استفان والت روز دوشنبه با انتشار مقاله‌ای در تارنمای "ریسپانسیبل استیت کرفت" به نقد اصول ادعایی سیاست خارجی دولت ترامپ پرداخت که به تازگی مایک پمپئو وزیر خارجه وی مطرح کرده بود.
وی در این یادداشت خود افزود: وقتی مخالفان سیاسی شروع به استفاده از اصطلاحاتتان می‌کنند و وانمود می‌سازند که توصیه‌هایتان را پذیرفته اند، نشان می‌دهد که آنها می‌فهمند ایده‌هایتان قدرتمند و جذاب هستند و بهتر است سعی کنید تا آنها را تکرار کنید به جای آنکه فورا رها سازید. به طور خلاصه، این نشانه خوبی است که شما در مسیر صحیح هستید.
استاد روابط بین الملل مدرسه دولتی هاروارد کندی ادامه داد: به همین دلیل، شنیدن از مایک پمپئوی جنگ طلب در توصیف سیاست خارجی دولت ترامپ به عنوان "واقع گرا" و "محدود" بسیار دلگرم کننده است. به عنوان مثال، در تاریخ 25 فوریه، پمپئو گفت که سه اصل "واقع‌گرایی"، "محدودیت" و "احترام" زیربنای سیاست خارجی رئیس جمهوری ترامپ است.
والت اضافه کرد: خارج کردن دولت افغانستان از مذاکرات صلح البته نشانه دقیقی از "احترام" نیست، اما خارج کردن ایالات متحده از باتلاق افغانستان به طور اطمینان، سیاست درستی در این مقطع است.
وی تاکید کرد: این اولین باری نبود که پمپئو از این اصطلاحات استفاده کرد. در سخنرانی در مورد سیاست ایالات متحده آمریکا در قبال آمریکای لاتین در ماه دسامبر، پمپئو ادعا کرد که "واقع‌گرایی" ایده اصلی برای ایجاد سیاست ایالات متحده در آنجا است. به قول او: "شما باید به مساله همانگونه که هست، نگاه کنید، نه آنطور که می خواهید."
این استاد دانشگاه آمریکا یادآور شد: پمپئو سپس افزود "ایده دوم ، محدودیت است. . . قدرت ما بی حد و مرز نیست و گاهی اوقات باید انتخاب‌های دشوار انجام دهیم. " و "ایده سوم احترام است. . . برای اصول آمریکایی ما و اینکه سایر کشورها چگونه انتخاب می کنند که امور خودشان را در داخل کشور خود انجام دهند".
والت تصریح کرد: اگر وزیر خارجه واقعا به این مفاهیم اعتقاد داشته باشد و اگر گستره سیاست خارجی ایالات متحده منعکس کننده آنها باشد، قابل تحسین خواهد بود و پیشنهاد می‌شود که پمپئو پس از این مقام، یکی از کارشناسان موسسه کوینسی شود.
وی خاطرنشان کرد: متاسفانه، سخنان پمپئو عمدتا الفاظی تو خالی است. از نظر عینی، سیاست خارجی ایالات متحده تحت رهبری او و ترامپ شباهت چندانی با سیاست خارجی واقع گرایانه و خویشتندارانه ندارد.
استاد روابط بین الملل هاروارد یادآور شد: فراموش نکنیم که دولت ترامپ همچنان به گسترش بودجه دفاعی که در حال حاضر پف کرده است، بدون ارائه توجیه قانع کننده‌ای برای افزایش به ظاهر بی پایان آن، ادامه داده است. طرفداران سیاست خارجی واقع بینانه تر و محدودتر، از حفظ ارتش آمریکایی قدرتمند حمایت می کنند اما ما می دانیم که قبلا چنین چیزی را داشتیم.
والت ادعای محدودیت در سیاست خارجی ترامپ را سخت باورانه توصیف کرد و گفت: محدودیت سخت است وقتی ترامپ، پمپئو و مارک اسپر وزیر دفاع تاکید می کنند که ایالات متحده باید همچنان هزینه‌های بیشتری را برای مهار هفت یا هشت کشور کناری به منظور امنیت ملی خود هزینه کند، در حالی که نیازهای مهم داخلی برآورده نمی شود.
وی افزود: به همین ترتیب ، محدود کنندگان بر اهمیت دیپلماسی تاکید می کنند چرا که واقع گرایی می آموزد که کشورها در صورت حمایت از سایر کشورهای همفکر بتوانند راحت‌تر اهداف خود را به دست آورند و بتوانند مخالفان خود را منزوی سازند.
