به گزارش روز چهارشنبه پایگاه خبری ساینس‌دیلی، این سلول‌ها آستروسیت نام دارند و گروهی از سلول‌های پشتیبانی سیستم عصبی مرکزی هستند.
معمولا تشنج در زمره عوارض متداول بیماری ام اس محسوب نمی‌شود، ولی گروهی از بیماران آن را تجربه می‌کنند. آستروسیت‌ها با کنترل سیگنال‌های مولکولی موجود در مغز، محیط مناسبی را برای فعالیت نورون‌ها فراهم می‌کنند. زمانی که آستروسیت‌ها قادر به انجام وظیفه خود نباشند، تشنج رخ می‌دهد.
محققان دانشگاه کالیفرنیا با بررسی بافت مغزی چند بیمار مبتلا به ام اس پس از مرگ دریافتند؛ آستروسیت‌های موجود در بافت هیپوکامپ بیمارانی که دچار تشنج شده‌اند، توانایی کمتری برای مدیریت سیگنال‌های مرتبط با وقوع تشنج دارند.
همچنین ارتباط بین استروسیت‌ها در بیمارانی که دچار تشنج شده بودند در مقایسه با سایر بیماران، متفاوت بود. این نوع ارتباط پیش از این هرگز در بیماران مبتلا به ام اس دیده نشده است، اما در مغز افراد مبتلا به صرع، شایع است.
به عبارت دیگر در این تحقیقات مشخص شد آستروسیت‌های بیماران ام اس که دچار تشنج می‌شوند، شباهت زیادی به آستروسیت‌های افراد مبتلا به صرع دارد.
مولتیپل اسکلروزیس (MS) یک بیماری خود ایمنی است که در آن سیستم ایمنی پاسخ غیر متعارفی به سیستم عصبی مرکزی (CNS ) می‌دهد. سیستم عصبی مرکزی شامل مغز، نخاع و اعصاب بینایی است. سیستم ایمنی بدن به طور معمول عوامل خارجی مانند باکتری‌ها و ویروس‌ها را مورد هدف قرار می‌دهد؛ ولی در بیماری‌های خود ایمنی، به اشتباه بافت‌های نرمال از بین می‌روند.
در بیماری ام اس، سیستم ایمنی به میلین حمله می‌کند. میلین به غلاف چربی اطراف سلول‌های عصبی گفته می‌شود. میلین آسیب دیده سبب بوجود آمدن تصلب بافت (sclerosis) می‌شود که نام بیماری نیز از همین واژه گرفته شده است.
زمانی که پوشش میلین یا بافت‌های عصبی آسیب می‌بیند، ارسال پیام‌های عصبی مختل می‌شود که عوارض مختلفی دارد.
بیماری MS انواع مختلفی دارد که عبارتند از:
ام اس پیشرونده مقدماتی
در این نوع، نشانه‌های بیماری به طور پیوسته از زمان تشخیص بیماری سیر صعودی دارند. حمله‌ها مشخص نیستند و هیچ علامت بهبودی وجود ندارد. حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از بیماران، به این نوع از بیماری مبتلا می‌شوند. معمولا بیماری ام اس در افرادی که این مرحله را تجربه می‌کنند، دیر و در حدود ۴۰ سالگی تشخیص داده می‌شود.
نوع عودکننده – فروکش کننده
حدود ۹۰ درصد از بیماران، به این نوع مبتلا هستند. معمولا نشانه‌های اولیه بیماری در این افراد، در اوایل بیست سالگی دیده می‌شود. پس از آن در دوره‌های مختلف، بیماری عود می‌کند و در بین دوره‌ها، بیمار بهبودی نسبی دارد. معمولا بیمارانی که به این نوع مبتلا هستند، وارد مرحله دیگری از بیماری به نام پیشرونده ثانویه می‌شوند.
ام اس پیشرونده ثانویه
در این نوع، علایم بیماری به طور پیوسته سال‌ها وجود دارد و هیچ عود یا بهبودی حاصل نمی‌شود. معمولا این حالت ۱۰ تا ۲۰ سال پس از تشخیص بیماری اتفاق می‌افتد. این نوع از بیماری معمولا به از کار افتادگی بیماران منجر می‌شود.
نوع پیشرونده عودکننده
این نوع از بیماری بسیار نادر است و در آن بیماری در دوره‌های مشخص عود می‌کند و از یک حمله تا حمله بعدی، نشانه‌های بیماری شدیدتر می‌شود. حدود ۵ درصد از افراد به این نوع از بیماری مبتلا هستند.
در حال حاضر حدود ۲.۵ میلیون نفر در سراسر جهان به این بیماری مبتلا هستند.
نتیجه این مطالعه در درمان تنشج ناشی از بیماری ام اس مقاوم به دارو و سایر بیماری‌های عصبی ارزشمند است. نتایج این مطالعه در نشریه ASN Neuro منتشر شده است.