در سال ۱۹۹۹ بایرن مونیخ، فینال را از دست داده بود و در سال ۲۰۰۰، والنسیا دچار چنین اتفاق تلخی شده بود. این بار در سال ۲۰۰۱ بار دیگر شانس خود را امتحان می‌کردند. والنسیا به دنبال اولین جام بود و بایرن به شکستن طلسم ۲۵ ساله فکر می‌کرد. ورزشگاه سن‌سیروی شهر میلان ایتالیا میزبان این فینال در رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا بود.
تمام اتفاقات مهم این مسابقه از ابتد تا انتها به پنالتی ختم شد. در دقیقه سه والنسیا با پنالتی گایزکا مندیتا از حریف سرشناس خود پیش افتاد. چند دقیقه بعد بایرن این فرصت را داشت تا با پنالتی نتیجه را برابر کند اما مهمت شول در برابر سانتیاگو کانیزارس مغلوب شد. با این حال در دقیقه ۵۰، ماموریت نیمه‌تمام با موفقیت به سرانجام رسید. اشتفان افنبرگ، سومین پنالتی بازی را به گل تبدیل کرد تا همه چیز برابر شود.
گلی در جریان مسابقه زده نشد. با این حال بایرن مسلط‌تر بود و موقعیت‌های بهتر و بیشتری داشت. ضربات پنالتی از راه رسید. ۱۴ پنالتی زده شد. ۹ پنالتی گل شد و پنج پنالتی به هدر رفت. از آن پنج پنالتی، یکی راهی اوت شد و بقیه توسط اولیور کان و کانیزارس سیو شد. سهم کان سه تا بود و کانی، یکی.
مندیتا، جان کارو، باراخا و کیلی گونزالز برای والنسیا پنالتی‌های خود را گل کردند اما زلاتکو زاهوویچ، آمدئو کاربونی و مائوریتسیو پلگرینو نتوانستند کار خود را به درستی انجام دهند. در سوی مقابل پائولو سرجیو و پاتریک اندرسون ۲ بازیکنی بودند که پنالتی خود را به هدر دادند و حسن صالح حمیدزیچ، الکساندر زیکلر، افنبرگ، بیسنت لیزارازو و توماس لینکه کسانی بودند که تور دروازه والنسیا را با ضربه‌هایشان لمس کردند. در نهایت باوارایی‌ها به مقام قهرمانی رسیدند. در شبی که موطلایی‌ها همه‌کاره بودند. از همان شب بود که هکتور کوپر به آقای نقره‌ای معروف شد.
نظر شما