شهبازی جزو نخستین زنان داور فوتبال زنان ایران است که مسوولیت اولین کمیته فوتسال زنان را نیز برعهده داشت. او نخستین مدرس زن فوتسال و فوتبال کشور، مربی والیبال و شنا و داور دو و میدانی هم بود. او اکنون مدرس آکادمی فوتسال داوران است.
بیاد دارم در ۳۷ سالگی فدراسیون فوتبال به ما گفت که پیشکسوت هستی و باید تدریس کنی و بزور وادارم کردند تا قضاوت را کنار بگذارم. حتی برای بازی‌های زنان کشورهای اسلامی ۱۵ نفر بودیم و تصمیم بر این شد تا دیگر قضاوت نکنیم. از آن پس نظارت دیدارهای سطح پایینی را به ما می‌دادند و اعتراض کردیم و گفتیم تا زمانی که «فاطمه فهیمی» مسوول چینش داوران است قضاوت نمی‌کنیم و آنان اهمیتی ندادند. هیچگاه برای آن همه کاری که برای فوتبال و فوتسال زنان کردم تقدیری از من نشد.
در متن زیر مشروح گفت و گو این پیشکسوت داوری را با ایرنا می‌خوانیم:
متولد ۴۸ و پرسپولیسی هستید؟
بله. وقتی کودک بودم «حسن شهبازی» پدرم مربی کشتی در یاسوج بود. هفت خواهر و بردار بودیم که پدرم به هنگام بازی پرسپولیس همه خانواده را به ورزشگاه می‌برد. در آن زمان پنج سالم بود و هیچگاه بازی «آلن ویتل» انگلیسی بازیکن پرسپولیس و نیز «علی پروین» را از یاد نمی‌برم. از همان زمان به دلیل آنکه مدام به عنوان هوادار به وزشگاه می‌رفتیم عاشق داوری شدم و مدرک داوری درجه یک فوتبال و فوتسال را گرفتم.
به مربیگری علاقه نداشتید؟
خیر. زیرا احساس می‌کردم مربیگری سکته‌ام می‌دهد. اما پیش از آنکه داور شوم والیبالیست بودم. مدرک داوری والیبال را هم گرفتم. در کل قضاوت کردن را دوست داشتم. هر چند در دو و میدانی هم در پرتاب وزنه و دیسک در مسابقات قهرمانی کشوری شرکت کردم. در والیبال هم مدتی برای تیم بوشهر و پس از آن در تیم استقلال تهران بازی می‌کردم. بتدریج سمت داوری فوتبال و فوتسال رفتم چون به این رشته‌ها بیشتر علاقه داشتم.
نخستین کلاس داوری و مربیگری فوتسال را برگزار کردید؟
در سال ۷۷ اولین کلاس داوری و مربیگری فوتسال را برگزار کردیم. ۲۵ نفر در این کلاس شرکت کردند. در سال ۷۸ سرپرست اولین دوره مسابقات نوجوانان فوتسال با حضور ۱۵ تیم بودم. در آن زمان بهترین داور و اولین مدرس زن فوتسال و فوتبال کشور بودم. در واقع نخستین داوری بودم که فوتسال را راه اندازی کردم. گرچه مدرک داوری دو و میدانی و مربیگری شنا هم دارم.
دوست داشتید داوری والیبال را ادامه دهید؟
اگر داوری در والیبال را ادامه می‌دادم به یقین در بازی‌های سطح بالایی در آسیا قضاوت می‌کردم اما عاشق فوتبال بودم و فوتبال انجمن شهرداری را راه انداختم. اولین مدرسی بودم که در اهواز و شهرداری تهران و کرمان به آموزش زنان پرداختم. در آن زمان «خدیجه سپنجی» نایب رییس وقت فدراسیون فوتبال همواره می‌گفت که توانایی زیادی در قضاوت کردن دارم. در آن دوران ۲ هزار و ۵۰۰ تومان حقوق می‌گرفتیم.
چرا در ۳۷ سالگی داوری را کنار گذاشتید؟
بیاد دارم در ۳۷ سالگی فدراسیون فوتبال به ما گفت که پیشکسوت هستی و باید تدریس کنی و بزور وادارم کردند تا قضاوت را کنار بگذارم. حتی برای بازی‌های زنان کشورهای اسلامی ۱۵ نفر بودیم و تصمیم بر این شد تا دیگر قضاوت نکنیم. از آن پس نظارت دیدارهای سطح پایینی را به ما می‌دادند و اعتراض کردیم و گفتیم تا زمانی که «فاطمه فهیمی» مسوول چینش داوران است قضاوت نمی کنیم و آنان اهمیتی ندادند.
برای فوتبال و فوتسال خیلی زحمت کشیدم و بیاد دارم زمانی که خواهرم در کما رفت و درگذشت در مسابقات قهرمان کشوری بودم. حتی در مراسم تجلیل از پیشکسوتان یا مراسم بزرگداشت از طرف یک فرد دیگری به این مراسم‌ها دعوت می‌شدیم و ما را دعوت نمی‌کردند. هیچ گاه برای آن همه کاری که برای فوتبال و فوتسال زنان کردم تقدیری ازم نشد.
بعد از مدتی به عنوان نماینده بازی‌ها از طرف فدراسیون فوتبال می‌رفتم اما از ۲۴ دیدار در نهایت سه بازی را می‌رفتم. بجای اینکه بگویند که او پیشکسوت است و در دیدارهای بسیاری به عنوان نماینده او را بفرستیم هر چه زمان می‌گذشت از حضورم به عنوان نماینده در دیدارهای لیگ کاسته می‌شد. دلم از مسوولان فوتبال گرفته و شکسته است و کاش در همان والیبال می‌ماندم. اکنون هم مدرس آکادمی فوتسال داوران هستم.
اکنون دانش داوران را چگونه می‌بینید؟
برخی از داوران خیلی خوب هستند اما داورانی داریم که از خود راضی هستند و وقتی به آنان موردی را گوشزد می‌کنی گوش نمی‌دهند و ادب و احترام را رعایت نمی‌کنند. ۱۰ سال طول کشید تا داور شوم و در سال ۸۸ داور ملی بودم. الان هم ناظر داوری استان تهران و نماینده فدراسیون فوتبال در دیدارهای لیگ هستم.
بنظرم فوتبالیست‌ها یا فوتسالیست‌ها از داوران ما جلوتر هستند. داوران عقب افتاده‌اند و این امر به ضرر داوری زنان است و آنان افت کرده‌اند. این امر سبب افت تیم ملی می‌شود. باید داوران سعی کنند تا از نظر شخصیت و اقتدار قضاوت عالی داشته باشند.