این استاد مطرح روابط بین الملل ادامه داد: در عوض، ترامپ و پمپئو چه کارهایی انجام داده اند؟ آنها به طور عمدی وزارت خارجه را تضعیف کرده‌اند، وفادارانی که آشکارا فاقد صلاحیتند را در پست های مهم سیاست خارجی منصوب کرده‌اند، نتوانستند از دیپلمات‌های متخصص آمریکایی چون ماری یوانوویچ سفیر پیشین در اوکراین دفاع و با بیش از چند رئیس دولت، دوست نه با "احترام" بلکه با تحقیر رفتار کنند.
والت تشریح کرد: در نظر بگیرید که چگونه دولت ترامپ، رقابت فزاینده آمریکا با چین را مدیریت کرده است. ترامپ به جای پذیرفتن مشارکت ترانس-پاسفیک با حضور 12 کشور که می‌توانست اقتصادهای کلیدی آسیا را با ایالات متحده هماهنگ و همکاری‌های استراتژیک ما را با متحدان کلیدی تقویت سازد تا در مهار چین کمک کنند، از این توافق در سومین روز خود در کاخ سفید کنار رفت و متحدان آسیایی ما را ترک کرد تا پیمان منطقه‌ای شان را فراموش کنند.
وی تاکید کرد: ترامپ به جای جمع آوری ائتلافی از اقتصادهای پیشرفته برای مقابله با چین در قبال شیوه‌های سوء استفاده‌گرانه تجاری، با ژاپن، کره جنوبی، کانادا، مکزیک و اتحادیه اروپا دعواهای تجاری را آغاز کرد. در نتیجه؛ ایالات متحده به طور کامل با چین روبرو شد و قدرت بسیار کمتری نسبت به پکن یافت.
استاد دانشگاه هاروارد کندی تصریح کرد: این یکجانبه گرایی بیهوده است، نه واقع گرایی؛ و این به توضیح اینکه چرا جنگ تجاری با چین به موفقیت چندانی نرسیده است، کمک می کند. در واقع ، چین ممکن است برنده بلند مدت باشد.
والت با بیان اینکه رویکرد ترامپ - پمپئو به سیاست خارجی بیشتر تکیه بر آرزو و آمال است تا اینکه «دیدن مساله به همان شکلی که واقع شده است»، افزود: ترامپ فکر کرد که یک نشست "واقع بینانه" پرشور با کیم جونگ اون رهبر کره شمالی دارد و جذابیت شخصی وی ، کیم را متقاعد خواهد کرد تا زرادخانه هسته ای را که تضمین نهایی رژیم و کشورش برای بقا است، رها کند.
وی ادامه داد: این طرز تفکر غیرواقع‌گرایانه همه چیز راجع به کره شمالی و قدرت بازدارنده سلاح‌های هسته ای را نادیده می گیرد. بیایید اینگونه به موضوع نگاه کنید: اگر ایالات متحده قدرتمند فکر می‌کند برای امنیت خود به هزاران سلاح هسته ای نیاز دارد، تعجب آور است که یک دولت به مراتب ضعیف تر و آسیب پذیرتر همچون کیم تمایلی نداشته باشد که زرادخانه هسته ای بسیار متوسط خود را حفظ کند که فداکاری‌های خارق العاده‌ای برای به دست آوردن آن انجام داده است؟
استاد مدرسه دولتی هاروارد کندی به سیاست دولت ترامپ در قبال ایران هم اشاره کرد و گفت: سیاست امضا شده پمپئو را برای "فشار حداکثر" علیه ایران در نظر بگیرید. هیچ چیز "محدود" در مورد این سیاست وجود ندارد. این کارزار جنگ اقتصادی بی رحمانه است که با تهدیدهای مکرر، خواسته‌های غیرواقعی و اعمال گاه به گاه خشونت آراسته شده است.
والت افزود: ایالات متحده پس از کنار گذاشتن برجام که ایران موافقت کرد برنامه هسته‌ای خود را به ازای لغو تحریم‌های چندجانبه محدود کند، تهدید کرد که تحریم‌های ثانویه را بر طرف‌های دیگر این توافق که در آن بمانند و روابط اقتصادی خود را با تهران گسترش دهند، اعمال خواهد کرد.
