاریخ ۱۵۰ ساله خود پیموده است.
در سال‌های اخیر دهها هزار نفر از اعضای پیشین حزب سوسیال دموکرات به خاطر انحراف این حزب از مسیر تاریخی خود جذب احزاب دیگر شده اند.
در شرایطی که دره میان فقر و ثروت در آلمان روز به روز عمیق تر می شود، بازگشت به عدالت خواهی تاریخی حزب سوسیال دموکرات می تواند آنها را بار دیگر جذب این حزب کند.
۱۰۷۱