«الهام کاکلی» عضو تیم ملی دو و میدانی که سال‌ها در ماده ۲۰۰ و ۴۰۰ متر در مسابقات داخلی و برون مرزی شرکت کرد. او به دلیل برخی ناهماهنگی‌ها و اشتباهات بازی‌های داخل سالن آسیایی در ترکمنستان را از دست داد و نتوانست توانایی‌های خود را آنجا به نمایش بگذارد.
وی هر چند یکی از اعضا تیم ملی دوومیدانی در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا بود اما به دلیل کمبود امکانات و سایر مشکلات نتواست رکوردهای خوبی را در جاکارتا به ثبت برساند. او برای نخستین مرتبه در مقطع راهنمایی و از سال ۷۸ توانست پای به رقابتهای داخل سالن قهرمانی کشور بگذارد.
گفت و گوی خبرنگار ورزشی ایرنا را با این ملی‌پوش دوومیدانی زنان ایران را در زیر می‌خوانیم.
دوم ابتدایی در مسابقات استانی دوی سرعت شرکت کردم
در دوران ابتدایی معلم ورزش به استعدادم در رشته دوومیدانی پی برد. در مسابقات استانی شرکت کردم و مقام آوردم اما متاسفانه بنا به مشکلاتی این ورزش را کنار گذاشتم.
سال دوم راهنمایی شرایطی ایجاد شد که به مسابقات استانی و کشوری بروم. از سال ۷۸ به صورت مدام در رقابتهای داخل سالن قهرمانی کشور و در ماده‌های ۶۰ متر با مانع و ۲۰۰ متر شرکت کردم. در آن زمان اردوها در اردوگاه شهید منتظری برگزار می‌شد. سال نخستی که شرکت کردم به هنگام دوییدن سرم را تکان می‌دادم و بعد از آن مسوول مسابقات کشوری وقتی دوییدن من را دید گفت که خیلی خوب می‌دود اما او را انتخاب نمی‌کنم، زیرا سر خود را تکان می‌دهد. خیلی به من برخورد. هر روز بعد از تمرین در پیست می‌ایستادم و تلاش می‌کردم تا سرم را نگاه دارم تا تکان نخورد. اما برایم سخت بود زیرا در تست‌هایی که می‌گرفتند همواره اول می‌شدم اما بخاطر تکان دادن سرم انتخابم نمی‌کردند.
بدون مربی تمرین می‌کردم
بیشتر مسابقات داخل سالن بود و بعد از آن مجموعه ورزشی آفتاب انقلاب ساخته شد. قبل از آن نیز مسابقات در ورزشگاه آزادی برگزار می‌شد. بعد از پشت‌سرگذاشتن دوران تحصیلی، دیگر مربی نداشتم. شرایط سختی بود که در کنار مربی مرد تمرین کنم که در غیر این صورت باید در تهران تمرین می‌کردم و آنجا هم مربی زنی نداشتم. برای همین مدتی تنها تمرین می‌کردم و زمان کوتاهی هم از این ورزش فاصله گرفتم زیرا دانشجو شدم و مربی هم نداشتم. برنامه‌هایم بهم ریخته بود. یک مربی مرد پیدا کردم و به صورت تلفنی به مدت چهار سال از دانش او بهره‌مند شدم. در سال ۸۳ در مسابقات داخل سالن بهترین رکورد را در ماده ۲۰۰ متر ثبت کردم.
یک بار به صورت اتفاقی در مسابقات داخل سالن شرکت کردم. تیم ما نیاز داشت تا امتیاز دیگری کسب کند بنابراین به من گفتند تا در ماده ۴۰۰ متر شرکت کنم. در این ماده به ورزشکار خیلی فشار می‌آید برای همین این ماده را دوست نداشتم. من گفتم دونده ۴۰۰ متر نیستم و زنگ زدم به مربی و گفت برو و شرکت کن و به این مسابقه به دید یک تجربه نگاه کن و مهم نیست مقام بیاوری و تلاش کن و با شناختی که از تو دارم می‌توانی. رفتم و خیلی هیجان داشتم. سر خط ایستادم و نمی‌دانستم چگونه بدوم. از خط پایان که رد شدم دیدم دوستم بالا و پایین پرید و گفت که رکورد خوبی زدم.
