به گزارش خبرگزاری فرانسه از لندن؛ باخ به رغم حمایت گسترده ورزشکاران از این جنبش حامی و مدافع سیاهپوستان، در مقاله ای در روزنامه گاردین هشدار داد که بازی های المپیک نباید محل عرضه تظاهرات سیاسی قرار گیرد.
باخ که در بازی های تیمی شمشیربازی المپیک ۱۹۷۶، برنده نشان طلا شده بود، گفت که برای نخستین بار درپی تحریم بازی های ۱۹۸۰ توسط آلمان غربی به علت تهاجم اتحاد شوروی به افغانستان، متوجه اهمیت سیاسی ورزش شده است.
او، ورزشکاران را تجسم ارزش های برتر، همبستگی و صلح دانست که می توانند این ویژگی و احترام متقابل را با بی طرفی سیاسی در صحنه بازی ها و هنگام برگزاری مراسم، به نمایش گذارند.
باخ در بخش دیگری از این نوشتار افزود: نیروی متحدکننده بازی ها تنها در صورتی قابل پدیدار شدن است که همه ورزشکاران نسبت به یکدیگر احترام و همبستگی نشان دهند. در غیر این صورت بازی های تا سطح بازار مکاره انواع تظاهرات سیاسی، سقوط خواهد کرد و نه تنها ویژگی متحد کننده نخواهد داشت، بلکه عامل جدایی و دوری نیز خواهد بود.
سباستین کو عضو تازه کمیته بین المللی المپیک در ماه اکتبر از حق ورزشکاران برای زانو زدن در هنگام نواخته شدن سرود المپیک تا هنگامی که با احترام کامل برای دیگر رقیبان برگزار شود، حمایت کرد.
کالین کوپرنیک بازیکن پیشین لیگ ملی فوتبال آمریکا در سال ۲۰۱۶ با زانو زدن در هنگام پخش شدن سرود ملی کشورش در اعتراض به خشونت پلیس نسبت به شهروندان سیاهپوست و دیگر اقلیت ها، نگاه همه رسانه ها را به خود جلب کرد.
جان کارلوس ورزشکار آمریکایی و ستاره المپیک ۱۹۶۸ مکزیک که در پی بالا نگهداشتن مشت خود به نشانه قدرت سیاهپوستان، از این بازی ها اخراج شد، در ماه ژوئن از کمیته بین المللی المپیک خواستار لغو ممنوعیت اعتراض های سیاسی در این مسابقات شد.
صدها گروه مدافع حقوق بشر و جامعه مدنی نیز در ماه گذشته (سپتامبر) از کمیته بین المللی المپیک درخواست کردند در پی سرکوب تظاهرات در هنگ کنگ و اعمال محدودیت های گسترده بر مسلمانان اویغور در شیانجانگ، برگزاری المپیک زمستانی ۲۰۲۲ پکن را لغو کند.