سال‌ها به بهانه‌های مختلف جمله "هنرمند هرگز نمی میرد" را شنیده‌ایم زیرا باور داریم هنرمند ممکن است جسمش از میان برود اما خودش و آثارش جاودانه خواهد ماند؛ چه بسا او سال‌های بسیار نزیسته باشد و عمری کوتاه داشته باشد.
نمود واقعی این جمله را می‌توانیم در جاودانگی استاد محمدرضا شجریان ببینیم. چهل روز از رفتن یکی از بزرگان فرهنگ و هنر و موسیقی ایران گذشته است، هر چند نمی‌خواهم رفتن او را دستمایه مویه بسازم اما گویی گذشت این چهل روز را می توان به مثابه چهل سال دانست.
استاد شجریان برای مردم ما فراتر از یک معلم موسیقی و خواننده بود بلکه در زندگی بسیاری افراد چه هنرمند و چه غیر هنرمند یک الگو و معلم زندگی بود.
به تعبیری می توان گفت استاد شجریان یک درگاه برای ورود به جهانی دیگر و فراتر از روزمرگی های امروز بود... من و بسیاری از هم نسلان با صدای این استاد بزرگ شدیم و جهان را معنا کردیم. ایشان درگاه ورود بسیاری از هنرمندان به جهان آواز، موسیقی، شعر و ادبیات این مرز و بوم بود و ما با صدای او بزرگانی مانند حافظ، سعدی، مولانا، عطار و خیام را بهتر شناختیم.
از منش استاد آموختیم و اندوختیم و امروز تلاش می کنیم با یاد او پرچم میراث بزرگ و غنی فرهنگ و هنر این سرزمین را بالا نگه داریم.
محمدرضا شجریان (زادهٔ اول مهر ۱۳۱۹ در مشهد) موسیقی‌دان، آهنگ‌ساز، خواننده و خوشنویس ایران زمین و نامزد ۲ جایزه گرمی بود که توسط سایت انجمن آسیا به‌عنوان پرآوازه‌ترین هنرمند موسیقی اصیل ایرانی معرفی شد. همچنین روزنامهٔ ونکوورسان او را یکی از مهم‌ترین هنرمندان موسیقی در سال ۲۰۱۰ و یکی از ۵۰ صدای برتر جهان معرفی کرده بود.
شجریان در طول فعالیت هنری خود موفق به تولید حدود ۶۰ آلبوم موسیقی، خوانندگی در تیتراژ فیلم‌هایی چون دلشدگان، ابجد و زمستان، و اجرای بیش از ده‌ها کنسرت داخلی و بین المللی شد.
محمدرضا شجریان پس از سال‌ها مبارزه با بیماری سرطان در هفدهم مهرماه سال ۱۳۹۹ دارفانی را وادع گفت و در جوار آرامگاه حکیم ابوالقاسم فردوسی به خاک سپرده شد.
* مهسا هاشمی نیک عضو انجمن موسیقی استان فارس