یکشنبه، ۲۳ اکتبر ۲۰۱۱، ورزشگاه اولدترافورد جایی برای سوزن انداختن نداشت. ۲ تیم بزرگ شهر منچستر باید به مصاف هم می‌رفتند. سیتیزن‌ها با روبرتو مانچینی عزم خود را برای قهرمانی پس از ۴۴ سال جذب کرده بودند و در سوی مقابل فرگوسن و شاگردانش مثل همیشه یک مدعی بودند.
نیمه نخست تنها یک گل داشت. ماریو بالوتلی روی پاس رو به بیرون جیمز میلنر موفق شد دروازه را باز کند و پیراهنش را بالا بیاورد تا نوشته پیراهن دیگر مشخص شود که روی آن نوشته بود: why always me? (چرا همیشه من؟). در ۴۵ دقیقه دقیقه دوم همه چیز رنگ و بوی دیگری به خود گرفت و مسیر تاریخی شدن را به خود گفت.
جانی اوانز به دلیل خطا روی بالوتلی در موقعیت ۱۰۰ درصد گل از زمین اخراج شد و طوفان سیتی از دقیقه ۶۰ استارت خورد. مانند گل اول این بار هم میلنر ساخت و بالوتلی نواخت. فاصله ۲ برابر شد و ۹ دقیقه بعد گل سوم نیز ار راه رسید. این بار آگوئرو بود که روی پاس میکا ریچاردز، دخیا را برای سومین بار مغلوب کرد. تا دقیقه ۸۱ خبری از گل نبود تا اینکه درن فلچر توانست با یک شوت زیبا از بیرون محوطه جریمه مجددا فاصله را به ۲ گل کاهش دهد. یونایتدی‌ها در بدترین حالت از این خوشحال بودند که از شدت شکست به رقیب کاسته شده است اما اشتباه فکر می‌کردند.
در سه دقیقه سه گل زده شد و هر سه گل سهم تیم میهمان بود. ابتدا در دقیقه ۹۰ ادین ژکوی تعویضی موفق شد برای تیمش گل بزند. یک دقیقه بعد داوید سیلوا بازی فوق‌العاده خود را با یک گل تکمیل کرد و در ادامه بازهم مهاجم بوسنیایی سیتی توانست برای تیمش گلزنی کند و ۲ گله شود.
مسابقه به اتمام رسید. سیتی با نتیجه ۶ بر یک منچستر را شکست داد و بعد از ۵۶ سال، شیاطین سرخ را در خانه با این نتیجه تحقیر کرد. در پایان فصل نیز شاگردان روبرتو مانچینی به خاطر تفاضل گل بهتر به مقام قهرمانی دست پیدا کردند. منچستر نیز با عنوان دومی به کار خود پایان داد.