به گزارش پایگاه خبری مدیکال ساینس، این نانوذرات در آزمایش روی سلول‌های سرطانی کشت شده در آزمایشگاه، موجب افزایش ۵۰ درصدی تولید نوعی پروتئین تحریک کننده سیستم ایمنی موسوم به interleukin-۲ توسط سلول‌های T شدند. به گفته محققان این میزان کارآیی مشابه کارآیی آنتی‌بادی‌های مورد استفاده در روش‌های کنونی و همچنین مشابه میزان اثرگذاری داروی شیمی درمانی دوکسوروبیسین است.
این نانوذرات در مقایسه با آنتی‌بادی‌های مورد استفاده در روش‌های متداول ایمونوتراپی با هزینه کمتر و در فرایندی ساده‌تر تولید می‌شوند و در صورتی که در آزمایشات بالینی نیز عملکرد مطلوبی داشته باشند، جایگزین مناسبی برای این آنتی بادی‌ها خواهند بود.
ایمونوتراپی یک روش درمانی است که در آن واکنش سیستم ایمنی بدن برای مقابله بهتر با سرطان تقویت می‌شود. آنتی بادی‌های مورد استفاده در این شیوه درمانی بسیار گران قیمت هستند، تولید آن‌ها بسیار دشوار است و در مواردی نیز کارآیی لازم را ندارند.
به گفته محققان برای اطمینان از عملکرد صحیح این نانوذرات در بدن انسان، انجام آزمایشات بیشتر ضروری است، با وجود این محققان این نانوذرات را به عنوان یک اختراع جدید به ثبت رسانده‌اند و در حال آزمایش عملکرد آن‌ها روی مدل‌های جانوری هستند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Journal of the American Chemical Society منتشر شده است.