سارا سوری روز پنجشنبه در گفت و گو با خبرنگار حوزه سلامت ایرنا افزود: در شرایط بحرانی مانند سیل، زلزله یا بیماری‌های همه‌گیری مانند کرونا اغلب کودکان متوجه بحران نمی شوند و در واقع دید آنها از بحران متفاوت از بزرگساﻻن است، کودک به دلیل اینکه اسکلت روان شناختی مستحکمی ندارد به ناچار برای رصد کردن شرایط به والدین خود نگاه می کند و هیجانات و احساسات والدین تعیین کننده نوع واکنش کودک به شرایط سخت است.
وی اظهار داشت: کودک دنیا را از دریچه چشم والدین می بیند و هر لحظه به آنها نگاه می کند حتی گاهی والدین ترسها و اضطراب‌های خود را از کودک مخفی می کنند اما باز هم کودک متوجه ترس آنها می شود اینکه ما از مبتلا شدن خودمان و عزیزانمان به ویروس کرونا بترسیم واکنشی طبیعی است و اگر مراقبت و پیشگری برای مبتلا نشدن بکنیم طبیعی است اما گاهی والدین ترسها و اضطراب هایشان بیش از اندازه می شود به طوری که روال عادی زندگی روزمره به هم می خورد و تمام دغدغه والدین ترس از کرونا شده و واکنش افراطی برای پیشگیری انجام می دهد.
سوری ادامه داد: اگر رفتار افراطی داشته باشیم پیامی که به صورت ناخودآگاه به کودک داده می شود این است که ما شکننده تر از آن هستیم که در برابر بیماری مقاومت کنیم و هر لحظه مرگ در کمین است.
این روانشناس تصریح کرد: اگر والدین زمینه اضطراب را از قبل داشته باشند در چنین شرایطی آشفتگی های بیشتری را تجربه خواهند کرد و کودک را دچار اضطراب می کند و این ترس بر تمام ابعاد زندگی ما سایه انداخته و تمام آگاهی ما را اشغال می کند.
به گفته وی، از طرفی برخی والدین دچار وسواس می شوند و مدام نسبت به آلوده بودن دستان خود و دیگران یا مواد غذایی یا حتی وسایل آشپزخانه دچار شک و تردید شده و تمام وقت خودرا صرف شست و شو می کنند و مراقبت افراطی انجام می دهند. در اینجا هم کودک ممکن است دچار اضطراب یا حتی وسواس شود، به مخصوص اگر ژن وسواس هم در کودک نهفته باشد در این صورت در شرایط ناامنی و خطر از خواب بیدار شده و رفتارهای وسواس گونه افزایش می یابد.
سوری پیشنهاد می دهد: خبرهای منفی درباره کرونا را از همه شبکه های اجتماعی دنبال نکنیم از طرفی خودمان فرد وارد کننده این اخبار نباشیم. اغلب این خبرها شایعه و دروغ پروازی است پس به بازار شایعات دامن نزنیم. اخبار را فقط از یک رسانه معتبر رسمی دنبال کنیم.
وی خاطرنشان کرد: به کودکان توصیفی ساده و کوتاه راجع به کرونا بدهیم به طوری که در حد ظرفیت فهم کودک باشد، به آنها اطمینان بدهیم که پدر و مادر همیشه مراقب تو هستند. اگر کودک می ترسد با کودک همدلی کنیم و احساسش را ارزشمند بدانیم.
به گفته سوری، می توانیم با نقاشی یا خمیربازی یا گل بازی یا حتی کاردستی ترس کودک را برون ریزی کنیم زیرا کودکان زبان ابراز درست احساسات خود را ندارند. مثلاً به کودک بگوییم بیا ترس هایت را نقاشی کنیم یا بیا از ترسهایت یک کاردستی درست کنیم. از طرفی ترس خودمان را نیز به عنوان والدین انکار نکنیم و یک فضای حمایتی برای کودکان فراهم کنیم.