رونالدو بعد از جراحی مجدد زانوی خود از میلان جدا شد و به برزیل برگشت. او طرفدار فلامینگو بود اما چهار ماه تمرین با این تیم هم نتوانست مدیران باشگاه را مجاب کند تا به او برای بستن قرارداد پیشنهد بدهند. همین مساله باعث شد تا رونالدو راهی کورینتیانس شود. هواداران فلامینگو از شدت خشم لباس‌های او را آتش زدند.
رونالدو اما ۲ سال پایانی فوتبال خود را در کورینتیانس به بهترین شکل پشت سر گذاشت. او ۳۱ بازی انجام داد و ۱۸ گل زد. اوج درخشش او در فینال جام پائولیستای سال ۲۰۰۹ بود. آنها در فینال باید به مصاف سانتوس می‌رفتند. در تیم سانتوس نیمار با شماره ۷ یک دیده نوظهور بود. با چهره‌ای کاملا بچه‌گانه سال اول حضورش را تجربه می‌کرد.
بازی رفت در ورزشگاه سانتوس و مقابل دیدگان پله، اسطوره این تیم برگزار شد. این دیدار با نتیجه سه بر یک به سود تیم میهمان یعنی کورینتیانس تمام شد و ستاره بی چون و چرای این بازی رونالدو بود. او با کیلوهای به شدت اضافه خود، توانست ۲ گل به ثمر برساند. گل اول او با یک کنترل عالی و ضربه بغل پای دقیق در نیمه اول زده شد و گل دوم در حالی زده شد که او بیرون محوطه یک سر توپ هنرمندانه زد و با چیپی بی‌نظیر از پشت محوطه جریمه ورزشگاه را به سکوت وا داشت.
همین ۲ گل کار سانتوس را تمام کرد. این تیم نتوانست در بازی برگشت به نتیجه‌ای بهتر از تساوی یک بر یک برسد. با این نتیجه بیست و ششمین قهرمانی کورینتیانس در قدیمی‌ترین جام فوتبال برزیل به ثبت رسید. در همان فصل کورینتیانس برنده کوپابرزیل نیز شد.
حالا رونالدو سال‌هاست که بازنشسته شده اما نیمار در اوج دوران بازیگری به سر می‌برد. اما در آن دیدار برنده، رونالدوی چاق بود نه نیمارِ نوجوان.