بخش‌هایی از کتاب:
اکثریت قریب به اتفاق ملودی‌ها و نغمه‌های محلی برخاسته از ویژگی‌های قومی، خرده فرهنگ‌ها و تناسب کاری است و به همین جهت نغمه‌های محلی با ذهن و زبان آن قوم پیوستگی و قرابت تنگاتنگی یافته است.
ویژگی اصلی قومی، گستره‌ی وسیع ملودیک آن است که این ملودی‌ها به تدریج با مرور زمان پرورش یافته و صیقل خورده تا به شکل کنونی خود به زمان ما منتقل شده است و به صورت یک اثر فرهنگی و ماندگار و مانند یک میراث گران‌بها در صندوقچه قلب هر ایرانی به امانت گذاشته شده است که ان‌شاالله ما ترک این ارث به نسل‌های آینده مانیز برسد.
گرچه بسیاری از این ملودی‌ها و نغمه‌ها در گذر زمان دست‌خوش تغییر و تحول و گاه تحریف شده است، لذا امکان اینکه امروز نغمه‌های تحریف شده را از مناطق مختلف بشنویم غیرمحتمل نیست.
موسیقی محلی ویزگی دیگری نیز دارد و آن آمیخته بودن با پیشه مردم هر منطقه است و به طورمثال موسیقی هرمزگانی با یک ملودی خاص به صورت تک صدایی و چندصدایی اجرا می‌گردد و سازهایی مثل: جفتی، سورنا، دهل، کسر، پیپه و اخیرا عود هم به عنوان یک ساز محلی درکنار سایر سازها قرار گرفته است و دوبیتی‌خوانی ازویژگی‌های آن است.
بیشتر آن‌ها به دلیل موقعیت جغرافیایی و به دلیل نزدیکی به دریا و رواج صیادی در منطقه، موسیقی خاصی را به وجود آورده است، به شکلی که مردم این منطقه در زمان کشیدن تور ماهی‌گیری از دریا، باخواندن آوازهای دسته جمعی به این کار مبادرت می‌رزند و یا هنگام مسافرت‌های طولانی باکشتی‌های پارویی و بادبانی همین عمل صورت می‌گیرد.