به گزارش روزنامه دیلی میل، میکروگرانش یا ریزگرانش به شرایطی گفته می‌شود که همانند بی‌وزنی و گرانش صفر (zero-g) است با این تفاوت که نیروی گرانش دقیقاً صفر نیست و مقدار کوچکی دارد.
میکروگرانش برای فضانوردان در طول پروازهای طولانی مدت فضایی یک مساله جدی به شمار می رود، زیرا باعث کاهش تراکم استخوان، افزایش احتمال شکستگی استخوان و کاهش عملکرد عضلات می شود.
اکنون محققان مرکز تحقیقات ژنومیک آزمایشگاه «جکسون» در آمریکا در این مطالعه تعدادی موش را به ایستگاه بین المللی فضایی که در ارتفاع ۲۵۴ مایلی در مدار پایین زمین در حال چرخش است، ارسال کردند تا در معرض میکروگرانش قرار گیرند.
آنها متوجه شدند که با مهار یک مسیر سیگنالینگ در سلول های موش های قرار گرفته در معرض میکروگرانش می توان از آنها در برابر از دست دادن عضله و توده های استخوانی در فضا محافظت کرد.
این آزمایش نشان می دهد که با استفاده از یک بازدارنده سیگنالینگ سلولی در شکل تزریق می توان از ابتلای فضانوردان به برخی از بدترین اثرات میکروگرانش پیشگیری کند.
آنها در این مطالعه اثرات هدف قرار دادن این مسیر سیگنالینگ را که با ترشح مولکول های سیگنالینگ، «میوستاتین» و «اکتیوین A» ایجاد می شود، در موش های فرستاده شده به ایستگاه فضایی بین المللی بررسی کردند.
این مطالعه نشان داد که هدف قرار دادن مسیر سیگنالینگ مولکول های «میوستاتین» و «اکتیوین A» ، اثرات مفید و قابل توجهی در پیشگیری از کاهش عضله و از دست دادن تراکم استخوانی بر اثر قرار گرفتن در معرض میکرو گرانش دارد.
این استراتژی نه تنها در پیشگیری از کاهش عضله و توده استخوانی برای فضانوردان در جریان مأموریت های طولانی مدت موثر است بلکه برای افراد روی زمین که به آتروفی عضلانی مبتلا هستند نیز تاثیر دارد.
این تحقیق علاوه بر آماده سازی فضانوردان برای سفر به مریخ، می تواند به پیشگیری از کاهش عضله و توده های استخوانی افرادی که بر روی زمین بر روی صندلی های چرخدار بسر می برند و یا از کار افتاده شده اند، کمک کند.
مشروح این مطالعه در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است.