وی ادامه داد: برجام با توجه به تمام اجبارهای قوانین بین المللی توسط شورای امنیت سازمان ملل تایید شده است اما دولت ترامپ در تهدید کردن متحدان نزدیک خود به خاطر پیروی از قانونی که دولت ترامپ آن را شکسته است، در موقعیت عجیبی ( به سختی محدود) قرار گرفته است.
این استاد دانشگاه آمریکا هدف از این سیاست را به نقل از بری پوزن (پروفسور دانشگاه آم آی تی)، تغییر رژیم در ایران دانست و اضافه کرد: شکی نیست که "فشار حداکثری" به مردم ایران آسیب بزرگی وارد کرده است اما حکومت آخوندی هیچ نشانه‌ای از فروپاشی یا تسخیر خواسته‌های ایالات متحده نشان نمی‌دهد.
والت البته مدعی شد: در عوض ، آنچه را که هر واقع‌گرای خوبی پیش بینی می‌کرد، انجام داده است: تهدید محموله‌های نفتی در خلیج فارس، تلافی علیه متحدان آمریکا چون عربستان سعودی، راه اندازی مجدد برنامه هسته ای خود و نزدیک شدن به توانایی دستیابی سریع به سلاح اتمی.
وی به اقدام تروریستی دولت ترامپ در به شهادت رساندن سردار سپهبد قاسم سلیمانی افزود: پمپئو ممکن است فکر کند که تصمیم ترامپ برای ترور یک ژنرال برجسته ایرانی رفتار"محدود " بوده است اما ایرانیان به این اقدام اینگونه نگاه نمی کنند. وزیر خارجه(پمپئو) اینگونه نخواهد دید چنانچه وزیر (ایران یا هر کشور دیگری) نسبت به مقامات ارشد آمریکا چنین اعلامیه‌ای صادر کنند.
این استاد امور بین الملل ادامه داد: نه ترامپ و نه پمپئو برای رسیدن به مسیری که احتمال جنگ دیگری در خلیج فارس ایجاد کرده است، نه واقع گرا بودند و نه محدود. و همین طور که "پوزن" روشن می کند، جنگی که ترامپ و پمپئو در آن می‌دمند، به نفع هیچ کسی نیست.
والت اضافه کرد: برای اطمینان، رئیس جمهوری ترامپ گاهی اوقات همچون یک محدود کننده به نظر می‌رسد، می‌گوید که می‌خواهد از داد و ستد تغییر رژیم خارج شود، تعدادی از نیروهای آمریکایی را به خانه بیاورد و متحدان ثروتمند ما را برای دفاع از خودشان، بیشتر مسئول سازد.
وی یادآور شد: ترامپ تصدیق می‌کند که اکثر آمریکایی‌ها می‌خواهند از افغانستان خارج شوند، به همین دلیل او توافقنامه را با طالبان بست. اما اجازه ندهید سخنان ترامپ شما را فریب دهند؛ اکنون تعداد بیشتری از نیروهای آمریکایی نسبت به زمانی که ترامپ به کاخ سفید آمد، در اروپا مستقر هستند و او پس از درگیری با ایران، نیروهای بیشتری را به خاورمیانه فرستاد تا عربستان سعودی را اطمینان دهند.
این استاد دانشگاه آمریکا تصریح کرد: در مورد سایر کشورها، رویکرد"احترام" دیگر در دفتر راهنمای دیپلماتیک آمریکا وجود ندارد.
والت با بیان اینکه "استفاده پمپئو از کلماتی چون "واقع گرایی" و "محدودیت" یک پرده دودی است که قصد دارد مخاطب خود را گیج کند"، یادآور شد: او می‌خواهد سیاست خارجی ترامپ را چنان نمایش دهد که گویی سیاست‌هایی است که بیشتر آمریکایی‌ها می‌خواهند. همچنین ممکن است وانمود شود که واقع گرایان و محدود کنندگان حقیقی، دیدگاه متفاوتی با مقامات فعلی ندارند.
وی خاطرنشان کرد: انگیزه‌های پمپئو هرچه که می خواهد باشد، افرادی که ما را با موسسه کوینسی مرتبط می کنند باید اندک رضایتی داشته باشند که هسته اصول ما در حال چکیده شدن از لفاظی‌های او هستند. اما ما هنوز در انتظار لحظه ای هستیم که او فراتر از حرف‌هایی باشد که او به راحتی باور نمی کند و یک سیاست واقعی از واقع گرایی و محدود کردن را دنبال کند. اگر پمپئو می خواهد بیاموزد چنین سیاستی چیست ، می‌داند ما را در کجا بیابد.