پس از آن مربی گفت بدرد دوی ۴۰۰ متر می‌خوری بنابراین تمریناتم را در این ماده ادامه دادم. در مسابقات قهرمانی کشوری یکی از دو و میدانی کاران به من خندید و گفت «تو و چه به دوی ۴۰۰ متر» اما با شروع مسابقه و دویدن از همه جدا و اول شدم و همه گفتند که چگونه در این ماده موفق شدم. به آن ورزشکار لبخند زدم و گفتم حالا حرفی برای گفتن داری. از آن سال در ماده ۴۰۰ متر شرکت کردم. مربی من عباس کریمی از بروجرد بود. وی گفت بیشتر از این نمی‌توانم به تو کمک کنم و باید مربی را عوض کنی. می‌ترسیدم نکند با تغییر مربی شرایطم در دوییدن نامناسب شود. در سال ۹۳ با «حسین قائمی» از دونده‌های ۲۰۰ متر و عضو تیم ملی آشنا شدم و او در ۴۰۰ متر به من کمک کرد و در مسابقات مختلف در این ماده بلا استثنا اول می‌شدم.
الان شرایط خیلی فرق می‌کند. در آن زمان نه به دنیای مجازی دسترسی داشتیم نه اینکه مسابقات متعدد برگزار می‌شد و خودمان باید خود را نجات می دادیم یا اینکه باید یکی ما را معرفی می‌کرد. آنهایی که در تهران بودند و جلوی دید مسوولان قرار داشتند بیشتر مورد توجه قرار می گرفتند. احساس می‌کردم دوری از تهران باعث می‌شود تا دیده نشوم. گرچه پس از مدتی عضو تیم ملی شدم.
عضو تیم ملی نجات غریق بودم
بیاد دارم در سال ۲۰۱۷ در بازی‌های آسیایی داخل سالن ترکمنستان شرکت می‌کردم اما اشتباهی رخ داد و نام من رده نشده بود و به من گفتند که نمی‌توانیم نامت را رد کنیم. بزرگ‌ترین ضربه را خوردم زیرا در این مسابقات بدنم به صورت کامل آماده بود و می‌توانستم مدال بگیرم. در آن زمان فشار زیادی به من وارد شد. پس از آن باید در بازی های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا در ۲۰۰ متر شرکت می‌کردم. مربی گفت به تو قول می‌دهم تا برای این مسابقات انتخاب شوی. برای آنکه انتخاب شوم سخت و مداوم تمرین کردم. برخی زیر پست‌هایم در اینستاگرام می‌نوشتند تمرین تا جاکارتا. بدون هیچ حاشیه‌ای تمرینات را انجام دادم و در مرحله اول مسابقات رکوردگیری، رکورد خوبی زدم. در آن زمان باید در مسابقات جهانی نجات غریق ساحلی هم شرکت می‌کردم. در کنار دوییدن عضو تیم ملی نجات غریق هم به مدت ۵ سال بودم. در اردوی تیم ملی نجات غریق در رشت حضور داشتم که از فدراسیون با من تماس گرفتند که شما در تیم ملی دو و میدانی هستی و بازی‌های آسیایی مهم‌تر از قهرمانی نجات غریق جهان است.
از استرس صدای مربی را نمی‌شنیدم
در آن مدت برخی سعی کردند کارشکنی کنند و برخی اعتراض داشتند که چرا من به بازی‌های آسیایی می‌روم. این موضوع برایم ناخوشایند بود. در آخرین رکوردگیری با وجود کلی استرس همه تلاشم را کردم. حتی صدای مربی هم نمی‌شنیدم و سرم گیج می‌رفت. رفتم سر خط و به ناگاه به خودم آمدم و دیدم از دیگر ورزشکاران عقب هستم. به خودم آمدم و دوییدم و اول شدم. هیچ ارگانی از من حمایت نکرد و فدراسیون هم اردویی برای من نگذاشت. هیچگونه پولی به من و مربیم نداد. با امکانات خودم توانستم تا اینجا برسم. پس از آن بدون مربی به بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا رفتم. در واقع فدراسیون مربیم را با من اعزام نکرد.
