تهران- ایرنا- اعلام برنامه جامع ۲۵ ساله همکاری های ایران و چین طی هفته گذشته، گمانه‌زنی هایی را میان تحلیلگران سیاسی قوت بخشید مبنی بر اینکه جهان به سمت قطب بندی جدیدی در حال حرکت است که ایران و همسایگان در مرکز این تحولات خواهند بود.

نشریه خبری تحلیلی "اینسایدر" آمریکا روز شنبه در یادداشتی به شکل گیری یک قطب بندی سیاسی در عرصه بین‌الملل تحت عنوان «حلقه طلایی» متشکل از کشورهای چین، روسیه، ایران، پاکستان و ترکیه اشاره کرد و نوشت: آمریکا از زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی (سابق) مدعی قدرت مسلط و بلامنازع جهانی بوده اما رشد برق‌آسای اقتصادی و نظامی چین، آن را به رقیبی قوی برای این کشور بدل کرده است.

اینسایدر افزود: این حقیقت که این کشورها به چین نزدیک می‌شوند تعجب آور نیست. آمریکا تحریم‌های سختی  را بر روسیه و ایران اعمال کرده و به اقتصاد و پول رایج آنها آسیب زده است.

 همچنین، علیرغم اینکه آمریکا و ترکیه به خاطر عضویت در ناتو متحد یکدیگرند، اما در سال‌های اخیر ترکیه نیز از آمریکا دور شده و حتی سیستم دفاع موشکی اس ۴۰۰ را هم از روسیه خریده است.

این گزارش می‌افزاید: چین از سرمایه لازم برای تأمین مالی توسعه اقتصادی این کشورها برخوردار است. همچنین در صحنه بین‌المللی از کشورهای روسیه، ایران، پاکستان و ترکیه حمایت سیاسی کرده است.

به نوشته اینسایدر، همین اواخر طی ماه جاری این کشور در شورای امنیت جلوی تداوم تحریم های تسلیحاتی آمریکا علیه ایران را گرفت.

این رسانه آمریکایی اضافه کرد: در حالی که ایالات متحده درگیر شیوع بیماری کووید- ۱۹ است و بالاترین نرخ بیکاری را تجربه کرده، کشورهای معروف به «حلقه طلایی» آمریکا را هدف قرار داده‌اند. حتی رجب طیب اردوغان تسلط آمریکا در نظم جهانی را ناعادلانه خوانده است.

اینسایدر در پایان می نویسد: چین در حال ایجاد روابط اقتصادی با هر یک از این کشورها در قالب طرح بلندپروازانه یک کمربند-یک راه است و تخمین زده می شود که ۴۰ میلیارد دلار در پاکستان سرمایه گذاری کند، یک قرارداد نفتی ۲۷۰ میلیارد دلاری نیز با روسیه بسته است. همچنین گزارش شده است که چین می‌خواهد ۴۰۰ میلیارد دلار طی ۲۵ سال در ایران سرمایه‌گذاری کند. این سرمایه‌گذاری در نفت و گاز، زیرساخت‌ها، فرودگاه، راه آهن، بانک داری و مخابرات خواهد بود.

در اوایل هفته قبل تهران اعلام کرد که در بندر استراتژیک چابهار با پکن همکاری می‌کند. این امر ایران را به بخشی مهم از طرح یک کمربند یک جاده تبدیل  و چین را از طریق ترکیه به اروپا متصل می‌کند.