«اکرم قهرمانی» مربی سابق تیم ملی والیبال زنان بود که چهار سال در کنار ملی‌پوشان در مسابقات آسیایی و تورنمنت‌های بین‌المللی حضور داشت. وی مدتی است که در آکادمی خود به عنوان مدرس والیبال به آموزش بازیکنان می‌پردازد.
در متن زیر مشروح گفت و گو با این مربی را می‌خوانیم.
به بسکتبال علاقه بیشتری داشتی و به چه دلیل آن را رها کردید؟
بدلیل مخالفت خانواده مجبور شدم تا بسکتبال را رها کنم. این رشته را از سال ۶۹ و در ۱۶ سالگی شروع کردم. بلافاصله وارد یک تیم سوپرلیگی به نام شهید مرغوب‌کار شدم و حتی به تیم ملی نوجوانان بسکتبال دعوتم کردند. خواهرم والیبالیست بود و پس از مدتی مربی شد. در همان زمان با او سر تمرین تیم والیبال می‌رفتم و در نیمکت ذخیره می‌نشستم اما این رشته را دوست نداشتم. پس از مدتی با رفتن سرمربی تیم شهید مرغوب‌کار خانواده‌ام برای ادامه فعالیتم در بستکبال مخالفت کردند. در آن زمان ۱۷ سالم بود و نمی‌توانستم در شهر دیگری در این رشته فعالیت کنم.
پس از کسب دیپلم و در سال ۷۱ به ناچار والیبال را در تیم شهید مرغوب‌کار با پست سرعتی زن شروع کردم. این باشگاه هم در بسکتبال و والیبال تیم‌داری می‌کرد. با این تیم در مسابقات دسته سه و ۲ و یک قهرمان شدیم و به لیگ برتر صعود کردیم. بیشتر بازیکنان این تیم توپ‌گیر بودند و تنها ۲ اسپوکر در آن حضور داشت که یکی از آنان بودم. با رفتن سرمربی تیم از هم پاشید و پس از دعوت به تیم ملی در سال ۷۳ همزمان به تیم تهران رفتم.
تجربه حضور در تیم هما چگونه بود؟
بعد از پایان دانشگاه وارد تیم هما شدم و در کنار بازیکنانی چون «سهیلا فراهانی» و «پدیده بلوری‌زاده» پنج سال قهرمانی لیگ برتر را با این تیم تجربه کردم. در سال ۸۰ برای نخستین مرتبه به عنوان ملی‌پوش در مسابقات زنان کشورهای اسلامی در قطر شرکت کردم و در این رقابت‌ها سوم شدیم.
چرا یکسال بعد والیبال را رها کردید؟
دوست داشتم تا در اوج این رشته را کنار بگذارم. زیرا ورزش را خیلی دیر شروع کرده بودم. هیچ‌وقت روی نیمکت نبودم و جزو مهره‌های اصلی تیم قرار داشتم. نمی‌خواستم وقتی سنم بالا می‌رود روی نیمکت بنشینم، بنابراین مربیگری را ادامه دادم. هم بازیکن هم مربی بودم و در ۲۴ سالگی برای اولین بار مربی تیم منتخب تهران شدم. این تیم را در مسابقات قهرمانی کشور پس از ۱۴ سال به مقام اول رساندم.
در این سال‌ها سرمربیگری تیم‌های مرغوب‌کار، دانشگاه صنعتی شریف، دانشگاه تهران، علوم پزشکی و پیام نور را برعهده داشتم که به این تیم‌ها در مسابقات دانشگاه‌ها و المپیاد دانشجویی شرکت می‌کردیم. همچنین سرمربی تیم‌های لیگ برتری قزوین و گرگان بودم.
دلیل آنکه دیگر سرمربی تیم قزوین نیستید، چیست؟
متاسفانه هیات استان قزوین برای تیم بزرگسالان در لیگ برتر بدنبال جذب بازیکنان بود و با این موضوع مخالف بودم. هدفم این بود تا بازیکن سازی کنم تا قزوین با بومی سازی به موفقیت در لیگ برتر برسد اما مسوولان قبول نکردند و فصل گذشته ۱۱ بازیکن از شهرهای مختلف جذب کردند. مسوولان این شهر تمایلی به بومی‌سازی ندارند.
تجربه حضور در کنار ملی‌پوشان والیبال چگونه بود؟
چهار سال مربی تیم ملی بزرگسالان بودم و تجربه خیلی خوبی بود. زیرا در کنار آن سرمربیان و بازیکنان بزرگ دنیا را دیدم و در عرصه‌های آسیایی و تورنمنت‌های بین‌المللی قدم گذاشتم. مربیگری تیم ملی خیلی کمک بزرگی برایم بود.
یکسال است که تیم‌داری نمی‌کنید؟
چون همسرم قزوینی است در این شهر زندگی می‌کنم و بازیکن سازی تنها کاری است که انجام می‌دهم اما در این سال نمی‌خواستم سرمربی تیمی در سوپرلیگ باشم تا از میان ۹ تیم هشتم جدول شویم. به نظرم قزوین هم باید با بازیکنان بومی ابتدا در لیگ دسته یک شرکت کند و به تدریج گام‌های قهرمانی را بردارد. اگر قرار است که بازیکنان قزوینی در لیگ برتر روی پله‌ها بنشینند و بازی‌ها را نگاه کنند تجربه‌ای بدست نمی‌آورند. بازیکن باید در زمین باشد تا استرس و فشار بازی را درک کند.
وضعیت تیم ملی را اکنون چگونه می‌بینید؟
عملکرد تیم ملی به کار هیات‌ها و استان‌ها بازمی‌گردد. در زمانی که بازیکن بودم بازیکنان و تیم‌های زیادی در تهران حضور داشتند. بازیکنان خوبی که در انتخابی تیم ملی رقابت سنگینی داشتند اما الان دست سرمربی بدلیل کمبود بازیکنان خوب در انتخابی تیم ملی بسته است. باید لیگ قوی داشته باشیم و این امر با سرمایه گذاری روی قشر جوان امکان پذیر است. اکنون بیشتر ملی‌پوشان در یک یا ۲ تیم صدرنشین جدول قرار دارند. در واقع سایپا، همان تیم ملی است که در لیگ برتر شرکت کرد چون ملی‌پوشان زیادی در آن بازی می‌کنند. تیم ذوب آهن بیشتر بومی‌گرایی می‌کند و اصفهان یکی از قطب‌های والیبال ایران است زیرا از پایه کار می‌کنند. باید استان‌ها به گونه‌ای تیم‌داری کنند که حداقل ۲ بازیکن از یک استان به تیم ملی معرفی شود.
در حال حاضر سرمربی تیم ملی باید به رفع اشکال تکنیکی ملی‌پوشان بپردازد و این امر نشان از ضعف آموزش بازیکنان دارد. آنان باید از پایه قوی شوند تا در تیم ملی رشد کنند. بازیکنان در آسیا همان نتیجه هفتم و هشتم را همواره تکرار می‌کنند و جوانگرایی تیم ملی خوب است. با سرمایه گذاری روی قشر جوان ملی‌پوشان خوبی برای آینده می‌سازیم.