مسوولان ذهنم را برای خطا آماده کردند
گرچه پیش از آن یکی از مسوولان به هنگام تمرین در پیست بالای سرم بود و به یک‌باره به من گفت نکند فردا به مسابقات بروی و خطا کنی و باید حواست باشد. مهم نیست مقام بیاوری و باید رکورد بیاوری و خطا نکن. من روانشناسی ورزشی خوانده‌ام و این حرف بدترین حرفی است که یک مسوول می‌تواند به ورزشکاری بزند که یک روز دیگر به مسابقات آسیایی می‌خواهد برود. در واقع ذهن من را آماده می‌کرد تا خطا کنم. به نظرم ورزشکار وقتی رکوردی را کسب کرده شایستگی خود را نشان داده و آنان بجای حمایت کردن تَه دلم را خالی می‌کردند. نبودن یک رونشناس بزرگ‌ترین صدمه‌ای است که می‌تواند به ورزش بزند. در جاکارتا روانشناسان ژاپنی بیشتر از خود ورزشکاران بودند.
رسانه‌ها می گفتند حق یکی را خورده‌ام
در آن زمان از رسانه‌های مختلف به من زنگ می‌زدند که شما به جای شخص دیگری به مسابقات رفتی. خیلی به من فشار آوردند. آن ورزشکار برایم حواشی درست کرد و سبب شد تا دیگران فکر کنند تا حقش را خورده‌ام. وی به رسانه‌ها گفته بود که من به کاکلی کاری ندارم، من را چرا به این مسابقات نمی‌برند. آنقدر این کلمات را در جاهای مختلف تکرار کرد همه تصور می‌کردند حق او را خورده‌ام. برخی از دوستانم می‌گفتند چرا اعلام نمی‌کنی که نفر دوم یا سوم را به جای تو که اول شدی نمی‌برند.
در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا و در روز مسابقه به حدی ذهنم درگیر بود که نتوانستم نتیجه دلخواه را کسب کنم. شب قبل از مسابقه یکی از مسوولان در اتاقم را زد و گفت نخند و بگیر بخواب و فردا که رفتی در مسابقه و مقام نیاوردی و دیگران درباره تو حرف زدن می‌فهمی. با این استرس در جاکارتا مقام خوبی کسب نکردم. به ایران بازگشتم و حال خوبی نداشتم. باید در مسابقات جهانی نجات غریق شرکت می‌کردم که این امر با گرانی دلار همراه شد و وزارت ورزش گفت فقط ورزشکاران مرد را اعزام کنید. پس از آن در رقابتهای دوومیدانی داخل سالن قهرمانی سال ۲۰۱۸ آسیا در ایران رکوردشکنی کردم. بعد از آن برای مسابقات داخل سالن آسیا تمرین کردم که بدلیل شیوع ویروس کرونا لغو شد.
به نظرم وقتی فدراسیون امکاناتی برای ورزشکاران فراهم نمی‌کند و مسابقات مختلف نمی‌فرستد چگونه توقع مدال‌آوری دارد. در مسابقات جاکارتا لباس‌های من کامل خیس بود. در صورتی که تیم قزاقستان از قبل اردوهای خوبی را در مالزی داشت تا در این شرایط قرار بگیرند و ما حتی به اردوی کیش هم اعزام نشدیم. غیر از «لیلا رجبی» در فضای باز هیچ کسی ورودی مسابقات جهانی را نیاورده است. ما از لحاظ سخت افزاری و علمی عقب هستیم و مربیان هم برای ارتقا دانش به جایی اعزام نمی‌شوند. برای پیشرفت باید با ورزشکار بهتر از خود رقابت کنی تا تفاوت را احساس و سعی کنی خود را به آن فرد نزدیک کنی.
فدراسیون دوومیدانی تلاشی ندارد تا ورزشکار با استعداد خود را حفظ کند. حتی به ما گفتند سنمان بالا رفته و باید کنار بروید. شاید هنوز آن ورزشکار به اهدافش نرسیده و این حرف‌ها درست نیست و خیلی از ورزشکاران بخاطر بی مهری‌های فدراسیون و توجه نکردن به حقوقشان این ورزش را کنار گذاشتند. رشته‌ای که می‌تواند بخاطر تعدد ماده‌ها پرمدال‌ترین باشد، بدلیل نبود سرمایه‌گذاری پیشرفتی هم ندارد. اگر روحیه خوبی نداشتم و جنگنده نبودم دو و میدانی را کنار می‌گذاشتم.